Lezersinzending: Gedichten van Rob

In 2012 leerde ik mijn vriendin kennen in de regio van Kanchanaburi. Sinds die tijd ben ik vier keer per jaar naar ginder getrokken. Ik schreef een bundel gedichten over mijn impressies. Hieronder vinden jullie er een paar. 

Sinds ik een tiental jaar geleden Thailand een eerste keer bezocht, werd ik verliefd op het land en enkele jaren later ook op een Thaise schone. Van 2009 tot 2011 was ik dorpsdichter van Overpelt waar ik woon als ik niet in Thailand verblijf.

De zijderoute

Jouw huid,
zijde.
De route,
in elke richting een verrukking.

———-

Liedje voor Latt

“Like this?”
vraagt ze
en ze streelt me
met haar ogen.

“Too spicy?”
vraagt ze
en ze streelt me
met haar ogen.

“Want more?”
vraagt ze
en ze streelt me
met haar ogen.

“Me for dessert?”
vraagt ze.
En ze streelt me
en ze streelt me.

———-

Paalwoning

We wonen één hoog.
Hoog genoeg voor de honden
op zoek naar schaduw.
‘s Nachts scharrelen de kippen,
tenminste dat hoop ik,
onder ons rond.
De bamboevloer, onze boomboomvloer.
De kippen,
tenminste dat hoop ik,
verhuizen opstandig.
Een muskietnet, een oude ventilator.
“Think you can sleep?”
vraagt ze bezorgd.
Niet zolang jij naast me ligt,
denk ik en ik zeg:
“Of course”


Een meter hoog.
Dat moet genoeg zijn
voor de regen die verwoestend op de golfplaten klettert
en de kippen,
tenminste dat hoop ik,
wegspoelt.

———-


Haar huid is bruin
dat wil ze niet.
Ik heb wit vel
dat wil ze wel.

———-

De ochtend kleurt oranje.
De zon, de monniken.
Een boeddhistische polonaise
slingert geluidloos door het dorp.


Hun bedelnap wordt gevuld
door de vrouwen die geknield wachten.
Zij bereidden het eten lang voor de zon
en de monniken de ochtend oranje kleuren.


Moeizaam komen ze recht.
Koken voor hun kroost.
Werken op het veld.
Hopen op een dag zonder klappen.


Op de terugweg naar de tempel
raadpleegt een jonge monnik,
de laatste in de oranje rij,
stiekem zijn smartphone.