Wan di, wan mai di (deel 24)

Het condominiumgebouw waar Chris in woont, wordt gerund door een oudere vrouw. Hij noemt haar grandmother, omdat ze dat zowel naar status als naar leeftijd is. Grandmother heeft twee dochters (Daow en Mong) van wie Mong op papier de eigenaresse is van het gebouw.

Ik had enige weken geleden al de komst van een nieuwe wereldburger in de soi gemeld. Nong Ploy is de naam van de nieuwe aanwinst en zij is de dochter van Lek en zijn vrouw en het jongere zusje van Nong Phrae (samen op de foto).

Nong Ploy is in het ziekenhuis ter wereld gekomen via een keizersnede. Toch een echte operatie dus moeder en kind moesten een paar dagen in het ziekenhuis blijven. En toen ze na een dag of 5 thuiskwamen moest de moeder toch nog veel rusten omdat zij gauw moe was.

Enkele dagen kwam er hulp van de familie: de zus van Lek en toen die weg was de zus van moeder. De vermoeidheid is nu nog niet helemaal achter de rug maar het gaat steeds beter. Moeder gaat weer voor halve dagen werken in het weekend (de administratie van een condogebouw vlakbij) en Lek kan ook zijn oude ritme van brommertaxichauffeur weer oppakken. Nong Phrae gaat immers na de vakantie weer elke dag naar school.

Welk bed?

Al enige jaren geleden was me opgevallen dat de Thai een andere manier van opvoeden van kinderen hebben. En ook hun denken is in een aantal gevallen anders dan mijn opvattingen en dat heeft– volgens mij – gevolgen voor later. Toen ik een paar jaar geleden naar Nederland ging voor zaken en ook mijn moeder een paar dagen zou bezoeken vroeg mijn ex of ik ook bij mijn moeder zou blijven slapen.J a hoor, maar niet in hetzelfde bed, grapte ik. Daar keek ze van op. Als haar familie langskwam sliep haar volwassen neef die op de universiteit studeert bij zijn moeder in bed.

Vanaf de eerste dag thuis lag/sliep nong Ploy naast haar moeder in hetzelfde bed. Dat is handig omdat moeder dan direct bij de hand is (nou ja, niet de handen maar de borsten zijn belangrijk voor nong Ploy) als ze wakker wordt en hongerig is. Ze hoeft maar een kik te geven of moeder wordt wakker en pakt haar op, geeft haar voeding en legt haar weer terug. Lek slaapt op een matrasje in de andere kamer naast zijn oudste dochter. Hij moet soms helpen met melk warm maken omdat moeder niet genoeg voeding heeft. Wellicht een gevolg van het zo moe zijn en de operatie.

Met mijn eigen dochters heb ik dat nooit gedaan. Zodra de baby geboren was (gewoon in huis met behulp van de huisarts die de bevallingen deed) sliep ze in haar eigen bed en in haar eigen kamer. Zeker niet in het bed waar ik met mijn toenmalige vrouw sliep. In de eerste weken betekent dat dat ik als vader voortdurend ‘s nachts mijn bed uit moest om de baby op te halen. Maar na enige tijd sliep de baby door van ‘s avonds 11 tot 6 uur ‘s ochtends. Soms meldde mijn dochter zich niet eens in de ochtend. Ze had genoeg te kijken (fluorescerende sterren en maan aan het plafond; een altijd wat bewegende clown-ballon gevuld met helium net naast de wieg) of te horen (poppetjes die rammelden als ze daar met haar voeten tegen aan trapte).

Huilen of niet?

We horen nong Ploy best vaak huilen. Ze ligt de godganse dag naast haar moeder op het tweepersoonsbed en is eigenlijk nooit alleen. Haar moeder reageert op elke beweging en is blij als nong Ploy in slaap sukkelt. Via mijn vrouw heb ik haar al aangeraden om nong Ploy in een eigen bed te leggen in de tweede kamer die de condo rijk is. Nong Phrae slaapt daar ook en het lijkt mij wel gezellig voor twee zussen om samen te zijn. Daarnaast geven we regelmatig dingen cadeau die de zintuigen van nong Ploy kunnen prikkelen en bezighouden zodat ze leert zichzelf te vermaken. Ze heeft nu een paar speeltjes die geluid maken, fluorescerende sterren, een zon en een maan aan het plafond (voor 20 baht) en twee vlinders die licht geven (20 baht per stuk).

Het is nu al en paar keer gebeurd dat moeder moest werken en ook Lek bezig was. De vraag is of wij (en dan met name mijn vrouw) een paar uur op nong Ploy kunnen passen, haar de fles kunnen geven en haar kunnen verschonen als dat nodig is. Mijn vrouw doet niets liever. Ze heeft zelf geen kinderen. Wij leggen nong Ploy in een maxi-cosy en besteden – als ze slaapt – eigenlijk niet veel aandacht aan haar. Zodra ze wakker wordt gaat er een muziekje aan en praten we wat tegen haar. Ze heeft het blijkbaar naar haar zin, kijkt gezellig rond en huilt nooit.

Naar de tempel

Een tweetal weken geleden gingen Lek, zijn vrouw en de twee kinderen naar de tempel. Ze wilden de Buddha gaan bedanken voor het feit dat nong Ploy een gezonde dochter is. Toen Lek’s vrouw zwanger was waren ze daar ook naar toe gegaan en hadden de Buddhaha gevraagd om een zoon. Maar ja, dat pakte anders uit. Waarom gaan ze uit dankbaarheid naar de tempel als ze een zoon wilden en een dochter kregen? Ik zou kwaad zijn op de monnik, vertelde ik mijn vrouw. Zij kon er de grap wel van inzien.

Als je voor nong Ploy wilt zorgen, zei ze, kan dat in Thailand snel geregeld worden. Met Lek en zijn vrouw gaan we dan naar het districtskantoor en we laten nong Ploy op onze naam overschrijven. Vanaf dat moment is nong Ploy onze dochter. Nu had ik in mijn klas al wel eens studenten gehad die hun naam (zowel voor- als achternaam) veranderden in de loop van het studiejaar maar dit wist ik toch niet.

Amazing Thailand.