Uit het Isaanse leven gegrepen (deel 2)
Wat doet zo’n expat nu daar in Isaan? Geen landgenoten in de buurt, zelfs geen Europese cultuurgenoten. Geen cafés, geen westerse restaurants. Geen vertier. Welnu, De Inquisiteur koos voor dit leven en verveelt zich helemaal niet. Dagelijks, een week lang uit het leven gegrepen. In Isaan.
Dinsdag
Een doordeweekse dinsdag. Niet dat de gemiddelde landbouwer hier ook maar een idee van heeft.
Voor hen tellen de seizoenen, de weersomstandigheden. En ja, het is regenseizoen. Een heel aangenaam in de ogen van De Inquisiteur. Zowat anderhalve maand geleden begonnen met een typische zware storm die het einde van hot season aankondigde. Vanaf dan werden de temperaturen wat milder, iets minder heet. De regen viel voornamelijk ’s nachts. Overdag altijd zonnig maar na een poosje begonnen de wolken steeds vroeger aan te waaien. En regende het wat meer overdag.
Dus beginnen de boeren hun velden te bewerken voor de rijst. De Inquisiteur vind het vreemd dat niet iedereen dat doet. Er zijn altijd mensen die beslissen om het een jaar niet te doen. Nog steeds vraagt De Inquisiteur zich af waarom. Luiheid ? Geldgebrek ? Hierdoor geen mest, zaaigoed of aanplant kunnen aankopen ? Een directe vraag aan de betrokkenen levert slechts een oosters-mysterieus antwoord op. Een glimlach, wat schudden met het hoofd. Ja en neen tegelijk. Maak er maar wat van.
Maar het is een genoegen om de levendigheid die nu aanbreekt te kunnen aanschouwen. Typische beelden : voorover gebogen mensen, een soort kegelhoedje op. De buffels worden meegenomen en in nabij gelegen grasvelden gezet. Mooi, je zou alle dagen foto’s willen nemen.
Goed ook voor de shop. ’s Ochtends komen ze ijsblokjes kopen, die moeten in hun meegebrachte plastic ijsemmer. Aan de gevraagde hoeveelheid kan je afleiden hoelang ze van plan zijn om op de velden te vertoeven. Tien baht – mag je er zeker van zijn dat ze weinig werklustig zijn. Twintig baht ? Dan zijn ze van plan de ganse dag te werken en weet je al dat ze tegen de middag een nieuwe lading komen kopen. Mensen zijn erg voorspelbaar hier.
De hongerigen kopen ook <khanom>, een soort voorverpakte gebakjes met de vreemdste samenstelling als beleg. En onvermijdelijk, meer dan de helft koopt lao kao. Die drukte begint vroeg, rond 6u30 en pas na 9 uur wordt het stiller in de winkel. Rond het middaguur herbegint het voor een uurtje. Om vervolgens een luie namiddag tegemoet te kunnen zien, wachten tot een uurtje voor zonsondergang, dan komen de dames ingrediënten inkopen waarmee ze hun maaltijden bereiden.
Vissaus. Eieren. Ui. Look. Smaakversterkers. Het alom bekende ‘MaMa’ soepje in de kartonnen beker, meteen laten ze er warm water indoen, dat is gratis in de shop. En altijd kinderen bij die dan voor enkele bahtjes snoepgoed mogen kopen. Of een frisdrankje. Of zoete melk. Of zure melk.
Op het einde van de dag komen er steeds nog enkele jonge kerels aanwaaien. Die bier kopen, of andere alcoholische drank. Soms gaan ze op het terrasje zitten, soms in de bamboo sala. Kopen ze snel voor 10 baht vijf uurtjes internet. En herladen ze de batterij van hun mobieltjes in de shop, dat is ook gratis. Maar deze avond zal het enkel afhalen zijn.
Vandaag wordt De Inquisiteur op pad gestuurd, aankopen gaan doen voor de shop. Met een waslijst van goederen op briefjes genoteerd. Na verloop van tijd weet hij welke shops hij moet aandoen, ze beginnen die farang goed te kennen. Altijd uiterst trage maar erg vriendelijke bediening. Hij mag niets zelf in de pick-up leggen, dat zou een belediging zijn voor hun. En steevast proberen ze een praatje te maken, in dat lastige Isaan-taaltje dat De Inquisiteur, in tegenstelling tot het Thais, maar niet onder de knie krijgt.
Toch blijft het voor een westerse geest een kleine nachtmerrie : zeer inefficiënt en langdurig, zijn ze je aan het bedienen en komt er een andere klant binnen, hoepla, die eerst. Goederen die ze niet in voorraad hebben, ze zullen je het niet vertellen. Met als gevolg dat De Inquisiteur, onwetende van wat er allemaal moet aangekocht worden want de lijstjes kan hij uiteraard niet lezen, eigen schuld dikke bult natuurlijk, maar de volgende dag kan hij terug naar een andere shop.
Doch De Inquisiteur maakt het ook leuk : kan hij ook naar de markt voor eigen gebruik. Ook na al die jaren blijft dat exotisch-aantrekkelijk. Vreemdsoortige waren worden te koop aangeboden : kikkers, schildpadden, kikkerdril, salamanders, slakken, zoetwater mossels, rode mieren met eieren, insecten van alle groottes en kleur. Levend en dood. Krioelend in te kleine plastic emmers of teilen.
Een overvloed aan verse groenten, wel altijd seizoensgebonden. Heerlijk geurend fruit, van mango’s tot ananas, kokosnoten, alles spotgoedkoop.
Vlees, varken en rund, het hangt en ligt te bloeden, de inventieven hebben er een soort waaiertje rond gecreëerd om de vliegen af te houden.
Enorm veel vis, in roestvrijstalen bakken die kunstmatig belucht worden. De vis wordt op weinig zachtzinnige wijze gepakt en geprepareerd. Eigenlijk heel on-boeddhistisch.
Kippen in alle groottes, levend, onder overbevolkte gevlochten manden.
En dan de kruidensector. Negentig procent is vreemd voor De Inquisiteur, maar hij ontdekte dat er heerlijkheden tussen zitten. Het is zalig wandelen in deze sector, de geuren roepen exotische taferelen op in zijn hoofd.
Het iets meer westerse aanbod in de lokale Lotus-shop laat De Inquisiteur meestal links liggen. Net zoals de roemruchte Seven-Eleven. Tenzij het echt moet. Voor zoetigheidjes. Koekjes. Chocolade.
Zo’n inkoopronde houdt De Inquisiteur steevast enkele uurtjes bezig, want nadien eens terug thuis, moeten de goederen in de rekken geplaatst worden. En het eigen aangekochte eten moet koelkastwaarts.
Toch is zo’n dag ideaal eigenlijk, hij vertrekt na een rustige ochtend pas rond elf uur, doet zijn ronde inclusief een maaltje in een lokaal restaurantje. Om terug te komen rond drie uur in de namiddag. Lekker koel vanwege de airco in de auto. Bovendien wordt hij steevast getrakteerd op een knuffel van het lief.
De rest van de dinsdag wordt er geluierd. Zittend op ons het terrasje van de shop aan de straatkant. Mensen kijken, want gelegen aan een verbindingsweg, net niet te druk, net niet te kalm. Na drie jaar kennen vele omwonenden uit de aangrenzende dorpjes ook de winkel, en iedereen is altijd vrolijk wanneer De Inquisiteur zwaait naar de voorbij rijdende brommers en auto’s.
Het klinkt vreemd, maar weer zijn we beiden tevreden wanneer blijkt dat er na zonsondergang geen beloop meer is. Winkeltje op tijd sluiten, avondritueel, bedwaarts. Genieten van elkaar, twee gelukkige mensen.
– Herplaats bericht –
Beste Iquisiteur
In de landbouw is het gebruikelijk om bepaalde stukken land na een aantal jaren van verbouwing van bepaalde gewassen ,de grond 1 tot soms 3 jaar braak te laten liggen zodat de bodem kan herstellen.Doe je dit niet of in onvoldoende mate dan raakt de bodem uitgeput en kun je er voorlopig helemaal niets meer op verbouwen.
vandaar het jaarlijks braakleggen van bepaalde stukken grond.
En tevens bedankt voor de informatieve levensbeschouwing van een bestaan in de isaan .
In welke idylische plaats verblijft de inquisiteur.
Ik hoop nog veel van je prachtige en toch eenvoudige verhalen te mogen genieten in de toekomst.
Moderator: Door een verkeerd gebruik van leestekens, onleesbaar.
Ik kan ook niks doen zonder me te vervelen……niks doen vind ik nu heerlijk ( is ooit en lang anders geweest)…..Maar na enige tijd wil ik er toch even uit en wil ik wat dingen meemaken…wil ik dingen zien….wat verwonderd zijn….een mooie klassieke auto…of een mooi historisch gebouw…..of een leuke tentoonstelling….een goed concert…..een goed toneelstuk….en nog vele andere dingen die me toch blijven boeien en ik ga missen…De Isaan….voor mij leuk voor af en toe maar enkel en alleen dat is me toch wat te beperkt.
Sinds de digitale wereld ook daar zijn intrede heeft gedaan is het nog wel enigszins uit te houden. Krijg iedere dag de krant op mijn telefoon, je hebt de sociale media. Boeken, kopen of gewoon digitaal downloaden uit het bestand van de Nederlandse bibliotheek. Kan tegenwoordig allemaal. Vroeger liep ik met koffers vol boeken te zeulen. Ik kom er al heel wat jaren, maar hield het het nooit lang uit. Zeker vroeger toen er vrijwel geen communicatie was behalve een telefoon ten huize van de Phu Yai Barn. Wilde iemand van buiten iemand uit het dorp spreken dat werd dat omgeroepen: Telefoon voor:..
Ik voelde me in die tijd wel heel erg geïsoleerd.
Had ook zijn charme natuurlijk. Sarongs werden nog vrij algemeen gedragen.
De digitale wereld heeft zeker ook zijn nadelen. Mijn Nederlandse werkgever stuurde me zelfs in de Isaan nog een mailtje om mij ergens rekenschap van te vragen.
Vroeger had hij moeten bellen. Zelfs al zou hij het telefoonnummer van het dorpshoofd hebben gehad dan nog:……….. Telefoon voor mr Farang davert dan uit de dorps luidspreker. Dan duurt het nog een kwartier voor ik aan de telefoon zou zijn….. En de werkgever wachten en betalen. De telefoon tarieven waren niet mals destijds.
Isolement heeft ook voordelen. Heerlijk onbereikbaar zijn!
Bestie Inquisiteur,
Ik lees uw verhalen met heel veel interesse en plezier vooral de verhalen over de Isaan vind ik top.
Mijn vriendin woont in SO Phisai district Bueng Kan heel interessant om dan verhalen en anekdotes te lezen over de Isaan, begin september ga ik er weer heen voor drie maanden.
Als ik uw verhalen lees kom ik regelmatig de naam Inquisiteur tegen een nare pseudo voor iemand die zulke mooie verhalen weet te vertellen. Inquisitie – Inquisiteur niet echt positief.
Kunt of wilt u geen verhalen vertellen onder uw eigen naam, het leest zoveel prettiger weg, in iedergeval voor mij.
Met vriendelijke groet, Fred Faas
Weer heel leuk en meeslepend verhaal ik smul ervan,ga zo door ik verlang naar Woensdag!
Een man die zo meeslepend schrijft is toch niet …uit de middeleeuwen? De vraag van Fred Faas daar kan ik mij helemaal in vinden. mvg.
.
Ik ben in februari 4 weken geweest en verbleven bij mijn lief. Heerlijk rustig!
Alleen maar vriendelijke mensen daar! Maar merkte wel dat ik daar iets wil doen.
Volgend jaar ga ik 3 maanden en zij komt hopelijk 3 maanden met mij mee.
Mijn oudere hond van 12 jaar kan ik niet in de steek laten en meenemen, is geen optie denk ik?
Mijn vriendin begrijpt het beter dan ik.
Leven als god in Frankrijk, kan me helemaal hierin vinden, zalig en geen gezeur aan je kop.
Het gezegde” leven als God in Frankrijk” slaat wel ergens anders op. Op een totaal andere manier van leven dan gaan leven in de Isaan. Iemand die leeft als God in Frankrijk is wel iemand die geniet van ALLE geneugtes van het leven. Ik heb totaal niets tegen mensen die ervoor kiezen in de Isaan te gaan leven, het is hun eigen keuze maar je kan dan even goed het spreektwoord als ” leven als een kluizenaar in de woestijn” gebruiken. Naargelang je het bekijkt.
Ik zelf woon ook in een streek, prov Chumphon, waar er heel weinig buitenlanders wonen, ik hou ook niet van grote steden met grote concentraties aan buitenlanders. Doch is het steeds een genoegen om op zondag, samen met enkele buitenlanders samen te zitten bij een pintje bier en eens een zinnig gesprek te hebben over de actualiteiten in bv Europa. Uit ervaring weet ik, en hier spreekt men wel THAIS en geen ISAAN onbegrijpelijk dialect, dat een gesprek verder gaande de gebruikelijke paai naai en kin khaw leaaw een beter gevoel geeft aan een niet wereldvreemd mens. Een mens is tenslotte niet gemaakt om ergens in zijn eentje enkel zijn dagelijkse sleur te doen, een beetje deftige afwisseling is wel mooi meegenomen.
Ik lees dat U in Udon Thani komt en in Sakhon Nakon dat betekent waarschijnlijk dat U daar ‘ergens’ tussen woont ..zou het wel leuk vinden om te vernemen in welk dorp of buurt..ik woon namelijk ook in die streek in het plaatsje Wanon ni was apart of aan elkaar geschreven..zo wordt dat beide gebruikt …in mijn dorpje wonen in een omtrek van ca 30 km ongeveer 15 farangs van diverse pluimage en nationaliteiten . Iedere avond zijn er gemiddeld 6 a 7 hiervan tesamen in een plaatselijk Thai winkeltje alwaar de onderwerpen van de dag worden besproken …het hangt af van de meerderheid welke taal er gesproken wordt, Duits, Engels of Frans …ik , als enige Hollander in dit ludieke gezelschap, wordt mede zeer gewaardeerd doordat ik met al deze talen gewoon mee kan praten , helaas mis ik het wel dat ik daar niet in mijn eigen taal kan kleppen…voor de rest herken ik veel zaken in Uw verhaal
Piet
Beste Piet,
Een heel goede vriend van mij is de directeur van Matthayom Wanon Niwat School.
Als je meer wenst te weten dan kan je mij bereiken op LINE.
Mijn ID is chander47
Groeten,
Chander
Iedereen heeft natuurlijk het recht zijn eigen leven zo te genieten,zo hij/zij dit goed vindt,alleen voor mij persoonlijk is dit een soort levend begrafen zijn. Zelfs al spreek je voldoende Thai zal iedereen die uit een andere cultuur komt,moeten toegeven,dat de meesten van ons andere interessen hebben. Mede verantwoordelijk voor dit interessen verschil,is vaak het genoten onderwijs, wat bij de meesten van ons van een betere kwaliteit was. De meeste expats hebben ook niet zelf voor deze omgeving gekozen,het was voor velen het volgen van hun echtgenoot,die hier haar familie heeft,en meestal ook geboren is. Voor de meesten van ons,is het een compleet nieuwe omgeving,die door zijn nieuwe indrukken in het begin best interessant zijn mag,maar op den duur erg eentonig,om niet te spreken van stinkend vervelend. Ik wil niet generaliseren,maar ik heb bij velen de indruk,dat ze iets proberen te romantiseren,wat ze diep in hun hart als eens gemaakte fout zien,en zelf niet meer veranderen,of toegeven kunnen. Iemand die veelzijdige interessen heeft,stoot in een gesprek met de landelijke bevolking erg snel aan grenzen,hetzij men is een geboren alleenganger,en niet echt op sociale contacten aangewezen.
Heb er ook gewoond…..en ja ik begrijp dat sommige mensen geen nood hebben aan een leuk gesprek en of eens een mening over iets of wat….Zelfs al spreek je de taal wat al heel uitzonderlijk zal zijn gezien de gevorderde leeftijd van de meeste expats daar..over wat ga je het dan hebben met deze mensen die nog nooit uit hun dorp zijn geweest en in de meeste gevallen geen enkele opleiding hebben genoten. In het dorpje waar ik verbleef waren zelfs een heleboel mensen die nog nooit over New York hadden gehoord……Op een wereldkaart konden ze Thailand niet terugvinden laat staan dat ze The Beatles kenden Rubens Mao tse tung of Poetin…..Wat ik ook zo eigenaardig vond is dat de meesten daar zelfs nooit hadden horen spreken over de Vietnam oorlog of er totaal niks over wisten….Bij gebrek aan ieder ander vermaak zitten vele expats daar al van in de vroege ochtend aan het bier.
Ik woon zelf ook in de isaan heb op koh samui gewoont en chiang mai dan is dit wel een heel ander leven soms mis ik toch wel enkele dingen.
zoals het strand of eens lekker te kunnen gaan eten of een avondje uit dat is er hier dus niet bij .
Ik leef in poncharoen 50 km van bueng kan ben zover ik weet ook de enigste single farang vrouw in de hele omgeving wel gemakkelijk iedereen kent je snel .
Woon in een thais dorp en zorg hier nu voor mijn kleinzoon met alle liefde en plezier .
met veelplezier dit prachtige verhaal gelezen
Ben het trouwens ten in sommige opzichten eens met de auteur. Geen westerse restaurants enz. Emigreert men, of gaat men gewoon semi of helemaal definitief met pensioen naar Thailand, dan moet het toch niet zo zijn dat men voor zijn mentaal welzijn afhankelijk blijft van landgenoten, of zoals de schrijver het noemt, Europese cultuurgenoten. Als men niet voldoende heeft aan Thaise gesprekspartners en Thaise vrienden of familieleden hoe kan men dan men zijn Thaise echtgenote het leven delen?
Zij is immers ook Thais en niet Europees.
In het dorp waar ik woonde was mijn vriendin de enige die de Engelse taal machtig was ….ook haar zus maar die was er niet altijd….Ik vraag me af hoe je Thaise vrienden gaat maken als je geen woord Thais (dialect) praat of zij geen woord Engels…Die gesprekken zijn heel beperkt hoor en bestaan meestal uit enkele woordjes.
Velen hebben voorheen met hun Thaivrouw in Europa gewoont,en hebben veel gemeenschappelijk ondernomen. Bovendien op misschien een paar vrienden na,had de Thaivrouw in Europa haar man als de enigste gesprekspartner waar ze alles mee delen kon. Eenmaal in de Isaan aangekomen,gaat de man meestal in een andere Liga spelen,zodat hij vaak niet meer de belangrijkste geprekspartner van zijn vrouw is. De Thaivrouw beweegt zich nu op bekent terrein,en zal steeds vaker in de omgeving van haar familie te vinden zijn,met wie ze ook steeds vaker belangrijke dingen bespreekt. De afhankelijkheid die de vrouw zeker in het begin van haar verblijf in Europa gevoelt heeft,gaat nu de man voelen,waarbij men het woord afhankelijkheid niet graag hoort. Zelfs al spreekt hij de de taal,zal hij gaan merken dat zijn Interessen zeker niet de gelijken zijn als de gemiddelde dorpbewoner,zodat het sociale leven erg minimaal,en op den duur weinig interessant verlopen zal. Ik denk dat vele expats die eerlijk zijn,op den duur gaan toegeven,dat ze het zich anders hadden voorgesteld,waarbij men zeker uitzonderingen zult aantreffen die voor mij onbegrijpelijk tevreden zijn,of zich tenminste zo presenteren kunnen. Voor mij persoonlijk heeft het platteland zeker zijn charme,zolang ik ieder ogenblik vluchten kan in een bewoonde wereld waar ik ook met gelijk denkenden in contact komen kan.
Het is inderdaad frappant hoeveel vriendelijke mensen men daar aantreft als men de respondenten hier mag geloven. Blijkbaar kunnen zij allemaal uitstekend met die lui communiceren. Hoe? Fred heeft een punt. Ik vond sommige dorpelingen ook heel aardig tegen mij. Tot ik later van mijn vriendin hoorde wat er werd besproken tussen haar en een lokale oudere vrouw. Glimlachte heel vriendelijk naar mij. Ik nam niet deel aan het gesprek omdat ik het “dialect” ook niet beheers. Spreek wel enigszins gebrekkig Thai
Mijn vriendin kreeg te horen: Waarom heeft die farang hier nog geen groot huis gebouwd? Als hij geen geld heeft wat doe je dan met hem? Zoek een ander!
Geweldige dinsdag en een leuke taak in de week. De markt ken ik en daar verbaas ik me altijd over de producten.
Koop altijd zoete dingen die ik meteen consumeer.
Wat ik soms wel vervelend vindt dat ik andere prijzen moet betalen dan de familie en dat daar dan ook hartelijk om gelachen wordt.
Op naar de woensdag en bedankt voor de dinsdag.
groet Arnold
Met deze prachtige Vila aan de waterkant heb je niet veel nodig geen licht geen TV geen Internet maar water in overvloed .
Zalig je te kennen en te weten dat je een gelukkig leven leidt.
Je verhalen zijn zo uit het leven gegrepen.
Grappig ook hoe je je shop kan beheren.
De Isaan geeft rust en appreciatie voor kleine dingen.
Ik kijk verder uit naar je verhalen!
Jan
Ban Nong Tan
Sawang Daen Din
Prachtig verhaal.Geniet er van.Woonde 8 jaar in Ubon Ratchathani en nu in Phrae….
Ook ik kijk uit naar de woensdag!
Ik heb sinds april 2015 mijn “rust” gevonden in tabon Ban Thon, 6 km ten noorden van Sawang Daen Din. Het leven in de grotere steden lijkt mij juist helemaal niets. Voor mij zijn verhalen deels herkenbaar en mijn contact met andere farangs is zeer beperkt. Ik ben gekomen om samen te zijn met mijn Thaise vrouw en haar zoons en de uitgebreide familie. Zelfs met vervroegd pensioen en mijn vrouw werkt in het nabije kleine hospital (zusters post) van Ban Thon. NL contact kan maar is geen vereiste voor mij 😉
Leven in de Isaan betekend na twee jaar nog steeds rust en geen verveling!
We hebben een uitstekende band met de familie van mijn vrouw en onze keuze om hier te wonen is definitief.
De weinige farangs die we hier ontmoet hebben geven eerder de indruk dat ze zich hun keuze van weleer eerder berouwen.Klagen en zagen over al wat er misloopt is het gevolg. Zonder ons te willen isoleren heb ik echt geen zin om naar samenkomsten te gaan waar al wat fout gaat voor de zoveelste maal te moeten aanhoren.
Het positieve onder ogen houden, zonder blind te zijn voor de dingen die hier nu eenmaal anders lopen dan in ons thuisland, is de boodschap.
Vanaf je geluk moet afhangen van toevalligheden en wat blikjes Chang is het normaal dat je zeer vlug uitgekeken bent! Met deze levensfilosofie kan je het nergens naar wens vinden ook niet in je thuisland.
Ik kijk iedere dag naar de zon en geniet van het feit dat ik gezond ben, een lieve vrouw heb, die alles voor mij doet en een leven leid dat veel minder stress inhoud dan mijn vorige zeventig jaren!
Timker, ik wens je hier een prachtig leven toe en hoop je wel eens tegen te komen…… Wij wonen misschien maar twee of drie km van elkaar. 🙂
Jan en Supana
Ban Nong Tan
Ban Thon
Sawang Daen Din
Zoals eerder geschreven is het leven in de Isaan voor mij erg goed! Ik heb ook redelijk snel besloten om op het land van mijn vrouw een nieuw huis te laten bouwen (zie mijn Engelstalige website http://thailand.kerssens.in/ voor meer info). Net als Jan VC geniet ik van mijn leven en zijn de familie contacten (en zeer beperkte dorp contacten) voor mij belangrijker dan farang contacten. Ik ben in Thailand voor mijn vrouw en haar familie en voor het land, niet voor de andere farangs. Daarom vind ik deze dagelijke verhalen ook zo leuk. Het komt in de grote lijnen overeen met wat ik beleef. Lachen en genieten van de verschillen tussen NL en Thailand.
Siripron (Nong) & Tim Kerssens
Ban Pho Chai/Ban Thon
Beste De Inquisiteur,
Prachtige verhalen. Hopelijk blijft het niet bij die ene week.
Inderdaad, ongeveer anderhalve maand geleden heeft het zwaar gestormd na de lange droogte. Wij hebben die storm zelf niet meegemaakt, want wij waren toen in Bangkok.
Mijn schoonouders wonen in een dorpje op ongeveer 30km ten westen van Khon Kaen. Wij hebben er dit jaar verbleven van 6 april tot 19 mei. Tijdens de eerste weken was het er erg droog en erg heet. Het is mij opgevallen dat wij toen praktisch geen last gehad hebben van vliegen en muggen. De rijstvelden lagen er uitgedroogd en verdord mij.
Toen wij 2 dagen na die storm terug in het dorp aankwamen, viel het ons meteen op: het had er veel geregend, want de rijstvelden stonden er gedeeltelijk onder water en enkele boeren waren begonnen met het omploegen van hun velden. De temperaturen waren veel aangenamer. Maar de vliegen en de muggen waren er ook weer. Grrr…
Het dorp telt 3 zones: Moh 6, Moh 9 en Moh 13. Ik ben iemand die graag wandelt of eens goed doorstapt. Elke morgen voor het ontbijt wandel of stap ik een rondje in het dorp. Met mijn fotokamera, want ik maak graag mooi foto’s. Ook overdag en rond zonsondergang (vaak zeer prachtig die oranje zon, zeker als er daar wolken zijn) wandel of stap ik 1 of meer rondjes. Het is de enige vorm van beweging dat ik daar heb. Meestal ga ik alleen, want mijn vrouw is vaak druk bezig met het huishouden… Zij heeft het liefst dat ik wandel in de zone waar we verblijven. De dorpelingen zijn vaak vriendelijk, maar ook nieuwsgierig. Ik kan (een beetje) Thais spreken en dat appreciëren de dorpelingen zeer. Mijn vrouw kan trouwens geen Engels spreken. Uiteraard zijn er ook dorpelingen die doen alsof ik er niet ben. In de andere zones wonen dorpelingen die ‘niet echt bevriend’ zijn met de familie van mijn vrouw. Daarom heeft zij liever, dat ik die zones vermijd, omdat ze bang is dat mij daar iets ‘gaat overkomen’…
Als mijn vrouw meewandelt, hetgeen meestal rond zonsondergang het geval is, dan willen de dorpelingen alles weten over ons en het leven in België en Europa in het algemeen.
Dat jaar was mijn vrouw daar niet zo gelukkig meer mee, omdat ze nu zelf begint te vinden dat ze daar te nieuwsgierig beginnen te worden (over ons privé-leven). Ze went duidelijk aan de rust en de anonimiteit van het leven hier (in België).
Mijn vrouw en ik zijn 4 jaar getrouwd en rond de 50 jaar oud. Samen hebben wij geen kinderen. Sommige dorpelingen beginnen al te roddelen dat mijn vrouw geen goede echtgenote is, juist omdat wij samen geen kinderen hebben. Integendeel zelfs: ik ben heel tevreden met mijn Thaise echtgenote.
En nu uitkijken naar woensdag ;-P …
Volgend jaar ben ik er ook. Ik verlang er nu reeds naar.
Luc Dierickx uit Belgie gehuwd met Daranee Noipech uit Seka, Bueng Khan.
@ Fred,
je zegt je verbaasd te hebben dat velen geen weet hebben van New York, Beatles, etc.
Ik heb 7 jaar in California gewoond, Silicon Valley, veel mensen ontmoet die geen weet hadden waar Amsterdam ligt, welke landen er in europa liggen, geen benul hadden van de wereld politiek, enz. Dus dat komt niet alleen in de isaan voor.
Klopt. In De VS ben ik ook tegen mensen aangelopen die vroegen of ik met de auto gekomen was. En het zou me niets verbazen als Nederlandse pubers niet weten wie de Beatles waren. Niet iets van hun generatie eigenlijk. Het verschil met de VS is dat ik me daar in een groter gezelschap niet buitengesloten voel. Ik versta ze. En dan maakt het niet uit waarover het gaat. Koeien of sport. Je doet mee. Desnoods passief want je begrijpt wat wordt gezegd. In de Esan niet.
Iedereen lachen, lol. En ik volg het allemaal niet. Krijg hooguit 30 a 40 procent mee. Kost zoveel inspanning om iets te begrijpen dat de lol er snel van af is. En als ik iets zeg moet ik het drie keer herhalen. Of er valt een stilte. Wat zegt die farang nu toch? Dan krijg ik steeds weer het gevoel: Wat doe ik hier? Ik pak dan maar noodgedwongen mijn smartphone. Ook in een restaurant. Wat moet ik anders? Maar wat om me heen gaan koekeloeren? Lijkt ook zo dom. Hoewel met de telefoon val je ook uit de toon. In een restaurant: 8 mensen bulderen van het lachen en de farang staart zwijgend naar zijn schermpje
IK was eens op de Bahamas op vakantie, kwam in contact met wart Amerikanen die vroegen waar ik vandaaan kwam. Dus ik zeg Nederland, vervolgens vragen ze of we dan op Duitsland moesten vliegen, ik vraag hoe zo? Nou Nederland is toch heel erg klein, daar kan je toch niet landen……. Pffffffffff
Hallo Rudi(Inguisiteur)weer een geweldig stukje over de Isaan jammer dat zoveel reacties wat denigrerend over de Isaan zijn,heb echter in tegenstelling tot veel lezers het genoegen gehad U te ontmoeten,dus lees eigenlijk op bekend terrein,maar kijk alweer naar de woendag uit,succes.
Eenzaam voel ik me in de Isaan eigenlijk alleen in een groter gezelschap van Isaaners zonder farangs om me mee te onderhouden. Zit ik alleen met mijn zoveelste biertje in het maanlicht, ik voel me niet eenzaam. Echt eenzaam voel ik me in een groter Isaans gezelschap als ik de conversatie niet kan volgen. Nog opgelatener voel ik me als er in een restaurant ook farangs aanwezig zijn. Die denken dan volgens mij: Daar zit weer een land of in ieder geval een cultuurgenoot die geen snars begrijpt van wat zijn schoonfamilie zegt maar wel de rekening mag betalen