Bekende Amsterdamse ondernemer in Thailand verongelukt

Dit staat in het Parool:
Nick Draijer: De tapijttopper die in de iT waterbeddenparty’s hield

Nick Draijer (1959-2014) overleed maandag in Thailand aan een hersenbloeding. Zijn neef en collega vertellen zijn levensverhaal.

Drie weken geleden was Nick Draijer even over uit Thailand, waar hij al jaren woonde. Hij kon niet wachten om terug te gaan. Naar grote liefde Tanya, de resorts, de goed lopende Heart Bar, die hij voor haar was begonnen, en de lieve mensen die hij er kende. ‘Hij had het geweldig naar zijn zin in Thailand en had er zakelijk ook veel succes,’ zegt Mohamed El-Fers, Nicks oom en zijn beste vriend. ‘Het nieuws van zijn dood is daar hard aangekomen. Er liggen zo veel bloemen; het lijkt wel een bloemencorso.’

Maandagnacht ontving El-Fers het bericht dat zijn neef in het Thaise Kalasin was verongelukt. Hij had in zijn auto een hersenbloeding gekregen en was tegen een boom gereden. Hij laat, behalve Tanya, zijn Thaise vrouw, een zoon en een dochter uit eerdere relaties achter.
Nick Draijer werd in Heemstede geboren. Het gezin telde vier kinderen. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur, zijn moeder huisvrouw.

Na de lagere school werkte hij. Zo sjouwde hij tapijtrollen. In 1986 opende hij zijn eerste zaak, Edison Tapijt, in een oud theater op de Elandsgracht. Een ongekend succes, niet in de laatste plaats door de onconventionele wijze waarop Draijer zijn zaak in de kijker wist te spelen.

Sluikreclames
‘El-Fers: ‘Ik denk dat hij in zijn eentje zo’n beetje alle piratenzenders van Amsterdam in stand hield met zijn reclames.’ Vooral via Salto zonden kleine tv-aanbieders sluikreclames van Edison Tapijt en De Waterbeddenconcurrent, een ander bedrijf van Draijer, uit. Hij maakte ook als eerste reclame op putdeksels. Goede vriendin en oud-werknemer Mira Schmitz: ‘Op een dag ging hij naar Manfred Langer en zei hij: ‘Luister Manfred, jij bent goed in disco’s en ik ben de tapijttopper van Amsterdam. Hoe kunnen we dat combineren, opdat we er allebei wat aan hebben?”

Het antwoord was simpel: waterbeddenparty’s. Schmitz: ‘Nick zorgde voor waterbedden – die had hij toen al achter in de tapijtzaak – en zo ontstond de eerste waterbeddenparty in de iT. Op een gegeven moment werd die op last van de brandweer verboden, omdat zowat vierduizend mensen daar geëlektrocuteerd dreigden te worden. Maar zoiets was dus typisch een actie voor Nick.’

Parkeerguerrilla
Eerst doen, dan vragen, was Draijers devies. Hij had een broertje dood aan overheidsbemoeienis en regeltjes. Halverwege de jaren negentig initieerde hij ‘de parkeerguerrilla’, een actie tegen de verhoogde parkeertarieven op de Elandsgracht. De gevel van Edison werd ‘wielklemgeel’ geschilderd en er waren ludieke acties om parkeerwachters te omzeilen. Vergunningen vroeg hij bij voorkeur niet aan en daar kwam hij, aldus Schmitz, bijna altijd mee weg.

Draijer werkte nonstop en verwachtte van zijn personeel hetzelfde. Schmitz: ‘Je kreeg een gratis waterbed en een mooi salaris, maar daar moest je ook heel hard voor werken.’

Geld
Hoewel hij beslist rijk werd van zijn zaken, gaf hij weinig om geld. ‘Het was het spelletje waar hij plezier in had,’ zegt Schmitz. El Fers: ‘Niet alles wat hij aanraakte, veranderde in goud. Ik kan me tijden herinneren dat hij amper een patatje kon halen bij snackbar Stoot je hoofd niet op de Elandsgracht, maar hij had altijd plezier in z’n werk.’

Nick Draijer zal vandaag om elf uur, Nederlandse tijd, in Thailand worden gecremeerd. Op hetzelfde moment zullen bij het oude pand van Edison Tapijt vrienden en bekenden hem herdenken. Ook daar liggen sinds maandag bloemen.