Wan di, wan mai di (deel 13)

Door Chris de Boer
Geplaatst in Leven in Thailand
Tags: , ,
30 augustus 2016

Op een goede dag zit ik rustig te zappen op mijn computer in de condo. Plotseling komt mijn vrouw binnen: ‘Kom even naar het kantoortje van grandmother want er is een buitenlander, een farang, die een condo wil huren voor een paar maanden. Hij zegt dat hij uit Duitsland komt en jij spreekt toch Duits?’

Ja, dat wel maar wat heb ik er mee te maken? Ze kijkt me dringend aan. Oké, oké. Ik ga al. Van enige afstand zie ik hem al. Een lange (bijna twee meter) Duitser, een zwart hoedje op (de veer ontbreekt), achteraan in de veertig, gekleed als een backpacker en op de grond een grote rugzak, een kleine koffer met allerlei spulletjes om foto’s te maken en een leptoptas.

Hallo, ik ben Rainer, zegt hij. Mijn naam is Chris, vertel ik hem. Er ontspint zich een basisgesprek om elkaar te verkennen. Honden zouden dat elkaar besnuffelen noemen.

Twee mislukte huwelijken

Rainer komt uit de buurt van Frankfurt, is 48 jaar oud, heeft twee mislukte huwelijken achter de rug, is nu alleenstaand, heeft een dochter van 17 jaar die bij zijn laatste ex (een Colombiaanse schone, die vier kinderen heeft van vier verschillende mannen) in Duitsland woont. Zijn moeder is aan het dementeren en wordt verzorgd door zijn oudere zus.

Hij heeft aardig wat over de wereld gereisd (vooral naar arme landen waar de economische vooruitzichten niet rooskleurig zijn en de vrouwen dus naarstig op zoek zijn naar een buitenlandse man om de narigheid in eigen land te ontlopen) en is absoluut niet van plan nog een keer te trouwen. Hij heeft nu een 20 jaar jongere vriendin uit de Filipijnen (die hoopt dat Rainer wel met haar gaat trouwen) die op dit moment in Dubai werkt als werkster/huishoudster van een rijke familie.

Hij kent ook een aantal Duitsers die in Thailand wonen en werken. Een van hen is getrouwd met een Thai vrouw en heeft een restaurant in Hua Hin waar met name Duitse gerechten op de kaart staan (Rotkohl, Schweinebraten, Knödel). Daar komt hij af en toe als hij is uitgekeken op het Thai voedsel.

Rainer leeft bij de dag

In al die vier maanden dat Rainer in Bangkok verbleef (met een kleine vakantie-onderbreking naar de Filipijnen rond oud en nieuw, om zijn vriendin te vertellen dat een huwelijk is uitgesloten, en een visumweekendrun naar Cambodja) heb ik niet een exacte indruk kunnen krijgen hoe hij zijn leven financiert.

Hij vertrok eind april met de toezegging dat hij zeker in oktober weer terug is. Een deel van zijn spulletjes heeft hij in een koffer gedaan en die staat nu bij mij in de condo. Dus hij is wel zeker van zijn zaak. Zijn verhaal is dat hij zilver en sieraden opkoopt in Thailand (veelal op de goedkope markten, in kleine shops, met name in Khao San Road), die dan naar een (Turkse) vriend in Duitsland stuurt (deze vriend is de nieuwe echtgenoot van zijn Colombiaanse ex).

Die vriend verkoopt de producten dan in Duitsland direct aan de consument (ook online) en de winst wordt 50-50 verdeeld. Nauwelijks gedoe met inkomstenbelasting, btw en dergelijke. Blijkbaar brengt deze manier van werken genoeg euro’s in het laatje om ongeveer zes tot zeven maanden in Thailand te vertoeven en de resterende vijf tot zes in Duitsland. Over de toekomst (dromen, geld, pensioen) heb ik hem niet gehoord. Rainer leeft bij de dag, als een echte Thai bijna. Wie dan leeft, wie dan (voor je) zorgt.

Een overjarige backpacker?

Over zijn uitgavenpatroon in Thailand kan ik kort zijn. Ik weet het gewoonweg niet maar uitgaande van wat ik zie (sjofel gekleed, altijd een baseball mouwloos hemd, halflange shorts met legerprint, flip-flops, weinig gebruik van deodorant zodat mijn vrouw hem niet in de condo wil hebben, wel elke dag een behoorlijk hoeveelheid Leo bier zodat hij het ontbijt altijd kon overslaan) gaf hij bitter weinig uit.

Na de eerste kennismaking hebben we Rainer met van alles en nog wat geholpen. Zo regelde mijn vrouw bij grandmother voor hem een deken op zijn bed in de gehuurde kale condo en ook een tv.

Zij ging met hem naar de telefoonwinkel in de Central toen hij problemen had met de Sim-kaart en zijn mobieltje. We gaven hem ons wachtwoord op het internet zodat hij – buiten zittend – gratis wifi had met zijn tablet. Ik gaf hem een lift naar Petchaburi toen hij een weekend naar Hua Hin wilde gaan (om weer eens lekker Duits voedsel te eten en op de foto te gaan met een stelletje apen) en we namen hem wel eens mee naar een relatief goedkoop restaurant in de buurt waar ze westerse gerechten als steaks en hamburger op de kaart hebben staan.

Dit laatste stelde hij erg op prijs want af en toe was hij het Thai voedsel zat en verlangde hij naar frietjes of aardappelpuree. Het was niet zo ver van de condo dus hij kon de weg na de eerste keer zelf vinden.

Op 30 april vloog Rainer via Caïro (het goedkoopste enkeltje dat hij kon krijgen) terug naar Frankfurt. Maar hij komt terug. Dat weet ik zeker.

Chris de Boer

 

Het condominiumgebouw waar Chris in woont, wordt gerund door een oudere vrouw. Hij noemt haar grandmother, omdat ze dat zowel naar status als naar leeftijd is. Grandmother heeft twee dochters (Doaw en Mong) van wie Mong op papier de eigenaresse is van het gebouw.

5 reacties op “Wan di, wan mai di (deel 13)”

  1. Daniël M zegt op

    Weer heeft zich een film afgespeeld in mijn hoofd terwijl ik dit verhaal las. Lijkt mij een globetrotter waarvoor het permanent leven in eigen land te duur is. Vandaar zijn reizen naar de goedkopere landen. Lijkt geen vaste job te hebben (en ook geen interesse daarvoor) en probeert dus op zijn manier van het leven te kunnen genieten.

    Hij heeft blijkbaar al genoeg problemen gehad met vrouwen. Zou het ook zo geweest zijn op professioneel vlak? Wat zou zijn beroep (geweest) zijn?

    Mooi geschreven.

  2. richard walter zegt op

    zoals u deze heer beschryft hebben we er hier in chiang mai ook enkelen.
    inderdaad is voor vele farangs het leven in het vaderland een leven in armoede geworden,
    maar vele Thais denken abusievelyk: farang hep money yeu yeu.
    een thai met een middelbare beroepsopleiding en een baan leeft beslist niet armer dan zn europese tegenhanger

  3. Lung addie zegt op

    Zoals we van Chris gewend zijn, mooi en realistisch geschreven.
    Ik ken ook zo een paar gevallen welke op Koh Samui rondzwalpten. Hoe ze hun leven bekostigen is een vraagteken, doch het minste van mijn probleem want ik liep er meestal met een wijde bocht omheen.
    Zijn sierradenverhaal rammelt wel aan alle kanten daar het weinig kans maakt om telkens door de controles te geraken in geval deze opgestuurd worden.

    Als het 3 jaren visum in Cambodja een feit wordt kunnen deze heerschappen allen daarheen. Ik denk niet dat Thailand daar rouwig om zal zijn.

  4. Pieter1947 zegt op

    Weer een heerlijk verhaal.

    Waarom zal deze man problemen hebben.Hij leeft zijn eigen leven en heeft ook geen geld nodig van een ander.

    • chris zegt op

      Nou ja. Hij is weer terug en viel weer op de verkeerde Thaise vrouw. Zijn relaties zijn van korte duur omdat hij categorisch weigert om een vrouw te betalen of te onderhouden. Soms heb ik met hem te doen. Maar naar mijn goede raad luisteren wil hij ook niet.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website