De misère van de meerderheid
‘Mijn werkgevers behandelen hun honden beter dan ze mij doen. Wanneer de honden ziek zijn, gaan ze naar de kliniek en kopen medicijnen voor de dieren. Maar als ik ziek ben, mag ik het zelf uitzoeken, want het kan hen niets schelen.’
Banjong Wilaisri werkt als huishoudster en alhoewel het ministerie van Werkgelegenheid vorig jaar een regeling uitvaardigde die voorschreef dat huishoudelijk personeel recht heeft op één vrije dag per week, betaling voor overwerk, dertien dagen per jaar vakantie en doorbetaald ziekteverlof, trekken tal van bazen zich er niets van aan.
Toen Banjong zwanger was, mocht ze zelfs niet stoppen met werken, want als ze dat deed, werd haar loon ingetrokken. Hoeveel dat is, vermeldt het artikel niet, maar het zal wel niet verhoogd zijn toen op 1 januari het minimumdagloon naar 300 baht werd opgetrokken. Want daarvan profiteren alleen werkers in de formele sector.
Vergeet het minimumloon, zegt Sangwan Saengkaew, eveneens huishoudster. ‘Wat kun je doen als je bazen weigeren het te betalen?’
Voor Nuchnapa Bamrungna uit Khon Kaen is er als thuiswerker ook niets veranderd. Ze maakt visnetten. Met 10 uur werk per dag verdient ze minder dan 100 baht. ‘Niemand denkt aan ons.’
Lange werkdagen, slechte en onregelmatige betaling
Sangwan en Nuchpana zijn twee van de circa vijftig leden van het Informal Workers Network, die onlangs bij elkaar kwamen om hun situatie te vergelijken, schrijft Sanitsuda Ekachai in haar wekelijkse column in Bangkok Post.
De cijfers spreken boekdelen. In de formele sector werken 14,7 miljoen personen: ze worden gesalarieerd en ze genieten juridische bescherming. De meerderheid van 24,6 miljoen personen zijn werkers in de informele sector.
‘Ze maken lange werkdagen, ze worden slecht en onregelmatig betaald, ze lopen gevaar op het werk, voor hen geen sociale voorzieningen en bescherming en geen minimumloon’, zegt Suntaree H Saeng-ging van de Foundation for Labour and Employment Promotion. ‘Maar de informele sector is wel goed voor 46 procent van het bruto binnenlands product.’
Twee jaar geleden werd de Home Workers Protection Act van kracht. ‘Er zijn nu 2 jaar voorbij, maar de wet wordt niet afgedwongen’, zegt Sakorn Kruawan, die thuis leer bewerkt. Hij had hoge verwachtingen dat de wet thuiswerkers het minimumloon zou brengen, arbeidsveiligheid en sociale voorzieningen. ‘Maar we zijn in de steek gelaten.’
(Bron: Bangkok Post, 30 januari 2013)
Onder de bazen (waaronder huiseigenaren) zullen er ook zijn die er wel goede mentaliteit op na houden en hun personeel (in dit geval huishoudster) wel goed betalen. Tegenover de goede betaling mag dan ook de juiste arbeidsmentaliteit van het personeel (in dit geval huishoudster staan), en juist op dit punt gaat het nog wel eens mis in Thailand. Naast arbeidsmentaliteit moet er ook wederzijds vertrouwen en respect zijn en geef de huishoudster meer verantwoordelijkheid dan de stofzuiger en de dweil. Ook het zelf voordoen van wat er wordt verwacht van het schoonmaken (graag op Europese wijze en niet met de Thaise slag), doet vaak wonderen en voorkomt teleurstelling aan beide zijden. Mijn huishoudster die de 2 Holiday Care Villa ’s (geheel aangepast voor verblijf van gehandicapten) van CareResorts schoonmaakt doet het schoonmaakwerk en wat eenvoudige zaken regelen, verdient Thb. 9.000 per maand, werkt 5 dagen per week en 8 uur per dag. Daarnaast krijgt zij een telefoonvergoeding, heeft een laptop, een printer en een brommer ter beschikking, die ze allemaal ook in privé mag gebruiken. Wanneer er gasten zijn heeft ook zij een gezellige tijd en wordt ook wel meegevraagd voor een dagje uit of ‘s- avonds gezellig uit eten gaan samen met de gasten. Het kan dus wel, waar een wil is, is een weg, dit van toepassing op zowel de baas alsmede de huishoudster.
Jan Ruitenberg
eigenaar van CareResorts