Thaise topeconomen maken zich meer zorgen over de uitdagingen die Thailand op de lange termijn staan te wachten dan over de huidige negatieve economische groei.
Ze signaleren drie problemen: een vergrijzende bevolking, verouderde infrastructuur en een onderwijssysteem dat niet in staat is gebleken zich aan de veranderde behoeftes van de maatschappij aan te passen.
Bangkok Post nodigde vier economen aan de ronde tafel uit om hun licht te laten schijnen over de huidige en toekomstige problemen van het land. Uit het paginagrote artikel licht ik de volgende passages:
Songtham Pino, directeur van de macroeconomisch divisie van de Bank of Thailand
‘2011 bracht de overstromingen. In 2012 zagen we hogere uitgaven aan herstel en het eerste-autoprogramma. Bedrijven en consumenten leenden van de toekomst om geld uit te geven, en nu trekken ze zich terug. Eigenlijk is dat positief.’
‘Bezien vanuit een breed perspectief is Thailand’s economie relatief stabiel met US$200 miljard aan buitenlandse reserves, slechts een klein betalingstekort en een stabiele financiële sector. Werkloosheid bestaat bijna niet. Wie wil werken, kan werken.’
‘De vraag is: waar naartoe willen we in de toekomst groeien? Voor 1997 hadden we een jaarlijkse economische groei van 8 procent. Nu 4 procent handhaven zal moeilijk zijn. We moeten het tekort aan arbeidskrachten aanpakken door de productiviteit te verhogen en het onderwijs te verbeteren. We krijgen geen waarde voor het relatief hoge bedrag dat naar onderwijs gaat. ’
Pisit Puapan, directeur macroeconomische analyse van het Fiscal Policy Office
Voor de toekomst is een heldere visie nodig, zegt Pisit. ‘De concurrentie zal alleen maar toenemen. Hoe positioneren we onszelf als economie? Wat is onze concurrrerende kracht?’
Sutapa Amornvivat, hoofd-econoom bij het Economic Intelligence Center van de Siam Commercial Bank
Sutapa uit zorgen over de huishoudschulden, met name van de armen. ‘In 2009 ging 45 van de 100 baht in inkomen van de huishoudens met een laag inkomen naar het betalen van schulden. Nu is dat cijfer gestegen naar 62 baht.’
Paiboon Ponsuwanna, directeur van de Thai National Shippers’ Council
Paiboon zegt dat Thailand’s onderwijssysteem er niet in geslaagd is de burgers van het land een behoorlijke opleiding te geven. ‘Een bachelor’s graad betekent niet dat je knap bent. We missen een cultuur van levenslang leren. Onze werkers zitten in een fabriek, drukken de hele dag op knoppen, gaan naar huis, kopen hun eten in de soi en gaan daarna naar bed. Hoe kunnen we ooit met Maleisië concurreren?
‘Ik zie ook universitair afgestudeerden die in moderne winkels bar codes scannen. En ze zijn tevreden. De economie kan zich ontwikkelen tot een service economie, maar daar zijn we niet klaar voor. We zitten gevangen in een agrarisch-industriële mentaliteit.’
Wanneer concurrentiekracht wordt gemeten met als criteria creativiteit, innovatie en kennis, heeft Thailand nog een lange weg te gaan. Slechts 0,21 procent van het bruto binnenlands product wordt aan Research and Development besteed. ‘Vergelijk dat eens met 3,7 procent in Korea, 3 procent in Japan en 2,9 procent in de VS.‘
‘Dat zijn de twee belangrijkste kwesties voor de toekomst: geschoold personeel en R&D. De vraag is of de beleidsmakers zich gaan bezighouden met de economische problemen of wordt het: politics as usual?’
(Bron: Time for a clear vision, Bangkok Post, 23 september 2013)
Als de Thai zelf niet willen leren, dan helpt een goed opgeleide farang echt niet, de politie, de politici, denken nog steeds dat ze het beter weten, maar echt een goede politiek, een goed onderwijssysteem op poten zetten, en een mentaliteitsverandering proberen te bewerkstelligen dat komt niet voor in hun woordenboek voor.
De meeste zijn stronteigenwijs en nemen niets aan van anderen.
Als men echt een paar goede economen uit het buitenland in dienst neemt, mensen die hier echt verstand van hebben, de rotte appels er uit gooit, en accepteert dat het zo niet langer gaat, i.p.v. de bevolking tegen elkaar in het harnas te jagen, dan komen ze er hier samen wel uit, er heerst nog steeds een groot nationaliteitsgevoel hier.
Bovendien zijn er Thai die wel open en eerlijk zijn, en echt het beste voor hebben met de bevolking, maar die worden alleen maar tegen gewerkt,
Er moet dan een eind komen aan al het onrecht, en de corruptie, en veel politici en de politie moeten de hand in eigen boezem steken.
En dat zie ik niet snel gebeuren.
Een paar weken geleden was er zoveel soesa over die jetset monnik die ook nog wat kinderen had bij wat vriendinnetjes, wel ik ben er van overtuigd dat hetzelfde geldt is voor sommige politici hier, maar ook die zijn niet eerlijk, denken niet na.
Laten we vooral niet vergeten waar de schoen wringt, dat helpt de Thai meer dan een politicus die denkt dat ie `t allemaal beter weet.
Daar zijn er al teveel van in de wereld, kijk maar bij ons.
Het eersteautoprogramma heeft vele huishoudens in de schulden gebracht.. Dat mensen met een universitaire opleiding in winkels werken is omdat er geen degelijk werk in de omgeving te vinden is. Ook de kwaliteit van de opleiding is onvoldoende.
Het verschil (naar mijn bescheiden mening) tussen afgestudeerden aan een Westerse universiteit en een Thai universiteit is hun volwassenheid, hun vermogen om zelfstandig na te denken en oplossingen voor problemen aan te dragen. Ik beperk me maar tot de soort faculteit waar ik nu alles bij elkaar al bijna 20 jaar lesgeef, hospitality en toerisme. (daarvoor zat ik 15 jaar in onderzoek en advies uitsluitend in de toeristische sector).
In de Westerse onderwijsystemen staat leren als sociaal gedrag centraal. Daarin spelen zowel de student, zijn medestudenten en de leraar (vaak meer een coach) een grote rol. Het systeem gaat uit van realistische problemen en wordt daarom problem-based-learning (niet teaching) genoemd. Studenten op de universiteit zitten gemiddeld 14 uur per week in een klas (groepsgroote maximum 12) en voor de andere uren hebben ze werk/studie te doen. Actief bezig zijn dus. In Thailand doceert de leraar, de studenten luisteren (als ze dat al doen, want de meesten trachten bezig te zijn met hun mobieltje) ongeveer 25 uur per week, vaak met meer dan 35 in een ruimte en aan het eind van de cursus (veel theorie en niet op werkelijke problemen gestoeld) is er een schriftelijk , individueel examen. Veel geheugenwerk, niks actief leren , weinig discussie, weinig groepswerk, een gebrek aan motivatie.
4e jaarstudenten aan een Westerse universiteit zijn op hun stageplek middenkader (soms leiden zij een afdeling in een hotel), 4e jaarstudenten van een Thai universiteit bedienen tafels of bakken elke dag 400 croissantjes. En zeg niet dat het niet waar is want ik heb het als stagedocent zelf gezien.
Zeer vehelderend. Maar ik heb toch een vraag en wel deze: de Thaise doctoren staan als zeer kundig bekend. Ook die je treft in governementsziekenhuizen (hoewel ik dat niet uit ervaring kan beamen, in tegendeel). Hoe komen die doctoren aan hun kennis en vaardigheden?
Veelal kun je op websites van de prive ziekenhuizen de gegevens vinden van de artsen.
Chang Mai Ram hospitaal heeft van hun elke arts hun C.V. vermeld.
De oudere garde hebben over de gehele wereld zo een beetje de opleidingen gevolg. De jongeren steeds meer alleen zelf in thailand.