Bericht uit Holland (11)

Door Redactie
Geplaatst in Column
28 mei 2013

Café d’Oude Stoep is een van mijn vaste pleisterplaatsen voor een koffie en soms een warme maaltijd. Een eetcafé durf ik het niet te noemen, want daarvoor zijn de gerechten van een te hoge kwaliteit.

Als ik er eet, neem ik een dagmenu dat zo gemiddeld 12 euro kost. Daarvoor wordt een lekker stukje vlees of een visje geserveerd met groente, patatas bravas en salade. Ik geef toe dat ik in Thailand goedkoper eet, maar voor Nederlandse begrippen is de prijsstelling bescheiden.

Sommige uitbaters exploiteren een café om geld te verdienen en bij voorkeur rijk te worden. Maar dat lijkt me niet de eerste prioriteit van uitbater Hans. Het café moet een passie van hem zijn en dat blijkt vooral uit details als een stukje zelfgebakken boterkoek bij de koffie en een wisseltap met maandelijks een ander speciaal biertje. Vorige maand lentebier van de Haarlemse brouwerij Joppen en nu Brugse Zot, een biertje dat ik alleen al vanwege de naam bestel als ik trek in bier heb.

Op de andere taps geen Amstel of Heineken, maar onder andere Jupiler, Hertog Jan, Leffe en Palm. Wanneer klanten naar het Jopen bier informeren, komt Hans met een tijdschrift aanlopen, waarin de geschiedenis van de brouwerij, die in een voormalig kerkgebouw is gevestigd, haarfijn uit de doeken wordt gedaan. En hij houdt er een enthousiast verhaal bij. Voor ondernemers als Hans heb ik bewondering: ze houden van hun zaak en doen er alles aan hun klanten te verwennen. En ze nemen personeel aan dat dezelfde attitude heeft.

Op een avond at ik er een kom aspergesoep met beenham. Aan de bar, want alle tafeltjes waren bezet. Tegenover mij aan de muur keken twee oud-klanten mij aan, ingelijst in zwartwit. Rechts een jongeman in marine-uniform, die ik ken als ‘Herr Flick’, zijn bijnaam, en links een man die zijn leven wijdde aan het schrijven van gedichten. Beiden in de bloei van hun leven onverwacht overleden. De dichter heb ik goed gekend, de marineman oppervlakkig.

Terwijl ik mijn soep oplepelde, moest ik denken aan de tempel in het dorp van mijn vriendin. Daar prijken foto’s van overledenen op kastjes in de tempelmuur, waarin botjes na de crematie worden bewaard. In andere tempels zie je ze op chedi’s. Zo blijven de doden deel uitmaken van het dagelijks leven. Is dat niet een mooie gedachte?

Er zijn geen reacties mogelijk.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website