Over kerstkaarten, Hello Kitty, Doraemon en andere zaken waar Wiki-Leaks geen weet van heeft
Een Hello Kitty Plee...
Ning, mijn vrouw, is een creatief creatuur. Ze is al weken in de weer met het ontwerpen van kerstkaarten die we jaarlijks naar alle uithoeken van de wereld sturen. Verwacht echter geen sneeuwlandschappen, kerstballen, kerststallen, kerstbomen of andere kerstcliche’s.
Ning’s kaarten hebben allemaal een definitieve Aziatische ‘touch”. Nee, geen bamboebossen, drijvende markten of waterbuffels met Saidjah’s en Adinda’s op hun lome ruggen, niet dat Azië, nee, het Azië van “Hello Kitty”.
“Wasda?”, zult U, hondstrouwe lezer, nu ongetwijfeld stamelen. “Hello Kitty” is een Japans cartoon fenomeen dat een tiental jaar geleden heel oost Azië veroverde. Een uiterst knuffelbare kat die een zekere gelijkenis vertoont met onze “Nijntje”, het prototype van oneindige onschuld.
Het zal oplettende lezertjes opvallen dat de kleur roze bij “Hello Kitty” op zijn minst dominant te noemen valt. Roze als de kleur voor alles wat pluizig en aaibaar is.
Toen aan de buitenlandse leraren op de school waar ik werk gevraagd werd om elke dinsdag een door de school verstrekt roze poloshirt te dragen ter glorificatie van onze koningin, wiens geboortedag op dinsdag viel en wiens favoriete kleur roze is, sloeg onze weigering in als een bom. “We’re from the West, we don’t do pink”, was het antwoord van Chester, ons Amerikaanse hoofd van het Departement Buitenlandse Talen. De Westerse connectie tussen de kleur roze en homoseksualiteit is in Zuidoost Azië geheel onbekend.
Die armband past ons allemaal…
Een jaar of wat geleden kwam de Thaise minister van Binnenlandse zaken op een geniaal idee. De corruptie binnen het Thaise politie apparaat was hem al een tijdje een doorn in het oog en hij kwam met een wetsvoorstel waarbinnen Thaise politie agenten die iets stouts gedaan hadden voor straf een roze “Hello Kitty” armband moesten dragen.
De wet heeft het om twee redenen nooit gehaald. Er ontstond direct een diplomatieke rel met Japan. De Japanners vonden het onverteerbaar dat hun symbool van aaibare, naakte onschuld in een bevriende natie in verband gebracht zou worden met corrupte dienders. De Thaise ambassadeur werd in Tokio op het matje geroepen met het vriendelijke doch uiterst dringende verzoek de betreffende minister op te bellen om het wetsvoorstel in te trekken
Dat bleek helemaal niet nodig, want het wetsvoorstel zou het nooit gehaald hebben gezien het precedent dat geschapen zou worden. Stel je voor dat corrupte Thaise kamerleden ineens met een roze “Hello Kitty” armband het land zouden moeten besturen.
Zuid Korea, nooit te beroerd om hun aartsrivaal Japan naar de loef te steken, lanceerde een ander, inmiddels mateloos populair, cartoon figuur; Doreamon…
De Koreanen hebben de Japanners inmiddels overtroffen wat betreft het lanceren van cartoon gimmicks en boybands. “Super Junior” bijvoorbeeld, is een dertien-koppige boy-band uit Seoul. De boys hebben het zangtalent van een overspannen vogelbekdier, maar de meiden in mijn klas beginnen meteen te krijsen en te huilen wanneer ik begin over “Super Junior”.
“Wat hebben die gasten nou wat ik niet heb?” vraag ik de meiden wanneer ze uitgekrijst zijn en de bewustelozen met vlugzout weer bij hun positieven gebracht zijn.
“They are CUTE!!!”
Mocht U ooit naar Thailand komen, be cute…
Be cute ….. inderdaad een vriend van me die geen woord Thais spreekt en een zunige Ollander is maar eruit ziet als een levende teddy-beer wordt altijd omringd door lieftallige jonge dames wanneer we in een kroeg zitten. Heeeeeel vervelend.
Chang Noi
@Chang Noi,
Er zou een wet in het leven geroepen moeten worden die het kroegbezoek van teddybeertypes aan banden legt. Maar zoals gewoonlijk heeft de regering het weer te druk met andere zaken.
Over kaarten gesproken, ik heb tijdens mij vakanties naar Thailand niet veel kaarten kunnen vinden. Als je al kaarten ziet dan zijn het ansichtkaarten van toeristische locaties, vaak met foto’s die aan de jaren 80 (of ouder) doen denken.
Andere soorten kaarten heb ik slechts een enkele keer gezien, in de warenhuizen. Waarbij zo’n 80% verjaardskaarten is, de rest geboortekaartjes, trouw en beterschaps kaartjes.
Romantische kaartjes, die kun je op één hand tellen. De enkele die ik zag was van het type cartoon style.
Ik krijg de indruk dat de Thai niet echt kaarten sturen, als ze het al doen dan is het om de ander geluk, voorspoed, rijkdom en gezondheid toe te wensen.
Hahahaha, wat een kostelijk verhaal weer, ik ben blij dat dat soort dingen hier weer verschijnen, dank Cor, believe me, you’re cute! 😉