Dagelijks leven in Thailand: Wim wordt ziek

Door Ingezonden Bericht
Geplaatst in Leven in Thailand
Tags: , ,
15 maart 2018

Ben terug van een bezoek van drie weken aan de familie in Ban Hinhea, Isaan. Aan het eind van m’n tweede week bij m’n Thaise familie begin ik me beroerd te voelen.

Ik krijg onverwacht hoge koorts, knallende hoofdpijn, ondanks de hitte koude rillingen en heftige pijn in m’n hele lijf. De volgende dag kan ik niet anders dan in bed blijven, eten is onmogelijk, van de kooklucht word ik al misselijk. Tung, mijn vrouw, besluit mij naar een dokter te brengen.

Na enige aarzeling stem ik toe. Ik heb niet al te veel contanten meer bij me en vrees voor de kosten. Ik wil ook mijn Thaise familie daar niet mee opzadelen. Tung heeft dit onmiddellijk door en zegt dat ik me over de kosten geen zorgen hoef te maken, alles wordt geregeld. Achteraf blijkt dat een zus van Tung 10.000 baht heeft overgemaakt om de kosten te dekken.

De familie besluit me niet naar een arts in het dorp te brengen maar naar het Khon Kaen Ram Hospital, daar hebben ze meer vertrouwen in. Na een rit van ruim een uur (ook in Khon Kaen staan tegenwoordig files) komen we aan bij het ziekenhuis. Een verzameling witte gebouwen met daarachter een enorme gedeeltelijk overdekte parkeerplaats.

Na door een wirwar van gangen en trapportalen te zijn gelopen, vinden we uiteindelijk de receptie van dit uitgestrekte complex. Dit is duidelijk een ziekenhuis voor de financieel beter gesitueerde Thai. Strak ingericht en schoon. Overal staan zitjes, glimmend verchroomd onderstel, roze leren zitting en rugleuning.

We melden ons bij de receptie. Als eerste wordt er gevraagd naar mijn paspoort, hier wordt onmiddellijk een kopie van gemaakt. We krijgen een nummertje mee en nemen ergens plaats om te wachten tot ons nummer wordt omgeroepen. Het valt me op dat er veel zwangere vrouwen in de wachtruimte zitten, zonder echtgenoot. Ook zie ik enkele oudere Europeanen, wellicht expats die hier al langer in de omgeving verblijven.

Na een kwartiertje wachten haalt een verpleegster me op, superslank, strak gekleed in een smetteloos uniform, op witte pums! Dat ziet er wel heel anders uit dan het verplegend personeel dat in Nederland op ecco’s door de gangen sloft. Ze neemt me mee naar een kleine onderzoeksruimte van de afdeling interne geneeskunde. Nadat ik heb plaatsgenomen op alweer zo’n comfortabele stoel, mag ik mijn arm in een apparaat steken dat de bloeddruk meet, digitaal af te lezen. Mijn huisarts zou er jaloers op zijn. Mijn temperatuur wordt via het oor gemeten.

Nadat de verpleegster de gegevens heeft genoteerd, mag ik weer terug naar de wachtruimte. Tussen de afdelingen interne geneeskunde en orthopedie hangt een flatscreen aan de wand waarop een Thaise soapserie te zien is en de nodige schreeuwerige reclame. Een enkeling kijkt er geamuseerd naar, maar het gros van de wachtenden heeft zich verdiept in zijn of haar mobieltje. Er wordt onophoudelijk gebeld en ge-smst.

Mijn naam wordt omgeroepen en ik word, door alweer zo’n knappe goedverzorgde verschijning, begeleid naar de spreekkamer van de dienstdoende arts. Nu weet ik het zeker: het personeel van dit ziekenhuis wordt geselecteerd op leeftijd en uiterlijk. Het blijkt ’n vrouwelijke arts, bloedmooi hooguit begin dertig. “Good morning sir”, gevolgd door een wai. “What can I do for you sir?”?

Ik vertel haar mijn klachten, waarna ze mij enigszins verlegen lachend aankijkt. Deze dame spreekt goed Engels, maar blijkbaar ging ik toch iets te snel. Ik herhaal mijn relaas in een wat rustiger tempo, ze knikt begrijpend. “Sir, to check what is wrong with you, we have to test your blood. You ok?” Ik stem toe, veel keus heb ik niet en ik wil ook graag weten wat ik mankeer.

Ik mag meelopen naar het lab. Daar is een kleine onderzoeksruimte, in een hoek staat een bed waarop een oudere man aan een infuus ligt. Er wordt bloed bij me afgenomen, snel en vakkundig. De verpleegster vertelt me dat de uitslag van het bloedonderzoek een uur later bekend zal zijn. Tot die tijd mag ik plaatsnemen in de lounge van het ziekenhuis.

Geen uur maar drie kwartier later al kan ik terug naar de arts die mij de uitslag zal vertellen. “Sir, we have tested your blood, you have a serious infection, it’s dengue.” Misschien naïef van mij, maar het zegt me niets en ik vraag om uitleg. In haar beste schoolengels legt ze mij uit dat deze infectie wordt veroorzaakt door ’n muggensoort, die zeer gevaarlijk kan zijn. En vervolgens vertelt ze ook dat er geen medicijnen tegen bestaan!

Het enige wat ik kan/mag doen is paracetamol slikken, twee per keer, om de zes uur. Veel blijven drinken en vooral toch proberen te eten. Ze kan me niet vertellen hoe lang ik me nog beroerd blijf voelen. Kan 1 week zijn of meer, afhankelijk van mijn conditie en weerstand. Ik moet gelijk denken aan die gevleugelde uitspraak van De Rijdende Rechter: “Dit is mijn uitspraak en hier moet u het mee doen.”

Ik krijg medicijnen mee, paracetamol en een aantal zakjes O.R.S. en een nieuwe afspraak om terug te komen voor herhaling van de bloedtest. Die week kom ik er nog twee keer. De laatste afspraak kom ik niet na, veel te bang om te horen te krijgen dat ik mijn terugvlucht uit moet stellen vanwege een te groot risico op een inwendige bloeding veroorzaakt door de hogere luchtdruk in het vliegtuig.

Inmiddels ben ik “veilig” terug in Nederland. Bloedtesten hier in het ziekenhuis bevestigden wat ik al wist: dengue, knokkelkoorts.

Langzaam gaat het iedere dag iets beter. Als je ziek bent voel je je het prettigst thuis, in je eigen bed. Mijn thuis is inmiddels ook Thailand, ik kan niet wachten om weer terug te gaan!

Ingezonden door Wim

– Herplaatst bericht –

22 reacties op “Dagelijks leven in Thailand: Wim wordt ziek”

  1. jdeboer zegt op

    Op zich is dengue niet veel meer dan een stevige griep. Heb het zelf ook een keer gehad. Bijkomend voordeel is dat je er dan resistent tegen bent. Nadeel is dat er vier varianten zijn en als je de eerst ehebt gehad, de tweede etc wel meer gevaar opleveren. VOrig jaar is er nog een Thaise filmster overleden na een ziekbed van (dacht ik mij te herinneren) 6 maanden. Behandelkosten waren rond de 3.000.000 Thb in het Ramathibodi Hospital te BKK, wel op de VIP afdeling.

    • willem zegt op

      Jdeboer.

      Je bent niet helemaal goed informeert over het resistent zijn. Omdat je inderdaad tegen 1 variant resistent bent maar de andere 3 varianten daardoor niet goed herkent worden en meer hun destructieve gang kunnen gaan is een tweede infectie met Dengua mogelijk nog veel gevaarlijker.

      De thaise Superstar/filmster as Por Thrisadee (37 jaar) is afgelopen januari overleden aan dengue. Gezondheid kun je niet kopen. Dan maar beter voorkomen dat je dengue krijgt: beschermen.

  2. evie zegt op

    Ik heb het 2 jr geleden ook gehad,het zeurt nog lang na bij mij tot een hlf jaar tot een jaar,weinig weerstand snel moe etc, er schijnen vier soorten denqie muggen te bestaan,het komt momenteel heel veel voor.

  3. Daniël M. zegt op

    Beste Wim,

    Erg jammer dat u het slachtoffer bent geworden van deze ziekte.

    Maar ik vind het verhaal erg lovend voor uw bezorgde schoonfamilie en het verplegend personeel in het ziekenhuis.

    Bedankt voor dit zeer leerrijk verhaal en ik hoop dat u snel weer ‘de oude’ bent.

  4. robert48 zegt op

    Het valt me nog mee dat ze je daar in bed gelegd hebben want een farang dat is kassa.
    Mijn vrouw heeft 3 dagen in een ziekenhuis gelegen in Khon Kaen met dengue maar niet in dit ziekenhuis.
    Ben er deze week nog geweest want ze hebben een tandarts afdeling want in mijn vaste tandarts kon me niet helpen want ik wou een kroon zetten wel hebben ze een foto gemaakt 80 baht.niet het Ram hospital die doen het niet voor 80 baht.
    Verder liepen er 4 assistenten rond nou bloeddruk gemeten OK gesprek met de tandarts legde uit wat ik wou liet de foto zien die van tevoren gemaakt was nou dat was de hoofdprijs 28000 baht ik lag al in de stoel als door een wesp gebeten sprong ik op en bedankte de tandarts en de 4 assistenten voor de gastvijheid,Verder zag ik geen mens daar op de afdeling maar ik kan me het best voorstellen met die woeker (farang)prijzen. Dat was het Ram hospitaal in Khon Kaen.
    Heb morgen een afspraak met een andere tandarts er is geen haast bij.

    • danny zegt op

      khon Kaen Ram hospital is mooi,groot en schoon, maar flink duur.
      Vraag eerst naar de prijs, voordat de arts je gaat helpen.
      Je wordt wel snel en deskundig geholpen zonder lange wachttijd, maar 10 minuten praten met een arts kost al gauw 3000 tot 4000 baht inclusief een zak medicijnen die 25 procent van de nota zijn.
      De gemiddelde patiënt krijgt altijd voor zo n 1000 baht medicijnen mee. De paracetamol en andere medicijnen van hetzelfde merk zijn buiten het ziekenhuis soms 50 procent goedkoper ,daarbij krijg je Altijd veel te veel medicijnen voorgeschreven.(bijvoorbeeld de paracetamol)
      Het is goed om elkaar op de hoogte te houden van ervaringen in Thaise ziekenhuizen op dit blog.
      een goede groet van Danny

      • robert48 zegt op

        Zelfde Ram Hospital had een oorontstekening was wel wat jaren terug, ik naar de arts hij met een kijk lampje in mijn oor gekeken,ja zegt die ik kan niks zien terwijl ik barste van de oorpijn.OK zeg. Ik naar de kassa ligt me toch een berg medicijnen klaar alle kleuren van de regenboog, vraag ik is dat voor mij ??? wat moet ik daar mee de doktor heeft niks gezien.
        Dus die medicijnen schuif ik netjes aan de kant en zeg dat hoef ik niet had gezicht van dat vouwtje gezien die keek me verbaasd aan en die dacht de farang wilt niet geholpen worden.
        Ik zeg als die doktor niks ziet waarom geeft die me dan zoveel medicijnen ja dat kon ze ook niet verklaren,dus alleen consult doktor betaald 700 Baht,
        Op naar de farmacy flesje oordruppels kosten 40 baht en 2 dagen later was ik weer de oude,ja dat Ram hospital is de laatste keer dat ik daar is dat heen ga.

  5. Fransamsterdam zegt op

    Alhoewel de kans om eraan te overlijden betrekkelijk klein is (vorig jaar 141 geregistreerde doden in Thailand, wellicht in werkelijkheid een paar keer zoveel), is het wel iets, waar je preventief actie op kunt ondernemen, voornamelijk door DEET en een klamboe te gebruiken. Goedbedoelde adviezen om altijd lichaamsbedekkende kleding te dragen lijken mij weinig realistisch.
    Een medicijn bestaat inderdaad niet, maar sinds kort is er wel een vaccin op de markt, inmiddels is dat goedgekeurd in elf landen, waaronder Thailand.
    Of het ook al verkrijgbaar is weet ik niet, het zit allemaal nog in de uitrolfase.
    .
    Zie:
    .
    http://www.sanofipasteur.com/en/articles/first_dengue_vaccine_approved_in_more_than_10_countries.aspx

    • Ger zegt op

      Denguemug steekt voornamelijk overdag. En als je in Thailand woont dan lijkt me dagelijks smeren met deet vanwege aantasting van zenuwen ook niet goed.

      • Fransamsterdam zegt op

        De dag begint vaak vroeg en DEET is is ook bij langdurig (correct) gebruik veilig.
        .
        https://goo.gl/GkB4f6

  6. janssens marcel zegt op

    Heb het dit jaar ook gehad was te ziek om naar de dokter te gaan wist ook niet wat het was trouwens . Ik heb 5 dagen niet gegeten en nauwelijks gedronken en na 2dagen werden mijn benen vuurrood dat was van de inwendige bloedingen.Ik was een paar dagen voordien gestopt met mijn bloedverdunners dat was mijn redding want ge moogt geen aspirine of andere bloedverdunners nemen wegens het risico op inwendige bloedingen . Volledig herstel duurt weken vooral moeheid .

  7. Frans Nico zegt op

    “Ik krijg onverwacht hoge koorts, knallende hoofdpijn, ondanks de hitte koude rillingen en heftige pijn in m’n hele lijf. De volgende dag kan ik niet anders dan in bed blijven, eten is onmogelijk, van de kooklucht word ik al misselijk.”

    Toch wel bijzonder in deze situatie nog zoveel oog te hebben voor al dat vrouwelijk schoon…

    • chris zegt op

      was waarschijnlijk hallucineren….(wink)

    • RonnyLatPhrao zegt op

      Misschien hallucineerde hij, maar vrouwelijk schoon kan natuurlijk ook helend werken. Verdwijnt meestal spontaan als de rekening volgt 😉

  8. Peter zegt op

    Ik heb paar jaar terug met acute blindedarm ontsteking in kk ram gelegen.
    Heel goede verzorging en behandelong, operatie, genoten.
    Omdat ik niet goed kon aantonen dat ik verzekerd was moest ik contant betalen.
    Voordat ik echter ’thuis’ was al telefoontje kon geld weer ophalen. Door verzekering gedekt.
    Mij viel de prijs mee,
    Maar ja denk idd ram is vaak duur maar denk ik ook alle waar naar zijn geld.
    Een tevreden klant/patient

    • Jakke zegt op

      Inderdaad Peter, ik heb een jaar of 5 geleden ook een heel positieve ervaring gehad met RAM Chiangmai. Had zogezegd een huidinfectie op mijn hoofd volgens Bangkok Pattaya hospital. Daarna vertrokken naar Sisaket, Khon Kaen, Udon, Pitsanaluk. In elk van deze steden “de betere” hospitalen opgezocht en telkens : “Ooooh sir, skin infection”, met telkens een hogere dosis antibiotica (3x/dag 875 mg !!!!!). De pijn was verschrikkelijk. Toen ik in Chiangmai aankwam en mij naar RAM hospitaal begaf, kwam ik bij een jonge, in Boston (USA), geschoolde dokter die mij na 10 seconden zei dat ik helemaal GEEN huidinfectie had maar Herpes Zoster (zona in de volksmond) , dus een virus. Dus 10 dagen volle bak antibiotica genomen voor niets. Dus als ik nu naar een specialist moet in Thailand, kijk ik eerst en vooral in hun biografie, op hun website en zie waar ze geschoold zijn. Voor mij geen thaise geschoolde charlatans meer.

      • Frans Nico zegt op

        Herpes Zoster is gordelroos.

        Hetzelfde virus veroorzaakt waterpokken bij kinderen.

        Zie ook:
        https://www.huidarts.com/huidaandoeningen/gordelroos-herpes-zoster/

  9. Leo Th. zegt op

    Lees met enige regelmaat dat Thaise privé ziekenhuizen flink aan de prijs zouden zijn. Vraag mij af of men op de hoogte is van de prijs van een behandeling of opname in een ziekenhuis in het thuisland. Kan u verzekeren dat deze beduidend hoger is dan zelfs de duurdere privé klinieken in Thailand, waar geen wachtlijst schijnt te bestaan, een arts ook vaak in het weekend bezocht kan worden en bij opname men meestal verblijft in tamelijk luxe één-persoonskamers. Artsen schrijven wel diverse medicijnen voor maar je hoeft natuurlijk niet alles als zoete koek te slikken. Wees assertief en vraag aan de arts welke medicijnen hij in gedachte heeft alvorens de spreekkamer te verlaten. Een recept voor ‘dure’ paracetamol en vitaminepillen is natuurlijk niet nodig.

  10. HansNL zegt op

    In Khon Kaen zijn er ziekenhuizen die vooral duur zijn.
    RAM, Bangkok Hospitaal en Ratchapruek.
    De zorg is goed, het hotelgedeelte prima, en de onderzoeken en tests veelal teveel van het goede.
    Dan is er het academisch ziekenhuis, prima behandeling, hotelgedeelte naar draagkracht, en zeer goede doktoren.
    Onderaan, nou ja onderaan, bungelt het overheidsziekenhuis, niets mis mee als je het niet erg vindt te wachten, doktoren en verplegend personeel prima, hotelgedeelte van uiterst goedkoop tot redelijk geprijsd.
    Het voordeel van het laatste ziekenhuis is dat je zeker geholpen wordt en niet weggestuurd wordt.
    Overigens is er ook een avondspreekuur, kost iets meer, maar korte wachttijden.
    Ook een tandheelkundige afdeling is aanwezig, ook open in de avond.

  11. janbeute zegt op

    Ik zelf ga meestal naar het Lamphun staats ziekenhuis .
    Heb ook ervaring met prive ziekenhuizen hier in de direkte omgeving en ook in Chiangmai , maar ik kan je een ding meegeven .
    En dat is , schrijven kunnen ze als de beste .
    En denk maar niet dat het verplegend personeel meer verdient als in een staats ziekenhuis .

    Jan Beute .

  12. peter zegt op

    Ook hier zie je dat een goede verzekering zeker niet verkeerd is.
    Of je nu vakantieganger bent of ‘farang’, als je ziek bent wil je goed geholpen worden en als je echt goed ziek bent heb jezelf weinig in de gaten en de rekening komt vaak achteraf, oftwel in bht. oftewel in niet of wel gezond zijn.

  13. nicole zegt op

    In Chiang Mai, gaan wij altijd naar het Bangkok Hospital. Wij zijn reeds vele malen bij Thai op bezoek geweest in staats ziekenhuizen, maar als ik daar de hygiëne aankijk, krijg ik de kriebels. Man o man, daar word je toch al ziek van de viezigheid


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website