Droogte, rijstboeren en schuld in de Isaan
Veel rijstboeren in het door schulden geteisterde Noordoosten worstelen om rond te komen nadat de regering de irrigatiesystemen heeft afgesloten. Daardoor moeten ze de winst van een tweede rijstoogst missen. Maar voor de militaire regering kan de droogte helpen bij haar economische strategie.
Sumatra Sodatoom
Rijstboerin Sumatra Sodatoom zit in de schaduw van een longan boom bij haar huis in Khon Kaen. In april is zij meestal bezig haar tweede rijstoogst te verkopen. Maar dit jaar heeft de regering de irrigatiesystemen heel vroeg gesloten waardoor veel boeren in het droge Noordoosten geen tweede rijstoogst kunnen planten waarvan ze afhankelijk zijn geworden.
Eind vorig jaar kondigde de militaire regering via de dorpsluidsprekers in Nong Kha aan dat de kranen van het irrigatiesysteem zouden worden dichtgedraaid. In februari waarschuwde het Koninklijke Irrigatie Departement dat Thailand zou worden getroffen door de ernstigste droogte sinds 15 jaar.
Als de belangrijkste oogst binnen is planten veel rijstboeren met toegang tot irrigatie een tweede oogst. Zoals zoveel boeren heeft Sumatra een tweede oogst nodig om haar schulden af te lossen.
Haar familie staat voor 800.000 baht in het krijt bij de Bank voor Landbouw en Coöperaties (BAAC). Sumatra’s persoonlijke schuld van 280.000 baht vloeide voort uit leningen die ze opnam om haar studie voor een bachelor’s degree te betalen. ‘Volgend jaar zal onze schuld nog toenemen’, zegt Sumatra, ’want dan moeten we betalen voor de huurovereenkomst van onze tractor.’
Haar familie raakte in de schulden door een mislukte investering in een kippenteelt overeenkomst. Volgens het Nong Kha dorpshoofd, Bua-ngoen Plamsin, zuchten bijna alle 165 huishoudens onder schulden bij de BAAC of bij het dorpsfonds programma.
‘Alles zou veel beter zijn geweest als de regering ons een prijsgarantie voor onze rijst had gegeven in plaats van te praten over goedkope leningen’, zegt de 31-jarige rijstboerin Sumatra Sodatoom.
Thonglam Thongnoi
Voor rijstboer Thonglam Thongnoi en zijn familie van vier zijn de vooruitzichten dit jaar wel heel somber. ‘Ik kan mijn schulden dit jaar niet betalen want ik heb geen inkomsten uit een tweede oogst’, zegt hij. ‘Ik ben er kapot van. Voor ons is er dit jaar geen enkele hoop wat geld betreft.’
In 2013 had het Noordoosten volgens het Nationale Statistisch Instituut de slechtste verhouding tussen inkomen en schuld: gemiddeld gaat 65 procent van het inkomen naar de aflossing van schulden. Ter vergelijking: in het Zuiden was dat getal 42 procent.
Khamphong Wongwai
Khamphong Wongwai, een 50 jaar oude rijstboerin en naaister uit Yasothon, zegt dat ze schulden heeft bij zowel de BAAC als het dorpsfonds. Ze gebruikt de leningen om te investeren in de rijstbouw, voor haar dagelijkse uitgaven en voor het onderwijs van haar kinderen.
Khamphong heeft voornamelijk korte-termijn leningen bij de BAAC die ze opneemt als het planten begint en die ze met rente na de oogst moet terugbetalen.
Ze is gevangen in een cyclus van leningen. Ze moet ieder seizoen een nieuwe lening aanvragen en is alleen in staat de rente te betalen.
‘Ik gebruik de hele winst van mijn rijst om de bank te betalen, maar mijn schuld neemt nooit af’, zegt Khamphong. ‘De prijs van rijst is niet goed en kunstmest blijft duur.’
Huishoudschuld
In de afgelopen jaren nam de huishoudschuld in Thailand toe van 61 procent van het bruto nationaal product in 2009 tot 85 procent eind 2014, het hoogste percentage in Zuidoost-Azië.
Eind maart kondigde de BAAC een programma aan voor 818.000 boeren ter verlichting van hun schuldenlast, ook voor hen die lijden onder de beperkingen van het verbod op een tweede oogst.
Dr. Titipol Phakdeewanich, een politicoloog aan de universiteit van Ubon Ratchathani die het rijstbeleid onderzoekt, suggereert dat de regering met de schuldenlast verlichting de plank misslaat.
’In het verleden zijn er meer programma’s geweest voor schuldsanering maar ik denk dat het belangrijker is om boeren te helpen meer inkomen te verwerven op een duurzame manier dan hun schulden te vergeven’, beweert hij.
Sommigen zeggen dat de toenemende schuldenlast van de boeren te wijten is aan de na-effecten van het controversiële rijsthypotheek programma van de vorige regering die rijst opkocht voor tweemaal de marktwaarde.
‘Onder dit programma investeerden de boeren alles om hun opbrengst te verhogen’, merkt Kunlapasorn Chuengrungruangphat, een rijstmolen medewerker, op. ‘Nu de prijzen dalen is hun gedrag niet veranderd. Ze blijven investeren en hun schulden groeien.’
Rijstprogramma populair in Noordoosten
Het rijstprogramma van de vorige regering was zeer populair onder de rijstboeren in het Noordoosten. Het verbeterde de inkomens en maakte velen schuldvrij, althans tijdelijk.
‘Mijn leven ging er zeer op vooruit’, herinnert Pai Kaewbunruang, een rijstboer uit Khon Kaen, zich. ‘Ik kocht niets maar betaalde mijn schulden aan de BAAC en gaf geld aan mijn kinderen. Een zware last viel van mijn schouders.’
De militaire regering die vorig jaar via een coup aan de macht kwam, veroordeelde het rijsthypotheek programma als een ‘populistisch’ beleid en klaagde ex-premier Yingluck Shinawatra aan wegens haar vermeende betrokkenheid bij onregelmatigheden in het programma.
In plaats van een subsidie op de rijst betaalde het militaire bewind aan kleinschalige boeren 1.000 baht per rai wat de regering ‘niet-populistisch’ noemde. Het maakte de boeren echter meer kwetsbaar voor het op en neer gaan van de markt.
‘Toen de regering aankondigde dat er niet genoeg water zou zijn voor irrigatie had ik al rijstzaden gekocht voor 15 baht per kilo. Maar ik moest ze met verlies verkopen voor 7 baht’, zegt Pharat Saphromma en rijstboer in de gemeente Nong Rua bij Khon Kaen.
Overaanbod aan rijst
De wereldmarktprijs voor rijst is op het laagste punt sinds juni vorig jaar. Met het huidige overaanbod aan rijst zullen de prijzen op korte termijn niet gaan stijgen.
Khampong, die jasmijnrijst (Hom Mali) en kleefrijst verbouwt op haar 12 rai meent dat de huidige regering de boeren niet steunt. ‘Ik denk niet dat ze ons met iets zullen helpen want de prijs van rijst is nog steeds laag.’
Tijdens het rijstprogramma van de vorige regering verdiende ze 70.000 tot 80.000 baht per jaar. Dat is nu gedaald tot 40.000 baht.
Terwijl de rijstboeren worstelen met schulden, lage marktprijzen en het ontbreken van staatssteun helpt de droogte en het indirecte verbod op een tweede oogst het economische plan van de militaire regering.
Als gevolg van de rijstsubsidies kijkt Thailand aan tegen een berg van 17,8 miljoen ton rijst. Door de geringere productie van rijst (min 45 procent voor de tweede oogst volgens het Landbouweconomisch Instituut) kan de opgeslagen voorraad worden verminderd en gaan opslagkosten naar beneden.
Andere gewassen
Assistent dorpshoofd Prasit Thangwon van Nong Kha vraagt zich af waarom de regering gebruik van water voor irrigatie doeleinden heeft verboden. ‘Er is water’, zegt hij, ‘de mensen die bij de dam werken vertellen ons dat er genoeg water is voor een tweede oogst.’
Zonder het inkomen van een tweede oogst zijn veel families afhankelijk van financiële steun van hun kinderen waarvan velen in de steden werken. Anderen werden er op uitgestuurd om te gaan werken in de suikerriet industrie of in nabijgelegen fabrieken.
Pharat zegt dat de regering de dorpelingen aanraadde over te schakelen op andere gewassen als chili of maïs die minder water verbruiken. ‘Maar hoe kan dat mijn verlies dit seizoen goedmaken?’ zegt hij. ‘En als iedereen maïs gaat planten zal de prijs daarvan ook gaan dalen.’
Bron: isaanrecord.com
Artikel is eerder verschenen op Trefpunt Thailand – april 2015
In mijn dorpje in de provincie Nakhon Ratchasima is er nooit sprake van een tweede oogst. En de laatste oogst is totaal mislukt. Er werd door de overheid gelukkig wel per rai een kleine vergoeding gegeven.
Het is dat ik mijn vriendin kan onderhouden en de familie enigszins kan ondersteunen, anders zou het er erg somber uitzien. Los werk hier en daar verschaft enige inkomsten.
De mensen die normaal de rijst handmatig planten en oogsten hebben sowieso bijna geen werk meer, daar bijna alle landeigenaren de rijst, als die er is !, machinaal laten oogsten.
Verschrikkelijk voor die arme boeren!
Er moet een oplossing voor gevonden worden.
Die oplossing zit ergens verborgen tussen alle ellende die deze mensen overkomt.
Er moet gezocht worden naar een gewas wat minder water nodig heeft.
Iets waar wereldwijd te weinig van is.
Als iedereen mais gaat verbouwen is dat ook geen oplossing.
Er moet gezocht worden naar iets waar land voor nodig is, veel zon en mensen graag willen hebben.
Maar wat?
Op dit moment weet ik het ook niet, maar als je aanneemt dat de mogelijkheid ergens verborgen zit, dan blijft je zoeken tot je het hebt gevonden.
Door deze overtuiging wordt in de techniek ook alles mogelijk.
Hartelijke groet Opa Chris.
Ps Waarschijnlijk zitten er taalfouten in bovenstaande.
Sorry, ik ben dyslexie patiënt. ☺
Wel, Opa Chris, ik zie geen taalfouten. In mijn stukjes zitten altijd wel een paar spelfouten. 🙂
Wat de boeren in Thailand nodig hebben is een inkomenssubsidie. Thailand is een hoger-midden inkomen land en kan dat best betalen. Het is vrijwel onmogelijk, zelfs met veel land en goed beheer, een redelijk inkomen te verkrijgen alleen uit landbouw.
In de Europese Unie krijgt iedere landbouwer gemiddeld 10.000 euro subsidie per jaar. In Thailand zou dat een bedrag van 50-100.000 baht per jaar moeten zijn. Hoeven de dochters ook niet meer naar Pattaya om ouwe (en jonge) mannen te plezieren.
Aanvankelijk was ik nog wel enigszins geïmponeerd door al die grote terreinwagens die ik zag op de wegen in Noord Oost Thailand. Zie je in Nederland niet. Allemaal Thaise bluf. Alles op krediet. Bedoeld om te imponeren. Typisch Thais. Als de façade maar imponeert. In werkelijkheid hebben ze meestal geen cent te makken. Wat ik bedoel: Inderdaad is het triest gesteld met de landbouw. Maar de Thai geven ook altijd meer uit dan ze zich kunnen veroorloven. Een disciplinair huishoudboekje ontbreekt
Typisch Nederlandse reactie. Moeten we zonodig alle Thais weer over een kam scheren? Wat jij schrijft gaat misschien op voor een deel van de Thaise middenklasse maar zeker niet voor de grote meerderheid van de Thaise boeren waar dit verhaal over gaat. Die verdienen met gemiddeld 35 rai een 7-8.000 baht per maand. Vaak minder dus.
De schulden waar veel boeren onder zuchten zijn investeringen, schoolgeld, hulp voor ouders, ziekteonkosten, crematies etc , echt noodzakelijke zaken, en zeker geen ’terreinwagens’.
‘Zie je in Nederland niet’. De Thaise particuliere schuldenlast is 80 procent van het bruto nationale inkomen, in Nederland is dat ruim 200 procent, twee-en een half maal zoveel.
Je hebt blijkbaar geen spatje empathie met het lot van de Thaise boeren in deze moeilijke tijden. Heel neerbuigend.
Circa 40% van de actieve bevolking put zijn inkomen uit landbouwactiviteit en die agrarische sector bedraagt in het BNP nog maar 10%. Die cijfers zeggen meteen alles over de basic structurele problemen in het land.
Zonder lange termijn reconversiebeleid zal de miserie enkel nog toenemen.
De korte termijn steekvlam politiek van voormalige regeringen helpt de boeren van de wal in de sloot. Die politiek diende overigens in de eerste plaats om het populisme van de leidende figuren te stijven.
De Junta doet eigenlijk niets anders. Oude wijn in nieuwe zakken. Veel gemiste kansen voor het land en zijn bevolking. Aanhoudende druk op de ketel, voeding voor verdere politieke polarisering. Mooie praatjes, censuur en zelfs repressie zullen niet baten als er geen beter structureel beleid ontwikkeld wordt.
Ik wou graag nog iets willen toevoegen op de reacties van de Hr. Kuis en van de Hr. van Kampen .
Ik begrijp de beide verschillende reacties maar al te goed .
Zelfs ik , begrijp het soms niet meer hier in Thailand .
Dat de boeren het moeilijk hebben ook in mijn direkte omgeving ( Chiangmai – Lamphun ) dat is voor mij een duidelijke gegeven , ik zie het en hoor het bijna dagelijks .
Maar daar tegen over staat , en nu komt het .
Waar komt dan al dat geld vandaan ??
De scholen zijn inmiddels weer begonnen , en ze racen mij voorbij op de allernieuwste types en modellen van Honda en Yamaha .
Soms zelfs al op een Honda 250 cc CBR kosten een kleine 135000 bath , langs de weg zie ik de nieuwste SUV modellen van Mitsch de pajero , Toyota the all new Fortuner en Isuzu .
En niet zo een beetje ook , kosten toch al gauw een miljoentje plus tweehonderd duizend bath en meer .
Ik zelf tuf nog steeds , misschien als te zuunige Hollander in mijn deze week weer goedgekeurde Mitsh Strada van nu inmiddels alweer 16 jaar oud , met als enige accesoire powersteering en airco .
Blijkt zo te zien voor een nieuwkomer , dat de ene helft van Thailand zeer arm is , en de andere helft bulkt van het geld .
Vandaar ook deze verschillende reakties van deze beide blokkers .
Jan Beute .
Ze moeten cacao gaan verbouwen, over 1 a 2 jaar zal er een zeer groot te kort aan zijn. Fruit begint ook steed meer tot de eerste levens behoefte van de mensen te behoren, zou ook een oplossing zijn. Het raar dat boeren altijd gaan verbouwen waar veel brasg naar is , je moet juist iets verbouwen wat niemand heeft.