Herdenking Tsunami 26 december 2004
Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat de wereld opgeschikt werd door de grootste natuurramp in de geschiedenis.
Op de ochtend van 26 december 2004, werd de westkust van Indonesië getroffen door een zeer krachtige zeebeving. Deze zorgde voor een serie vloedgolven die een spoor van vernieling achter lieten op vele eilanden en aan de kust van meerdere landen in Azië, waaronder Indonesië, India, Sri Lanka en Thailand. Door de tsunami zijn zeker 220.000 mensen uit 14 landen gedood waaronder ook 26 Nederlanders. In Thailand zijn bijna 5.400 mensen omgekomen.
Tsunami in Thailand
In Thailand werd vooral de westelijke kuststreek van het land getroffen: de provincies Ranong,Phang Nga, Phuket, Krabi, Trang en Satun. De zeebeving zelf werd tot in Bangkok gevoeld. De provincie Phang Nga is destijds het zwaarst getroffen. In een gebied bij de plaats Khao Lak zijn alleen al meer dan 700 doden gevallen. Verder zijn de provincie Phuket (vooral de westkust van het eiland Phuket met de populaire vakantiebestemming Patong), het eiland Koh Phi Phi en de badplaats Ao Nang, de beide laatste in de provincie Krabi, zwaar getroffen.
Twee dagen na de ramp meldt de Thaise media 918 doden en vele gewonden en nog ca. 1000 vermisten. Op Phuket werden toen nog 13 Nederlanders vermist. Op 1 januari 2005 stond het dodental in Thailand op circa 4500. In totaal zijn er in Thailand 5395 mensen omgekomen.
Herdenkingen
Er is vandaag een herdenking op Phuket voor de Nederlandse slachtoffers bij Room Kamala 1 van het Hyatt Regency Phuket Resort. Daar zal de Nederlandse ambassadeur in Thailand, Joan Boer, een krans leggen.
Om 17.00 uur lokale tijd is er een grote nationale herdenkingsdienst bij de “Police Boat T813 ” in Khao Lak, provincie Phang Nga.
Bronnen: o.a. Wikipedia
Ik vind het zeer terecht, dat ook Nederland de slachtoffers van de tsunami van 2004 herdenkt middels een kranslegging door onze ambassadeur.
Het was een ramp om nooit te vergeten. Ik woonde al in Pattaya en heb mee mogen helpen met inzamelingen van geld en goederen.
Veel meer kon ik niet doen, maar nog steeds als er over de tsunami gesproken wordt komen de afschuwelijke beelden van de ramp op mijn netvlies..
Was toen ook in Thailand en heb samen met mijn toenmalige vriendin Sue, kleding en geld afgeleverd. Kon het me niet voorstellen; ik dacht dat ik zoiets wel zou overleven, want ik kan tenslotte zwemmen. Tot ik de beelden zag op TV. Je bent aan het zwemmen in die kolkende massa en je wordt aangevaren voor een huis……..onvoorstelbaar, dan moet je goed kunnen zwemmen om zoiets te overleven. NIET DUS !!
Gerrie, ik probeerde eens tegen een stroming in te zwemmen voor de kust van Rio de Janeiro. Moest het opgeven, omdat ik er niet tegenin kon gaanen liet me door een surfer helpen en werd uiteindelijk met een reddingshelikopter uit zee gehaald. Nota bene, ik ben een goede zwemmer!
De stroming van een tsunami is vele malen sterker dan die van de zeestroming waarin ik terecht kwam. Je moet heel veel geluk hebben om die te kunnen overleven. De kansen zijn heel gering.
Trouwens ik was twee weken voor de Tsunami in Bangkok (vanwege mijn werk) en had aan boord twee collega’s die op vakantie naar Phuket gingen. Later kreeg ik te horen dat deze twee een groot voorbeeld waren, omdat ze ook daar waren tijdens de tsunami en daarna heel veel slachtoffers geholpen hadden. Toch fijn te horen.
wij waren vandaag bij de herdenking van de tsunami op Koh Phi Phi bij het Phi Phi Princess Hotel. Afvaardiging van de regering was aanwezig alsmede een paar cameraploegen. Heel indrukwekkend. Ondanks dat wij gelukkig geen bekenden verloren zijn bij de ramp wel het hoofddoel van onze reis naar Koh Phi Phi. Vijf jaar geleden waren we net enkele dagen te laat voor de herdenking en toen het doel gesteld er 5 jaar later wel bij te zijn. In de afgelopen vijf jaar is Phi Phi weer veel veranderd en nog steeds wordt er gewerkt aan een betere bescherming voor zover dat op een dergelijk eiland mogelijk is. Er worden nabij de pier schanskorven met rotstekeningen geplaatst om in geval van herhaling iets meer tijd te hebben om te vluchten. Wel valt dan weer op dat de borden met “Tsunami Evacuation Route” die er vijf jaar geleden nog netjes bij stonden, al in verval raken. Ook typisch Thais natuurlijk en de vraag is of er ooit nog wat mee gedaan wordt. Van onze zijde in ieder geval sterkte aan iedereen die een bekende verloren is in deze verschrikkelijke ramp.
De door de Nederlandse ambassade georganiseerde herdenking in het Thaise Phuket had vooral een “warm en menselijk karakter”, zei ambassadeur Joan Boer vrijdag na de bijeenkomst.
In een hotel in Phuket waren zo’n zeventig tot tachtig Nederlanders bijeen. “De meesten wonen en werken in de buurt. Ze hebben de ramp en de hele periode daarna meegemaakt”, aldus Boer.
Volgens hem draaide de bijeenkomst niet alleen om het lijden, maar vooral ook om de inzet van mensen direct na de tsunami. “Er werden mooie verhalen verteld over mensen die direct na de ramp te hulp sprongen. Over mensen die vertaalwerk deden, op brommertjes mensen naar het ziekenhuis brachten en hun keukens leegruimden om verbijsterde toeristen op te vangen.”
Boer woont later op de dag ook de nationale herdenking in Thailand bij. Die is veel grootschaliger dan de Nederlandse herdenking en zal bijgewoond worden door alle ambassadeurs van 54 landen die mensen verloren tijdens de ramp. Ook zullen er Nederlandse nabestaanden aanwezig zijn bij die herdenking, die live op tv wordt uitgezonden.
Bron: Nu.nl
Vandaag is het 10 jaar geleden dat o,a, Thailand is getroffen door een Tsunami. Op eerste kerstdag ben ik jarig. Wilde dit vieren in Thailand, ons plan was om het zuiden te bezoeken. Gelukkig (achteraf) kon ik met kerst dat jaar geen vrij krijgen. Wij zijn toen een week later naar Thailand vertrokken. Aangekomen in Thailand was het advies: ga niet naar het zuiden. Hebben wij ook dat jaar niet gedaan. De eerste dagen verbleven wij in de Khao San Road .( een straat in Bangkok)
Deze straat/omgeving is bekend bij o,a, veel backpack toeristen. Bij de ingang van deze straat stonden wegversperringen, deze waren volgeplakt met A4-tjes met daarop namen/foto’s van duizenden vermiste personen. Dit heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Deze ramp mag niet vergeten worden. In totaal kwamen daar meer dan 230.000 personen om het leven. R.I.P.
Hierbij reageer ik op het bericht/uitnodiging van de Nederlandse ambassade voor de herdenking op 26 december. Wij zijn op 6 december met onze familie naar Thailand gekomen om onze dochter te herdenken die op 26 december 2004 in Khao Lak is omgekomen. Toen wij aankwamen in Thailand heb ik de ambassade gebeld met de vraag of er een herdenking zou plaatsvinden. Het antwoord dat ik kreeg luidde:”
Wij doen niets aan de herdenking”. Daarop refereerde ik aan een artikel in de Bankok Post over een officiele herdenking in Khao Lak. De telefoniste zei dat ik het maar in het hotel moest navragen. Vervolgens werd het gesprek beëindigd door de haak erop te gooien. Nu zien wij dat de uitnodiging op 10 December door de ambassade gepost is. Onze herdenking,waarvoor wij speciaal zijn gekomen, is in het water gevallen. We werden letterlijk in de laatste rii geduwd waardoor wij amper iets van het evenement konden meekrijgen. Wij zijn vroegtijdig naar ons hotel teruggekeerd. Het deed ons denken aan ons eerste telefoontje na de tsunami toen wij in Phang Nga in het ziekenhuis lagen. Er was één mobieltje waarmee we een gesprek van een minuut mochten voeren. We kozen voor de ambassade. Ik kreeg toen een nauwelijks Engelssprekende receptioniste, vervolgens ‘please wait’ en dat was het. Een telefoontje naar de familie kon toen niet meer.
Treurig, vooral als je op de 26e (en de dagen erna) merkt dat slachtoffers van andere landen wel via hun ambassades betrokken worden.
Dat is een onbeschofde en uiterst incorrecte manier van handelen geweest met zeer pijnlijke gevolgen. De herdenking stond vanaf 8 december aangekondigd op de website van de ambassade, de facebook van de ambassade en uiteraard ook hier op TB.
Zie: http://thailand.nlambassade.org/nieuws/2014/12/uitnodiging-herdenking-tsunami.html
Mogelijk nam de telefoniste het heel letterlijk, dat men dáár op de post zelf niets (in tegenstelling tot eerdere berichten zo meld de ambassade) zou doen. Nu nemen gedanen zaken geen keer maar wellicht wilt u uw trieste telefoonervaring wel delen met het Nederlands personeel (e-mail, brief of toch weer via de telefoon en proberen een Nederlander aan de lijn te krijgen), zodat men daar leering uit kan trekken. Want dit zal uiteraard niet de bedoeling zijn geweest! Sterkte en succes.