Eerlijke ‘Butterfly’ ontmoet meisje uit Naklua (deel 5)

Allereerst maak ik van de gelegenheid gebruik om te reageren op een trend die ik in de reacties op deel 4 bij een aantal lezers meende te ontwaren. Van een ‘gemiste kans’ hoort u mij niet spreken. Een (levens)lange relatie is gewoon niks voor mij. Ik ben dan ook niet op zoek naar de ‘ware’.

Stel dat ik mij eerder had gerealiseerd dat ik zo verliefd was, en stel dat het meisje uit Naklua zou hebben voorgesteld om met mij te trouwen, dan nog zou ik daar afwijzend op hebben gereageerd.

En àls ik al op zoek zou zijn naar een levenspartner, dan zou mijn voorkeur sterk uitgaan naar iemand die Nederlands als moedertaal heeft, en voor wie ‘geborgenheid’ zich niet hoofdzakelijk laat vertalen in een stukje ‘sociale (financiële) zekerheid’, hoezeer dat ook te begrijpen en tot op zekere hoogte te respecteren is, en beslist niet per definitie aan een goede relatie in de weg hoeft te staan.

En dan ga ik nu gewoon verder waar ik gebleven was.

Ik was tevreden met de wijze waarop onze gedachtenwisseling was verlopen. Ze reageerde, ze reageerde vriendelijk en er was niet de intentie om elk verder contact coûte-que-coûte te vermijden. Meer kon en mocht ik niet verwachten. Het gaf me een goed gevoel dat ze er geen bezwaar tegen had om goede vrienden te blijven, al realiseerde ik me natuurlijk terdege dat dat feitelijk slechts een uiterst beperkte betekenis kon hebben. Zag ik mijzelf al een keer afreizen naar Duitsland om gezellig bij haar en haar man een kopje koffie te gaan drinken en herinneringen op te halen? De vraag stellen is hem beantwoorden. Op een dergelijk ongemakkelijk samenzijn zit niemand te wachten. Nee, de kans was groot dat ik haar nooit meer zou zien.

Had ik er dan überhaupt wat aan? Ja, toch wel. Als ik geen zotte dingen deed, zou ze me vast niet ‘ontvrienden’, en dan kon ik de bruiloft en de verdere gang van zaken via de social media blijven volgen. En dat deed ik dan ook maar. Af en toe voelde ik nog wel pijn, maar die voelde ik ook als ik niet keek.

In mijn contacten met haar beperkte ik me tot welgemeende gelukwensen op de trouwdag zelf, en een paar korte reacties op het verslag van de huwelijksreis. Uitsluitend in privéberichtjes, die telkens vriendelijk werden beantwoord. Haar echtgenoot bleek, voor zover ik uit de foto’s kon afleiden, wel een geschikte keuze. Ik heb in ieder geval de indruk dat het een beschaafd type is, en niemand zal het idee krijgen dat ze met haar vader op stap is.

Terwijl zij een zonnige toekomst tegemoet gingen, was het in Nederland bewolkt, en regende het van tijd tot tijd bij een temperatuur van een graad of zestien. Af en toe scheen tussen de wolken door de zon en dan stroomden de terrassen vol. Het fijne van Nederland is dat je dan in de zon kunt zitten, en een beetje een kleurtje kunt opdoen. In Thailand lukt me dat nooit. En je kunt gewoon een stukje door de duinen fietsen zonder dat je druipend van het zweet leegloopt, voor een habbekrats in de supermarkt een kilo prachtig vlees halen, en voor nog geen twintig Baht een halve liter bier in je karretje gooien. Ik heb het er wel altijd weer snel mee gehad, maar het mag eens gezegd worden.

Zouden de tickets erg duur zijn, zo met de naderende vakanties? Dat bleek wel mee te vallen, en verder waren er geen dringende redenen om het uitbreken van de wereldvrede nog veel langer in Nederland af te wachten. Het stapeltje post was behandeld. Daar had nog wel een verrassing in gezeten: Ik had een prijs gewonnen in de postcodeloterij! Een Dove-pakket met zeep en douchegel en zo. Af te halen bij nota bene de plaatselijke bakker! Helaas was de uiterste afhaaldatum al verstreken, dus de brief verdween in de prullenbak. De brief herinnerde me wel aan een emailtje dat ik begin mei had ontvangen van de postcodeloterij. Ik had een leuke prijs gewonnen, maar ze konden hem op de één of andere manier niet aan me kwijt, dus werd ik verzocht om telefonisch contact met ze op te nemen. Ik had er helemaal niet meer aan gedacht en moest er nu wel om lachen. Al die moeite voor een zeepje en douchegel waar de bakker ook geen raad mee wist. Dat was dan meteen ook wel zo’n beetje het opwindendste wat er gebeurde.

En er kriebelde weer van alles. Het wachten was op een trigger die de trekker zou overhalen.

Het was inmiddels 24 juni. Ik was aan het internetbankieren en het saldo van één rekening – een min of meer slapende – viel me op. Bijna duizend euro meer dan een paar weken eerder. Ik keek eens verder. Een bijschrijving van € 892,14 met als omschrijving ‘Postcodeloterij – uitbetaling fiets’. Nu viel het kwartje. Op een adres waar ik al maanden niet meer woonde had ik een fiets gewonnen. Die konden ze niet aan me kwijt en toen hebben ze kennelijk de waarde van de fiets overgemaakt.

All systems were ‘go’. Tien minuutjes later ontving ik mijn e-ticket voor de vlucht naar Bangkok, twee dagen later.