Een ziekenhuis, bijgenaamd ‘Het abattoir’

De naam wordt niet genoemd, maar iedereen in Klong Toey weet om welk ziekenhuis het gaat. Het heeft als bijnaam ‘het abattoir’ omdat de achterbuurtbewoners er gekleineerd, gediscrimineerd en slecht behandeld worden.

‘Ik hoef niet als een koningin te worden behandeld’, zegt een oudere vrouw, ‘maar ik verwacht op zijn minst dat mijn aanwezigheid wordt opgemerkt. Patiënten dienen voor de staf belangrijker te zijn dan hun mobieltjes, spiegels en kammen.’

Zonder operatie was teenager Ice gehandicapt geraakt of gestorven

Zomaar één verhaal uit de vele, die Spectrum, een bijlage van Bangkok Post,  noteerde uit de mond van een patiënt. Teenager Ice had tijdens een gevecht (waar hij niet bij betrokken was) een kogelwond opgelopen. De verpleegster op de Spoedeisende Hulp deed niets en niemand kwam naar hem kijken. Pas toen hij vanwege de pijn begon te schreeuwen, kwam er een dokter. Er werden röntgenfoto’s gemaakt, zijn wond werd verbonden, hij kreeg antibiotica en pijnstillers en hij werd aan een infuus gelegd.

De volgende dag zei de dokter dat de kogel geen bloedvaten of spieren had geraakt. De arts vond een operatie te riskant want die zou een infectie kunnen veroorzaken. Het lichaam zelf zou de kogel er uiteindelijk wel uitduwen. Met nieuw verband op de nog steeds bloedende wond, werd Ice ontslagen uit het ziekenhuis.

Dankzij een vriend, die de kosten voor zijn rekening wilde nemen, ging hij naar een ander particulier ziekenhuis. Daar werd de kogel operatief verwijderd. De arts vertelde hem dat hij permanent gehandicapt had kunnen raken of zelfs sterven, wanneer de kogel niet was verwijderd.

Ice kwam uit Klong Toey en hij was verzekerd via het zogeheten 30-baht programma, waardoor hij verplicht gebruikt moest maken van het ziekenhuis in zijn wijk. Zijn familie weet het zeker: het ziekenhuis wilde hem niet opereren vanwege de kosten en het feit dat hij alleen maar 30 baht hoefde te betalen. Het lukte Ice niet zich naar een ander ziekenhuis te laten overschrijven, maar teruggaan doet hij niet meer.

De directie houdt zich onbereikbaar; de NHSO zet vraagtekens

Uren wachten op een consult van 3 minuten.

Boonserm Thongpu, coördinator van het klachtencentrum van het National Health Security Office (NHSO), is op de hoogte van de slechte reputatie van het ziekenhuis. Hij heeft honderden klachten ontvangen, maar hij heeft geen bewijsmateriaal. ‘Elke keer als ik mensen vraag mij hun documenten te geven, verdwijnen ze en komen nooit meer terug. Ik weet niet of ze te lui zijn om te helpen of dat ze ergens bang voor zijn. Ik vraag me daarom ook af of het allemaal waar is wat de bewoners me vertellen.’

Winai Sawasdivorn, secretaris-generaal van de NHSO, gelooft helemaal niets van de beschuldigingen van de Klong Toey-bewoners. Met droge ogen beweert hij dat alle ziekenhuizen die aan het 30-bahtprogramma deelnemen, voldoen aan de voorgeschreven eisen. ‘Iedereen die vindt slecht behandeld te zijn, moet contact met ons opnemen en dan onderzoeken we de zaak.’

Het ziekenhuis zwijgt. Spectrum probeerde in contact te komen met de directie, maar niemand was beschikbaar. Het ziekenhuis heeft de zorg voor 100.000 patiënten in het kader van het 30-bahtprogramma en ontvangt jaarlijks van de NHSO 1.000 baht per patiënt. Je zou denken dat patiënten daarvoor toch wel iets mogen verwachten. Maar ja, ze wonen in een achterbuurt, zijn arm en armoedig gekleed.

(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 7 april 2013)