Lesbisch én moslima én voetbalster: wen er maar aan…
Foto: facebookpagina bukuclassroom.
Mét de hijab aan de aftrap…..
In 2016 werd in het zuiden van Thailand op de Pattani-campus van de Prince of Songkhla University een boekwinkel geopend. Met progressieve literatuur vooral over de gelijkheid van seksen en met informatie voor de LGBT-gemeenschap. Het moest een ‘safe haven’ worden voor studenten en andere burgers die een andere seksuele voorkeur hebben dan de overgrote meerderheid en die in alle rust willen studeren en ontspannen.
Dit initiatief zou uitgroeien tot een voetbalclub waarin ook lesbische moslima’s een duidelijk signaal afgeven: wij bestaan ook, mensen!
‘Vrouwenvoetbal, is dat niet slecht voor je?’
In de westerse wereld is voetbal, beter: deelname aan alle sporten, heel gewoon voor vrouwen en meisjes en men draagt tenues die bij de sport passen. Maar in de moslimwereld wordt met name tegen de sportkleding anders aangekeken. In Iran zit een bodybuildster in de bak omdat haar t-shirts en tanktops niet in overeenstemming worden geacht met de regels van de streng islamitische overheid.
Het diepe zuiden van Thailand, de provincies Pattani, Yala en Narathiwat, is overwegend islamitisch en de vooroordelen werden snel duidelijk: voetbal is toch een mannensport?, mogen vrouwen wel in het stadion komen?, is tegen een bal trappen wel fatsoenlijk voor moslimvrouwen?, voetbal maakt je benen kapot, deinende borsten is toch geen gezicht!
Spelers uit de LGBT-gemeenschap en moslima’s
Uit de boekwinkel met de naam boekoe, Maleis voor boek, in het Thais geschreven บูคู, ontstond de voetbalclub Buku FC, voluit Buku Football Club for Lesbian, Bisexual and Queer. De vereniging promoot ‘futsal’, in onze taal zaalvoetbal. Een lid van deze club: ‘Voetbal maakt me vrij en los van thuis, ik kan mezelf zijn, en geef een signaal af aan bullebakken die sportende moslima’s of lesbiennes afbekken.’ Dat laatste is in strijd met de Thaise wetgeving die al in 1956 discriminatie van de LGBT-gemeenschap heeft verboden. Maar lesbiennes hebben er nog steeds last van.
‘Football for peace and equality’
Een andere dame: ‘LGBT mensen worden, buiten Bangkok, nog steeds gediscrimineerd en afgewezen door hun families.’ Zij is naast moslima lesbisch maar ziet geen enkel conflict met haar geloof. Haar vader, een imam, was het er niet mee eens dat ze ging voetballen en voor haar voorkeur uitkwam dus ze verliet het huis, knipte het haar kort, voetbalt in korte broek en Buku-shirt en draagt de hijab alleen op haar werk en bij religieuze bijeenkomsten. ‘Dat ik lesbisch ben en voetbal is niet verboden in mijn geloof’ zegt ze.
Mensen hebben hoge verwachtingen van het wetsvoorstel ‘Civil Partnership Bill’ dat het kabinet aan de kamers heeft voorgelegd om same-sex relaties in de wet vast te leggen en bepaalde rechten te verlenen zoals adoptie van kinderen en erfrecht (zover mij bekend is dat wetsvoorstel nog steeds niet aangenomen). Mensen uit de LGBT-gemeenschap hebben inmiddels hun entree gedaan in de landelijke politiek en verhogen daarmee de acceptatie van hun groepering. Maar dat is in Bangkok; op het land is acceptatie nog steeds een probleem.
De toekomst van Buku FC
Het houden van voetbalkampen en toernooien, met steun van de lokale overheid, moet de acceptatie en bekendheid bevorderen in dit moslim- gedomineerd deel van Thailand. De club doet het goed, het ledental stijgt en meer en meer moslima’s komen rond uit voor hun behoefte aan sport en voor hun seksuele voorkeur. Vaak staan ze met de hijab op het hoofd aan de aftrap op zaterdag en zondag.
Maar niet in de Ramadanperiode. Dan heerst er rust. Je bent nu eenmaal moslim….
Bronnen: South China Morning Post, Prachathai website, Facebook Bukuclassroom.
Dat ‘wetsvoorstel’ hangt al jaren niks te doen zoals zoveel in Thailand. Volgens mij was het één vd vele verkiezingsbeloften, een zoethoudertje en niets meer.
In het westen, in Nederland mag het zo zijn dat vrouwen aan alle sporten mee mogen doen, er is wel eindelijk een discussie gaande over het verschil in kleding tussen mannen en vrouwen. Het meest aansprekende voorbeeld was het beachvolleybal. Als ik naar het dames beachvolleybal kijk, kijk ik niet veel naar de bal.
Vrouwenrechten in de islamitische wereld zijn niet gelijk aan mannenrechten, maar waar is dat wel zo. Iedere religie is per definitie patriarchaal en daarmee vrouwonvriendelijk. De mate van vrouwonvriendelijkheid verschilt iets, maar in essentie blijft het vrouw onderdrukkend. Ook in Thailand waar in tempels vrouwen op een aantal plaatsen de toegang wordt ontzegd.
Wetsvoorstellen gaan niet veranderen wat met name mannen niet willen veranderen.
Naar verluidt staat er een boete van 1500 euro per persoon op voor dames die niet in een hoog genoeg uitgesneden bikini broekje of badpak aantreden én is 80 % van de commissieleden die dat vaststellen bejaard en mannelijk. Ik heb altijd gedacht dat de dames deze kleding voor het comfort droegen. Het is gewoon verplichte vleeskeuring met een pornografische inslag. Volkomen absurd dus.
Aangaande de behandeling van mensen uit de LHBTIQ+ gemeenschap heb ik het idee dat de acceptatie aanzienlijk hoger ligt in Thailand dan in Nederland. Ook al is dat wettelijk misschien niet zo geregeld.
Hier op het platteland van Korat is deze gemeenschap ruim vertegenwoordigd, ook in overheidsdienst. En van mishandeling van homo’s op straat heb ik in Thailand nog niet een keer gehoord. In Nederland is zeer recent nog een meisje van 14 in mekaar gemept en als homo of lesbisch koppel kun je beter niet opvallen op straat.
Het kan natuurlijk zijn dat ik niet voldoende geïnformeerd ben.
(Overigens een mooi logo voor een voetbal club en nog gemengd ook)