16 april was de laatste keer dat ik met het meisje uit Naklua had afgesproken. Dat was de derde keer geweest en voor een butterfly zoals ik is dat tamelijk uitzonderlijk. Er is dan beslist een speciaal plekje in mijn hart voor zo iemand gereserveerd. Gelukkig heb ik een paar van die plekjes.

Toch kwam er daarna weinig meer van. Tot en met de 19e had ik het erg druk met het Songkran-gebeuren, de 22e ging het meisje uit Naklua voor een weekje naar huis, en net voordat zij terug zou komen ging ik op excursie naar de Filipijnen. Het contact verwaterde een beetje, maar ik bleef haar volgen op de social media. En daar gebeurden opmerkelijke dingen.

Ze verruilde de cursus Engels voor Duits (voor gevorderden). Het weekje naar huis werd na twee dagen een tripje naar Koh Samet. Ze poseerde voor het hek van een ambassade in Bangkok. Toen we allebei weer terug waren in Pattaya zocht ik weer contact. Ze had het ’te druk’ om weer met mij af te spreken, maar ik mocht altijd langskomen om mijn haar te laten doen. Het kwam niet helemaal uit de lucht vallen, maar het stemde me toch wel verdrietig. Op 8 mei een bericht op Facebook over de wachttijd voor een visum voor de reis naar Duitsland. Op 15 mei sprak ze over ‘de belangrijkste beslissing in haar leven’.

Het werd tijd dat mijn haar weer eens geverfd werd. Ik wilde haar in ieder geval nog een keer zien. Het werd een vervelende zit, in de kappersstoel. Ik had nog geen vijf minuten plaatsgenomen, of er kwam een vriendin van haar binnen, die dezelfde cursus Duits deed. Uit de computer klonk van tijd tot tijd een stem. Afwisselend Thais en Duits. Zo leerden ze de woordjes. Af en toe sprong ik bij om de uitspraak nog wat bij te schaven. Dan weer hielden ze het Duits leren even voor gezien en kwebbelden ze aan één stuk door in het Thais.

Het was duidelijk dat er niet vrijuit gesproken kon worden, in ieder geval niet door mij. Ik berustte maar in dit stilzwijgend opgelegde gebod. Het maakte allemaal niet veel uit, het zou een beetje vragen naar de bekende weg zijn geweest. Zelfs een amicale kus na de behandeling werd nadrukkelijk afgehouden. Het leek bepaald ongewenst dat haar vriendin lucht zou krijgen van de avontuurtjes met mij. Ik vloog enkele dagen later terug naar Nederland. De social media hield ik wel goed in de gaten. Ze kreeg een nieuwe IPhone. Ze kocht in Bangkok feestelijke kleding voor de hele familie. ‘Vraag niet wat het kost’, stond erbij, volgens Google.

Op 9 juni zag ik selfies van het meisje uit Naklua in feestelijk traditioneel Thais kostuum en in een stralend witte bruidsjurk. Genomen in een kledingzaak. Dat was toch nog wel even slikken. Nooit meer zou ik haar in mijn armen houden.

Direct bleek dat dit ook voor haar vrienden feitelijk de aankondiging van het aanstaande huwelijk was. Er volgden reacties in de trant van: ‘Dat ziet eruit als een….. bruidsjurk!’, ‘Hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen?’, en zo meer.

Ik besloot niet aan te sluiten in de lange rij, maar er een persoonlijk berichtje aan te wagen.

Hoi,
Ik denk dat je gaat trouwen. Wanneer precies? Ik ben erg blij voor je.
En hoe lang wist je dat al?
Ik hoop dat jullie een geweldige dag hebben, een goed huwelijk en een heel fijn leven.
En ik hoop dat we vrienden kunnen blijven. Ik ben alleen een klein beetje jaloers, maar dat is mijn probleem.
Het belangrijkste is tenslotte jouw toekomst.
Trouwen jullie in Thailand? Alleen ceremonieel of ook voor de wet? En verhuis je dan naar Duitsland?
Laat je wat van je horen als je het niet te druk hebt?
Het allerbeste en een kus!
Frans.

Er volgde snel een berichtje terug.

Ja, ik ga op 16 juni trouwen, precies over een week.
Ik ken hem pas kort, maar hij kan voor me zorgen en me gelukkig maken, dus ik heb besloten om met hem te trouwen. Op z’n Thais en ook op papier.
En daarna verhuis ik naar Duitsland, Frankfurt.
We kunnen vrienden blijven.

Ik wenste haar nogmaals heel veel geluk en beloofde de berichten op Facebook met belangstelling te zullen volgen. Dat deed ik ook, maar het viel niet mee. Zoals het bezit van de zaak het einde van het vermaak kan zijn, zo kan de onbereikbaarheid van iets het verlangen ernaar tot onbegrensde proporties opblazen. Waar ik vanaf dag één bang voor was geweest, was nu toch gebeurd. Ik was hopeloos verliefd geworden. Of misschien was ik het al die tijd al geweest, maar verkeerde ik toen nog in de ontkennende fase. Hoe dit ook zij, de innerlijke emoties liepen onbedwingbaar op en na het zien van een foto van de trouwringen brak de weerstand en barstte ik uit in vele tranen. Het luchtte niet eens erg op. Dit kon zo niet langer. Het was inmiddels 13 juni, drie dagen voor de bruiloft.

Ik had de sterke behoefte om het meisje uit Naklua in ieder geval te laten weten dat ik van haar hield. Niet om haar op andere gedachten te brengen. Het was sowieso een onmogelijke liefde en rationeel gezien moest ik er niet aan denken in de schoenen van haar toekomstige echtgenoot te staan. Ik vind het nogal wat, de verantwoording over een jonge buitenlandse vrouw, min of meer ook over haar familie, en twee kinderen van een andere farang, die nog wel contact met de kinderen (van één en vier) blijft onderhouden… Objectief gezien in mijn subjectieve overpeinzingen een potentieel horror-scenario.

Maar goed, je kunt kennelijk ook verliefd raken op iemand met wie je zelf nooit daadwerkelijk zou willen trouwen. En verliefd was ik. Als in geen jaren. Op zich een geweldig gevoel, alleen de randvoorwaarden werkten niet mee.

Ik peinsde en overwoog. Ik had me altijd als eerlijke butterfly voorgedaan, dus ze zou het vast wel begrijpen als ik haar alsnog deelgenoot van mijn diepere gevoelens zou maken.

Het was vier uur in de nacht, negen uur ’s morgens in Thailand. Ik trok de stoute schoenen aan en stuurde haar een linkje. We communiceerden inmiddels in het Duits, maar ik heb het maar vertaald.

[youtube]https://youtu.be/jNziABZJhj0[/youtube]

Ze reageerde meteen.

‘Wat is dat?’

‘Misschien vind je het leuk.’

‘Ok, ik zal het bekijken.’

‘De titel is ‘With or without you’. Oorspronkelijk van U2.
Same same but different.
Het geeft aan hoe ik me voel.
With or without you, je zult voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart hebben.’

‘Wow! Echt?’

‘Ja. Ik weet dat het voor jou het beste is om met de Duitse man te trouwen, hij kan je een betere toekomst beloven dan ik. Maar ik moet huilen. Dat geeft niet, ik ben blij voor jou, maar ik heb het er moeilijk mee. Ik vind je meer dan aardig. With or without you. Dat wil ik je graag nog laten weten.’

‘Dank je. Maar je hebt me zelf verteld dat je een butterfly bent. Ik kan niet met een butterfly trouwen, toch? Maar we blijven goede vrienden, geen probleem.

‘Ik wil graag goede vrienden blijven. En ik wens jullie echt het allerbeste. Maar ik wil eerlijk zijn en je geeft me een bijzonder gevoel en je hebt plek nummer één in mijn hart. Ik hou van je. Dat heb ik nog nooit tegen een meisje uit Pattaya gezegd. Je echtgenoot zal beter voor je kunnen zorgen dan ik. Het is goed zo.’

‘Dank je. Ik hoop dat we elkaar op een dag weer zien.’

11 reacties op “Eerlijke butterfly ontmoet meisje uit Naklua. Deel 4. (Slot?)”

  1. Gringo zegt op

    Een mooi verhaal, Frans, eerlijk en oprecht vertel je wat er in je omgaat. Zo lees ik je eigenlijk liever dan die stoere butterfly-verhalen, hoewel die ook wel eerlijk zijn.

    Zo zie je maar, eens kan het gebeuren, dat het oorspronkelijke vonkje blijft branden. Dit keer moet je het misschien toch wel doven, want de dame is – hopelijk voor haar, gezien haar huwelijk met een Duitser – onbereikbaar.

    Misschien gebeurt het nog eens met een andere dame en wie weet wat er dan gebeurt. Het leven van een butterfly is immers ook niet alles.

  2. henry zegt op

    Ik begrijp en herken voor de volle 100 procent uw gevoelens, want het waren ooit, ook de mijne. En de weemoed komt, als het las, zelfs nu, na 25 jaar nog naar boven, W

  3. Gerardus Hartman zegt op

    Hetzelfde meisje dat als kapster niet op afspraak kwam omdat zij moest “overwerken”. Of ’s nachts om 02.00 uur alsnog tijd had. Blind paard dat niet doorheeft dat ze bijverdient. Ook Thaise meisjes weten dat als ze zich integer voordoen en niet gelijk om geld vragen bij eerste of tweede afspraak, zij grotere kans hebben op vertrouwen van farang die later gaat investeren in haar en familie. Er is maar een drijfveer in het hele verhaal en dat is welke farang biedt mij de beste mogelijkheden van support voor langere tijd.
    Dat is niet iemand die op “excursie” gaat in Philippijnen en zich gedraagt als butterfly ting tong. Meisje heeft hem uitgeprobeerd en kwam tot conclusie dat hij niets te bieden had.

    • willem zegt op

      Ik denk dat je dat verkeerd ziet; er zijn meerdere drijveren hier. Verhaal is wat subtieler; gaat hier meer om de butterfly dan het meisje.

    • Leo Th. zegt op

      Het gezegde “Liefde maakt blind” is natuurlijk niet zomaar uit de lucht komen vallen en ik vermoed dat het voor zeer velen van de lezers van toepassing is. Overigens moet de Thaise dame in kwestie voorzichtig omgaan met haar facebook gegevens want vrienden blijven met “butterfly” Frans zal haar Duitse echtgenoot waarschijnlijk niet kunnen waarderen. Sorry Frans, zij (en jij) zou beter kunnen denken “Das war einmal” en elk contact verbreken.

  4. Cor van Kampen zegt op

    Ik zou adviseren, Frans ga gewoon weer verder met het leven.
    Ik weet zeker dat je de ware ooit tegenkomt.
    Cor van Kampen.

  5. sharon huizinga zegt op

    Als er een kern van waarheid in dit verhaal zit, hoop ik dat deze ‘jonge’ vrouw een echte man heeft ontmoet die wel weet wat hij wil en haar en haar twee kinderen een goede toekomst in Duitsland bieden kan.

  6. Josefien zegt op

    Beste Frans, jij lijkt mij een eerlijke oprechte vent maar je bent toch in de maling genomen door een (Thaise) vrouw. Heb jij nu nog steeds oprecht de indruk dat zij verliefd op jou is en die Duitser ‘gisteren’ heeft ontmoet.
    Lieve beste Frans, ik ben al heel wat jaren getrouwd met mijn zeer zorgzame man Willem. Natuurlijk zie ik wel eens mooie mannen en Willem kijkt -zeker weten, want hij is een echte vent- naar mooie meiden. Toch gaat echte liefde wat verder dan enkel en alleen… je weet wat ik bedoel. Schakel het knopje uit en ben blij dat die andere man, die blijkbaar scheutiger met geld was, jou heeft verlost van heel wat problemen.
    Om je troosten: kusje van Josefien

    • evie zegt op

      En zo is dat Josefien.mijn advies isvoor Frans om nog eens een keer opnieuw naar de Fillipijnen te gaan,gewoon een paar maand rondtrekken daar,zekers te weten kan je daar een beter contact opdoen dan in Nakula…………de cultuur is daar over het algemeen er één die beter bij de onze past,althans das mijn ervaring.

  7. pratana zegt op

    Beste Frans,
    Voor 1999 ging ik naar Thailand om de bloemetjes buiten te zetten en ik heb toen ook een gelijkaardig melanconisch verhaal gekend en was er kapot van omdat ik de kans heb laten voorbijgaan.
    Het heeft me tijd gekost om eroverheen te komen en na het lezen van jou verhaal denk ik er natuurlijk aan hoe dom ik indertijd geweest was of toch niet, want nu ben ik reeds 15 jaar getrouwd met thaïse en hoop nog minstens even lang.
    Waar ik van geleerd heb is niet meer te spelen met gevoelens, zeker thaise tonen haast hun gevoelens niet je moet ze kunnen aanvoelen letop dat gaat in de twee richtingen man als vrouw maar dat weet je zeker beter dan mij ik ben trouwens maar 50 jaar jong en nog succes met je leven


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website