Wan di, wan mai di (deel 10)

Beneden in het condogebouw is een ruimte die dienst doet als restaurant, of beter gezegd als keuken. Op dit moment is er geen gegadigde die het restaurant runt maar dat was een aantal maanden geleden anders. Toen zwaaide Emmy de scepter en kookte zowel Thai gerechten als een beperkt aantal westerse gerechten zoals steaks en macaroni.

Emmy – het zal u niet verbazen – was afkomstig van het Thai platteland. Om precies te zijn van Ubon. Zij is de zus van een kennis van een kennis van mijn vrouw en zo is het gekomen. Ik schat Emmy op 35 jaar en het is een vrouw van 12 ambachten, 13 ongelukken. Met die aantekening dat ze zelf wel heel vaak verantwoordelijk was voor de ongelukken.

Toen ze op de universiteit zat, studeerde ze eigenlijk nauwelijks en was voortdurend met jongens en met drank bezig, misschien ook wel met yaba. Het gevolg was een continu gebrek aan geld (opgelost door haar vader die als ongeschoold arbeider altijd in het buitenland werkte), ze raakte ongewild in verwachting van haar vriend en stopte officieel met de studie. De baby werd vervolgens door haar moeder opgevoed.

Emmy had allerlei los-vast baantjes (waaronder een paar maanden koken in een hotel) en keek niet naar haar dochter om. Haar man, die ook niet vies is van een paar biertjes en whisky op een avond, vertrok uiteindelijk naar Indonesië om te gaan werken en kwam na vijf jaar terug zonder 1 baht op zak. En ook in de vijf jaar dat hij weg was, kwam hij nooit terug naar huis en maakte hij ook nooit geld over. Alles ging op. Ik denk dat ik wel weet waaraan.

Steaks met Italiaanse saus

Na veel praten met haar broer en met haar vader (die inmiddels in Pattaya werkt in een hotel; moeder was inmiddels overleden) besloot zij dat het tijd was haar leven te beteren. Mijn vrouw bood aan haar te helpen bij het opzetten en inrichten van de keuken zodat zij al kokend een bestaan kon opbouwen.

En wellicht haar droom vervuld zou kunnen zien: trouwen met een rijke farang want haar droom is niks te hoeven doen en elke dag onbezorgd bier kunnen drinken. Werken in Bangkok zou ook betekenen dat ze geen last meer van haar Thai ex-echtgenoot had. Op een goede dag arriveerde Emmy dus in de condo.

Wij hielpen haar met het kopen van keukengerei, borden en bestek (en natuurlijk betaalden haar vader en wij de investeringen), wij brachten haar naar een grote markt waar zij elke ochtend de ingrediënten voor het menu zou kunnen kopen en wij zorgden voor een aantrekkelijke aankleding, een (gedrukt) menu, een naam voor het restaurant en een ware Facebook pagina met foto’s. Mijn vrouw leerde haar steaks bakken met een Italiaanse saus.

Langzaam kwam de klad erin

De eerste maanden ging alles goed. Wij controleerden haar niet maar hielden het wel een beetje in de gaten. Ook aten we bijna elke dag in het restaurant en betaalden als normale gasten. Ze moest voelen dat het HAAR restaurant was, niet het ONZE. Emmy was er altijd, er lag altjd de krant van de dag, wat roddelbladen, het eten was goed en alles van het menu was verkrijgbaar.

En wat is dan het gevolg: een redelijke hoeveelheid klanten en een omzet die boven verwachting was: ongeveer 1500 baht per dag. Met 30 procent inkoopkosten, dus 1000 baht netto inkomen per dag, en dus zo’n slordige 30.000 baht per maand. Met dat inkomen hebben wij haar aangeraden het restaurant een dag per week te sluiten (de minst drukke dag) en die tijd te besteden aan Engels leren.

Zelfs na enkele maanden kon er geen bedankje af in de richting van haar vader en van ons. Langzaam kwam er de klad in. Na sluitingstijd van het restaurant (ongeveer 9 uur ‘s avonds) ging ze niet douchen en naar bed (omdat ze de volgende ochtend om circa 5 uur op moest om naar de markt te gaan) maar dronk ze regelmatig met een paar vrouwen van de condo (en ook wel eens te veel).

Klanten begonnen weg te blijven

Als er illegaal casino werd gespeeld in de kamer van Kob was Emmy altijd van de partij en sloot de keuken. De omzet van het restaurant verdween als een plas regenwater in de Thai zon. Op internet ging ze tot diep in de nacht op zoek naar een buitenlandse man. Emmy spreekt echter geen woord Engels, dus het zal wel bij elkaar bekijken via de webcam zijn gebleven.

Soms was ze dronken, kwam niet op tijd uit bed, het restaurant was niet meer open tijdens lunchtijd en ze vroeg de maids van grandmother steeds vaker om hulp bij het werk dat ze zelf zou moeten doen (schoonmaken van groenten en dergelijke) zonder dat grandmother dat wist. De maids hebben niet een echte dagvulling en waren blij dat ze wat te doen hadden. Grandmother niet. Emmy gaf de maids niks voor hun arbeid, nog niet eens een bordje rijst.

Meerdere keren spraken wij haar onder vier ogen aan op haar gedrag dat ook tot gevolg had dat klanten wegbleven. Ze konden er niet meer van op aan dat het restaurant open was en kochten hun eten op de markt op weg van werk naar huis.

We zagen dat met eigen ogen wanneer we zelf naar de lokale markt gingen. De vader van Emmy wilde haar fouten niet zien en zelfs niet geloven. Het is zijn enige dochter en de moeder van zijn enige kleinkind.

Het eind van het liedje is dat Emmy, kwaad op ons, met de noorderzon en gezichtsverlies vertrekt. Terug naar een baantje met haar vriendin waarmee ze vroeger samenwerkte. Ik heb geen idee wat ze nu doet en ben er – eerlijk gezegd – ook niet in geïnteresseerd. Het schijnt dat ze gezocht wordt door de politie die haar van het gebruik van drugs verdenkt. Haar vriendin in Ubon is gesnapt door de politie en heeft ook haar naam genoemd.

Voor galg en rad

Haar dochter in Ubon groeit op voor galg en rad. Moeder trekt zich niets van haar aan en belt nog niet eens wanneer ze jarig is. ALS ze belt is het om te vragen of haar dochter opa wil bellen en vragen om geld. Dat geld moet ze dan meteen aan haar moeder overmaken, anders pikt vader het in en worden de baths omgezet in Leo en yaba.

Opa weigert steeds vaker te betalen en gelooft zijn kleindochter niet altijd meer. De nieuwste truc is vragen om geld voor tutorlessen omdat haar cijfers op de middelbare school om te huilen zijn. Maar ze wil niet dat opa het geld rechtstreeks naar de tutor overmaakt. Dan weet ik genoeg.

Ze wil graag bij haar vader blijven wonen die onregelmatig werk heeft, dagelijks dronken is, met enige regelmaat drugs gebruikt en zijn nu 15-jarige dochter ‘s avonds regelmatig meeneemt naar de bar. Soms komt ze ‘s nachts niet thuis en vader vraagt de volgende dag ook niet waar ze die nacht was.

Ze heeft nu een vriendje die lid is van een brommer-gang. Zoals zoveel kinderen in die puberleeftijd denkt ze dat de volledige vrijheid die ze nu geniet, haar gelukkig zal maken. Daarom wil ze niet bij haar oom wonen die een oogje op haar kan houden, overdag en ‘s nachts. Ik kan de volgende tienerzwangerschap al zien aankomen.

Chris de Boer

Het condominiumgebouw waar Chris in woont, wordt gerund door een oudere vrouw. Hij noemt haar grandmother, omdat ze dat zowel naar status als naar leeftijd is. Grandmother heeft twee dochters (Doaw en Mong) waarvan Mong op papier de eigenaresse is van het gebouw.