Een bezoek aan Narathiwat is als een stap terug in de tijd (video)

Even ter correctie van wat Gringo schrijft: Narathiwat kan WEL bezocht worden, evenals Pattani en Yala. Dat er een reisadvies is dat dit afraadt, betekent natuurlijk niet dat je niet door de regio heen kunt reizen of er kortere of langere tijd kunt verblijven. Hé, als je wilt kun je er zelfs gaan wonen. Er is niemand die je het gebied niet in laat, er staat geen hek omheen en er rijden (mini)bussen naar elke plaats van betekenis in de drie provincies. Met een westers paspoort word je niet geweigerd, noch in de trein naar Sungai Kolok, noch per self-drive/(huur)auto langs de veelvuldige checkpoints.

Mijn situatie: ik ben sinds januari 2014 vier keer naar deze drie ‘grensprovincies’ (wat Pattani feitelijk niet is) afgereisd en heb er bij elkaar zestien nachten overnacht., waarvan één in Narathiwat, twee in Yala en de rest in Pattani. Steeds in de gelijknamige steden en voornamelijk uit pure interesse in de regio en zijn inwoners, hoewel ik via internet zelfs een vriendin in Pattani heb gevonden. Zij woont sinds deze maand helaas in Bangkok, waardoor ik geen excuus meer heb om naar het diepe zuiden af te reizen, anders dan mijn fascinatie voor dit prachtige gebied.

Ik heb zowel per trein, per minibus, als per huurauto naar en door de regio gereisd, maar lokaal ook per reguliere bus en in Pattani per motorbike-taxi. Er zijn helaas veel militairen gestationeerd, vaak uit andere delen van het land, die als een soort bezettingsmacht de lokale bevolking onder de duim houden, met enkele bloedbaden als in Tak Bai (Nar) en de Krue Se Moskee (Pat) tot gevolg. Dat de veelal islamitische bevolking zich achtergesteld en onderdrukt voelt mag begrijpelijk zijn. Dat vergoelijkt niet de anoniem uitgevoerde en nooit-geclaimde aanslagen door schimmige organisaties als de BRN-C, PULO en RKK, maar is tot op zekere hoogte wel begrijpelijk. De machthebbers in Bangkok geven niets om dit letterlijk en figuurlijk ver van hun bed gelegen landsdeel, behalve dat ze het koste wat kost bij Thailand willen houden. Iets met gezichtsverlies…

Het Thais-zijn van zijn inwoners, wat de meerderheid etnisch, religieus en linguïstisch NIET is, wordt de mensen opgedrongen met harde en zachtere hand, denk aan de bekende nationale en gele vlaggen, afbeeldingen van het koningshuis en het dagelijks spelen van het volkslied, maar ook aan zgn. ‘charmeoffensieven’ van het zo gehate leger. Het enige wat de doorsnee burger wil, is meer respect, autonomie en zeggenschap over zijn manier van leven. Denk aan het officieel maken van de taal, Yawi of Pattani-Maleis, de islam naast het boeddhisme als staatsgodsdienst en meer geld en/of economische mogelijkheden. Deze vergeten regio is net zo arm, zo niet armer dan de Isaan. Zeker buiten een relatief welvarende stad als Yala.

Voor mij blijft ‘Patani’ (de drie grensprovincies die tot begin 20e eeuw het sultanaat vormden) de mooiste regio van Thailand. Binnen een vrij klein gebied – ong. een derde van continentaal Nederland – vind je rijstvelden, rubberplantages, stranden, jungles, bergen, rivieren, natuurparken en watervallen. Voor de cultuurliefhebbers zijn er moskeeën, tempels, musea, (karaoke)bars en charmante dorpjes, waar je als farang zelf een bezienswaardigheid bent. Veel mensen zien nooit een blank gezicht. Zo maakte ik in Narathiwat-stad mee dat een groepje schoolkinderen met mij op de foto wilde. Verder werd ik op veel plekken spontaan aangesproken door nieuwsgierige mensen die alles van me wilde weten en kreeg ik regelmatig eten en drinken aangeboden. Er wordt wat minder gelachen dan in de rest van Thailand – als westerling kreeg ik vaak verbaasde, soms licht wantrouwende blikken toegeworpen en op sommige plekken voel je een zekere spanning in de lucht hangen, maar de mensen zijn in ieder geval authentiek. Een glimlach betekent dat men daadwerkelijk blij is je te zien.

Nee, ik heb niet de pech gehad om in de buurt van (bom)aanslagen of schietpartijen te zijn. Die laatste zijn overigens vrijwel altijd ruim van tevoren gepland en gericht tegen gezagsdragers en hun ‘kompanen’ en – helaas – tegen docenten, maar gelukkig niet iets waar je bij een tijdelijk verblijf als toerist veel angst voor hoeft te hebben. Verder gelden bepaalde voorzorgsmaatregelen: reis niet in het donker, vermijd bepaalde districten en/of dorpen en houd je niet te lang op in de buurt van checkpoints of scholen rond sluitingstijd, als de docenten naar huis gaan. Gezien het feit dat ik in vele ‘gevaarlijke’ rurale districten heb rondgelopen en gereden, in het donker – geheel tegen de zin van mijn bezorgde vriendin – over het platteland heb gereden en door Pattani-stad en (tegen middernacht!) een lange wandeling door de uitgestorven straten van Narathiwat heb gemaakt, was ik trouwens niet de voorzichtigste. Maar ik dacht maar zo: angst zit vooral in je hoofd. Statistisch gezien is de kans op een verkeersongeluk nog altijd groter dan de kans bij ‘molest’ betrokken te raken.

Ik wil mensen die écht van het gebaande pad af willen dan ook aanraden de regio (per auto!) te bezoeken, waarbij ik altijd de waarschuwing erbij zal geven dat het OFFICIEEL, alhoewel géén oorlog! – gevaarlijk is/ kan zijn. Zelf heb ik in ieder geval genoten, al was het alleen maar om de unieke ervaring om daar als farang te zijn en dat te kunnen zeggen (of navertellen ;)).

Ik ben overigens lang niet in alle 33 districten geweest. Wel in de provinciehoofdsteden, de zuidelijke grensplaats Betong, via een prachtige route door de bergen van Yala, en charmante dorpjes als Yaring (P), Panare (P), Yaha (Y), Bannang Sata (Y) en Rueso (N). Verder heb ik toeristische trekpleisters (haha) als de Krue Se Moskee, Matsayit Klang, Yarang Ancient Town en de Wat Khuhaphimuk bezicht. Meestal alleen, soms met mijn vriendin June. Vaak was ik de enige bezoeker. Ook op het schitterende strand met dito zee van Ao Manao/Khao Tanyong National Park, iets ten zuiden van Narathiwat-Stad. Er komen, op de Maleisische (seks)toeristen in grensplaatsen als Sungai Kolok, Tak Bai en Betong na, nl. maar héél weinig – zeg maar geen – toeristen in de regio. De enige farangs zag ik in en om het luxueuze, spotgoedkope CS Hotel in Pattani, wat mijn belangrijkste thuisbasis in de regio is. Mijn inschatting was dat geen van hen toerist was, maar er voor zaken of familiebezoek was en er vrijwel nooit een farang buiten die redelijk veilige enclave komt/durft te komen.
Ga er rustig vanuit dat als je in een stad als Yala, zonder hotel van westerse kwaliteit, verblijft – ook al is het voor een hele maand – je géén enkele blanke zult zien. Om over de dorpjes maar niet te spreken.

Ik hoop dat het ingewikkelde conflict snel wordt opgelost (in ieder geval tot op zekere hoogte), de militairen terug gaan naar waar ze vandaan komen en de toeristenstroom geleidelijk op gang komt. Het gebied kan de financiële impuls zeer goed gebruiken en is perfect geschikt voor de avonturiers onder de toeristen die het op de kaart willen zetten. Ik hoop dat ik daar in ieder geval een klein voorzetje aan heb kunnen geven.

Danzig, farang baa uit Nederland.

Ik heb in 2018 en 2019 uitgebreid rond gereisd in de provincies Songkhla, Pattani, Narathiwat en Yala. Ik heb geen problemen ondervonden en me geen moment bedreigd gevoeld. Wat betreft het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken: ik heb ruim twee jaar lang uitgebreid gecorrespondeerd met de verantwoordelijke mensen op de afdeling Consulaire Zaken in Den Haag over reisadviezen voor verschillende landen in deze regio. Het zijn onwetende, etnocentristische amateurs. Ze kopiëren klakkeloos en zonder enige fact checking informatie van websites van andere westerse landen en van andere, willekeurige websites. Bronvermelding en transparantie ontbreken volledig. De inbreng van ambassades en consulaten is te verwaarlozen. Die hebben het veel te druk met hele andere dingen en voelen zich niet verantwoordelijk. Etnocentrisme: de beoordeling van andere culturen met je eigen cultuur als norm, waarbij soms de eigen cultuur als superieur wordt opgevat.