Zoete wraak voor de Chocolate Man

Men had Leo, een Amsterdamse Surinamer, verteld dat Thais erg racistisch kunnen zijn en hij maakte zich daar wat zorgen over want hij was zwart. Tijdens zijn eerste bezoek aan Thailand vond hij Bangkok een teleurstelling. Hij vond het een smerige stad met veel verkeer, luchtvervuiling en de Thaise dames keken niet naar hem om.

Hij liep door Soi Cowboy, Nana Plaza en Patpong maar de vele dames die hij zag voelden zich kennelijk te goed voor hem. Hij besloot zijn geluk in Pattaya te beproeven.

Leo merkte meteen het verschil. De luchtkwaliteit was redelijk, het verkeer ging langzaam maar bewoog tenminste en de meisjes waren vriendelijker. Overal werd hij begroet als de “Chocolate Man”. In het begin stoorde hem dat wel wat maar al gauw besefte hij, dat er in woorden als “coon”, “paki” en “chocolate man” geen vijandigheid schuilde. Het waren voor de dames normale uitdrukkingen.

Twee dagen later, met een kater van de vorige avond, maakte hij een wandeling over Beach Road. Hij kreeg zin in een hamburger en stapte McDonald’s binnen. Het was druk binnen en terwijl hij genoot van de koele lucht van de airco en hij bestudeerde het menu boven het buffet. In de menigte bevond zich ook een groepje Engelsen die, ondanks het vroege uur, al dronken waren en veel kabaal maakten. Vóór hen stond een Thaise jongedame en de Engelsen trachten voor te dringen waarbij ze allerlei schunnige opmerkingen maakten.

Hij was geen held, die Engelsen mochten dan wel dronken zijn, ze waren wel met zijn vieren. Hij sprong in de bres voor het meisje, toen de groep haar wegduwde toen zij naar buiten wilde gaan. Ze glimlachte naar hem als dank, maar kreeg venijnige blikken van de Engelsen. Zij stonden hem buiten op te wachten, belust op een vechtpartij.

Het meisje kwam als eerste buiten en werd weer naar links en rechts geduwd. Leo kon nu niet anders dan een arm om haar heen leggen om haar te beschermen. Nu vielen de Engelsen hem aan. Hij slaagde er nog wel in één van hen een flinke optater te geven, maar ze kwamen alle vier op hem af. Hij viel op de grond en terwijl hij gezicht en zijn vitale delen beschermde, werd hij van alle kanten geschopt en geslagen.

Hij hoorde het meisje boos te keer gaan en de jongens dropen triomfantelijk af naar het strand. Zij ontfermde zich over Leo, die in bloedde in zijn gezicht en hielp hem rechtop te gaan staan. “Hoe heet je?”, vroeg ze. “Ik ben Rung”, voegde ze eraan toe. “Leo”, antwoordde hij beverig. “Kom met me mee naar Mama’s bar daar” en ze wees met haar kin naar de overkant. Hij liet zich er naar toe brengen en zakte op een barkruk. Hij werd door Rung verzorgd met ijs en koude handdoeken. Niet veel later voelde hij zich goed genoeg op een koud biertje van de mamasan aan te nemen.

De mamasan begon aan een tirade in het Thais, die uiteraard niet op Leo gericht was. Ze werd onderbroken door een jongen van ongeveer twaalf jaar, die buiten adem enkele woorden brabbelde, nieuw instructies van mamasan kreeg en weer naar buiten stormde. “Dat was mijn neefje” zei Rung. “Hij vertelde dat die slechte farangs tien dagen in het AA Hotel logeren en dan met een taxi naar het vliegveld gaan”, zij vertelde het met plezier en een zekere trots.

Na nog een biertje, waarvoor mamasan geen geld wilde aannemen, voelde hij zich goed genoeg om terug te keren naar het Tropicana Hotel. Toen hij aanstalten maakte om weg te gaan, hield Rung hem bij zijn arm en zei: “Kom hier vanavond!” Het klonk tegelijkertijd als een verzoek en een bevel. Leo knikte met een stralende glimlach.

Een koude douche verzachte de pijn van zijn gekneusde lichaam. Een spray van deodorant, een splash van Aramis en hij was weer het mannetje. Hij vroeg zich af hoe de avond zou verlopen. Was Rung nu een bargirl wiens gunsten moesten worden gekocht of had hij haar al “verdiend”? Naarmate de avond vorderde besefte hij dat het laatste een feit was. Zij wilde geen “ladydrinks” en Rung nestelde zich steeds dichter tegen hem aan. Het was al na middernacht, toen Rung fluisterde: “Heb je nog teveel pijn om te vrijen?” Leo schudde krachtig zijn hoofd van nee. En hij had gelijk.

De rest van zijn vakantie deed Leo alleen maar leuke ervaringen op. Mamasan bleek een zeer belangrijk persoon te zijn, die meerder bars bezat en ook nog aandelen in andere bars. Rung en haar chocolate man vermaakten zich prima, zij was de perfecte vriendin voor Leo. Zij gingen vaak uit eten en bezochten samen ook de vele bezienswaardigheden van Pattaya.

Op hun laatste avond gaf ze hem een mooi afscheidscadeau, ze vertelde Leo wat er met die Engelsen was gebeurd. Die hadden een slechte vakantie gehad. Het nieuws van de vechtpartij had zich als een lopend vuurtje verspreid en in de meeste bars werd hen een drankje geweigerd. Zij werden zelfs een enkele keer bedreigd door Thais. Uiteindelijk kochten ze bier bij de 7-Eleven en dronken dat op het strand. Eén van hen werd nog gearresteerd en beboet voor het weggooien van sigarettenpeuken.

Na een miserabele vakantie kwam de taxi bij hun hotel om ze naar de luchthaven te brengen. Zij laadden hun bagage in en schudden voor de laatste keer het stof van Pattaya van zich af. Op onverklaarbare wijze kreeg de taxi onderweg pech. Niet om daar meteen ongerust over te worden want de bestuurder telefoneerde voor een vervangende taxi.

De tijd liep echter door en nu begon het te knijpen. De bestuurder zei dat hij met de vervangende taxi had gebeld, die zou er nu binnenkort zijn. De bagage werd uit de auto met pech gehaald en de Engelsen dachten, dat als de andere taxi er binnen 5 minuten is en er is geen al te lange wachttijd bij de paspoortcontrole, dan is er niets aan de hand en zouden zij het vliegtuig wel halen.

Toen gebeurde er een wonder. De motor van de oorspronkelijke taxi kwam ineens tot leven. Voordat één van de Engelse vechtersbazen kon reageren stonden ze daar langs de kant van de snelweg naar de luchthaven en Rung’s broer wegreed en bij de volgende U-bocht keerde richting Pattaya.

Dat was de zoete wraak voor onze chocolate man!

Vrij naar een verhaal van Mike Bell in de Pattaya Trader

– Herplaatst bericht –