In een opiniestuk in Bangkok Post velt Wichit Chantanusornsiri een vernietigend oordeel over de opeenvolgende regeringen in Thailand die verzuimen de problemen in de landbouw echt aan te pakken.
De afgelopen vijf jaar heeft Thailand bijna 1 biljoen baht uitgegeven aan gunstige leningen, subsidie en hulpprogramma’s voor boeren. Ook de regering Prayut heeft veel geld in de plattelandseconomie geïnvesteerd, in totaal 143 miljard baht en recentelijk nog 45 miljard, om zo de boeren te helpen met de mislukte oogsten door de droogte en de ingezakte prijzen van agrarische producten.
Volgens Wichit zal op korte termijn de financiële injecties wel wat verlichting opleveren, maar op de langer termijn lost het niet de structurele problemen op.
Wat die problemen zijn is algemeen bekend: hoge productiekosten, matige kwaliteit van de producten, lage productiviteit, droogte en ontoereikend watermanagement. Als voorbeeld hoe het anders kan, noemt Wichit Vietnam. In Vietnam bedraagt de opbrengst per rai van rijstboeren 853 kilo tegen 447 kilo in Thailand. De productiekosten bedragen gemiddeld 4.978 baht tegen 5.800 baht in Thailand.
Vietnam lukt dat wel en neemt maatregelen om de productie te vergroten, de kwaliteit te verbeteren, de winstgevendheid te vergroten, en door de kosten en het gebruik van bestrijdingsmiddelen te verlagen.
Ook het beleid van de regering Prayut wijkt niet af van dat van andere regeringen. De Pheu Thai regering van Yingluck stopte 600 à 700 miljard baht in het controversiële hypotheeksysteem voor rijst. De regering kocht toen de rijst op van boeren voor een prijs die zo’n 40 procent boven de marktprijzen lag. De boeren waren er natuurlijk blij mee, maar het leidde tot een enorm verlies omdat Thaise rijst op de internationale markt veel te duur werd.
Wichit noemt het twijfelachtig of de 1 biljoen baht die de afgelopen 5 jaar in de landbouw is gestoken, geleid heeft tot echte hervormingen in de landbouwsector. Of zijn het alleen maar korte termijn oplossingen, die de problemen niet bij de bron aanpakken?
Hij is van mening dat tot nu toe iedere regering dezelfde oplossing kiest: het leed van de boeren wat verzachten door een enorme zak geld. Zo worden de problemen in de landbouw alleen maar gebruikt om de politieke machtsbasis van verschillende regeringen te versterken. Dit populistisch beleid heeft vooral als doel om kiezers te winnen, maar lange-termijn en duurzame oplossingen zijn er niet.
Bron: Bangkok Post
Neem aan dat het gaat over de noodlijdende boeren in de Isaan. Die hebben de meeste ondersteuning nodig.
Klimaat en grondkwaliteit in de Isaan zijn niet gelijk aan die in Vietnam en als zodanig kan men de productiviteit moeilijk vergelijken. Wel is het zo dat de landbouw in de Isaan inderdaad weinig efficiënt is. Ruilverkaveling? Mijn schoonvader heeft hier een stuk en daar een stuk, daartussen in stukken van anderen.
Ongeveer zoals in mijn jeugd in Nederland de keuterboertjes bij ons in het dorp.
Alles erg kleinschalig. Keuterboertjes met 40 of 50 rai. Soms niet eens eigendom maar in bruikleen.
Voor zover mij bekend, maar ik kan mij vergissen, geen coöperaties. Gezamelijk inkopen, ook machines, bestrijdingsmiddelen, kunstmest enz. Zo verlaagt men de kosten. Goed maar ook ik heb mijn dorp in Nederland al jaren geleden verlaten om naar Amsterdam te verkassen. Misschien heb ik het mis.
De samenleving in Vietnam is wel ietsje intelligenter ingesteld als je het mij vraagt. Zo neemt Vietnam nu al bv heel drastische maatregelen tegen de verkeersopstoppingen .Ook maatregelen voor milieu en ruimtelijke ordening zijn er al heel zichtbaar. Vietnam kijkt dan ook met een open visier naar de buitenwereld…..Thailand plooit zich helemaal terug op zichzelf.
Hoe vreemd het ook klinkt, maar zou dat iets te maken hebben met het nooit echt gekoloniseerd zijn? Meestal wordt dit juist als een voordeel gezien. Maar ze zijn wel erg navelstaarderig ja. Overigens : niet alleen overheidsgeld verdwijnt in een bodemloze put. Ook geld van goedwillende ingetrouwde farangs verdwijnt meestal spoorloos.
Ook in de “graanschuur”, Centraal Thailand , hoor je voortdurend verhalen van mensen die schulden hebben en ondanks de 2e of 3e oogst niet in staat zijn hun bestaan echt te verbeteren.
Denk dat het men de tering niet naar de nering zet oftewel veel boeren kunnen hun financiële plaatje niet rondkrijgen. Daarnaast is al eerder verteld, in dit Thailand blog, dat het eigen grondbezit voortdurend terugloopt en men pachter wordt van wat eerst eigen grond was. Vanwege het aangaan van schulden met als onderpand de grond welke men op den duur vanwege wanbetaling kwijtraakt.
Het verhaal over Vietnam zou als leidraad moeten dienen voor Thailand. Onderwijs de boeren en leer hun op een betere manier hun land te bewerken en men krijgt eenzelfde omslag als in Vietnam. Maar dat initiatief heb ik nog nergens gelezen. Idem met de progressie van het leren van de Engelse taal. Ook hier is Vietnam het aanzienlijk beter gaan doen. Goed voorbeeld doet goed maar ik hoor daar niemand over in Thailand.
Daarnaast vindt ook dat er eveneens duidelijk nadruk moet liggen op het voorkomen van schulden, oftewel zorg dat men buffers aanlegt, financiële reserves. Zodat daarmee de aanplant etc. van de volgende oogst kan betalen en men geen leningen hoeft aan te gaan.Thailand is berucht in Azië vanwege de hoge huishoudschulden. Juist spaarzin en een goede financiële huishouding zou bijdragen tot een echte verbetering zoals in Vietnam. Maar de volksaard is hier spiegelen aan de buurman en meer bij de dag leven. Dit in tegenstelling tot veel andere aziatische landen waar juist hebben van bezit , familiekapitaal, belangrijk is en aanzien geeft.
Zoals op vele andere terreinen (zoals bv, ruimtelijke planning en onderwijs) is in Thailand geen sprake van landbouwbeleid maar van een reeks van al dan niet samenhangende maatregelen. Het liberalisme overheerst in eigenlijk alle partijen, ook bij diegene die zich zeggen in te zetten voor de arme regio’s. Er is nauwelijks sprake van een consistent en duurzaam beleid terwijl de problemen (die in het artikel worden opgesomd) al jarenlang dezelfde zijn en steeds nijpender worden.
In Nederland hebben we al decennia lang geleden het zogenoemde OVO-model ingevoerd in de landbouwpolitiek. OVO staat voor: Opleiding, Voorlichting en Onderzoek. Ik studeerde op de landbouwuniversiteit en zelfs individuele boeren konden met hun problemen terecht bij de verschillende faculteiten (veeteelt, plantenteelt, cultuurtechniek, bodemkunde). Vervolgens werd aan oplossingen van het probleem gewerkt,systematisch en waar nodig interdisciplinair. Boeren werden ook aangemoedigd samen te werken om hun inkomens te verhogen. De eerste cooperatie in Nederland, in Aardenburg, in 1863, heette niet voor niets “Welbegrepen Eigenbelang”.
Je vergelijkt de Thaise Agrarische sector met de Nederlandse en als ik lees waar de Nederlandse boeren en tuinders overal op kunnen terugvallen, dan zou het allemaal perfect moeten verlopen maar bij het eerste het beste ‘extreme weer’ komt men ook in de problemen. Niet alleen alle gespecialiseerde instanties maar de boeren ook jaren lang onderwezen en het modernste gereedschap en computers ter beschikking, buien-radars e.d. Er zijn veel momenten dat je er niets aan hebt en je afhankelijk bent van onverwachte omstandigheden. Zodra er een groot afzetgebied weg valt (sancties aan Rusland b.v.), zit men met een over-capasiteit met alle gevolgen van dien. Dan zijn er de quota’s. Men heeft subsidies en verzekeringsuitkeringen en ook leningen nodig om proberen overeind te blijven. Het is heden ten dagen moeilijk te voorspellen en al helemaal in de lange termijn. Dan is er een verschil of men kleinschalig of grootschalig bezig is. Een Thaise keuterboer met een diversiteit aan producten en vee, zelf-supportend en nog wat over om lokaal te verkopen om ook nog wat geld te besteden te hebben, die lijken mij de grootste kans op een gezond en gelukkig leven te hebben.
Ik moet de eerste Thai nog tegenkomen, die met een hand vol geld overweg kan: meestal: zo rap mogelijk uitgeven aan leuke dingen en.. overmorgen… daar is in Thailand niet eens een woord voor. Sparen ? ? ? Wel: we “lenen” bij iemand, die het wel heeft. Bij familie en bekenden “lenen” is meer in de vorm van een schenking en we zien wel, wat er terugkomt. Bij financiers… betekent het vaak: onderpand = grond kwijt. Maar… dat is ver weg in de tijd, en.. wie dan leeft, die dan zorgt.
Verder geldt in Vietnam de dictatuur van de geschiedenisboekjes = hoe krijg ik me daar goed in vermeld oftewel: zorg voor een uitstekende nalatenschap in de verbetering van het land, terwijl in Thailand de “democratie” geldt. Oftewel: hoe krijg ik stemmen voor mijn (her) verkiezing: zorg, dat de kiezers voldoende mooie beloftes krijgen en het liefst ook nog iets direct tastbaars in de hand ( 20-50 THB bijv. )
Bovendien zijn de Politici en Bestuurders dermate veel sterker dan de kleine boertjes – zonder sterke coöperaties – dat geen boertje iets tegen hen durft te doen.
Er wordt dus NIETS gedaan aan de probleemoplossing voor de (verdere ) toekomst. Zie ook de overstromingen in 1942-1995-2011 en nu weer mei 2016
Het lange termijn denken ligt niet in de aard van de Thais of de Thaise regeringen. Ik heb steeds gesteld, dat wat de regeringen voor de agrarische sector deden populistische manoeuvres waren en in feite een fooi als je het afzet tegen de biljoeneninvesteringen in Bangkok en in toeristengebieden.
Het lijkt wel onwil om iets voor de arme gebieden te doen.
Het is al duidelijk dat het een ‘structureel probleem’ betreft en ‘intelligence’. Men probeert met ‘ pappen en nathouden’ de economie en het land aan het draaien te houden. Ik heb wel eens constructieve commentaren op artikelen in de Bangkokpost geschreven die niet gepubliceerd werden als ik verwees naar informatieve bezoeken aan landen met veel ervaring op een bepaald gebied. Wat is er mis met over de grenzen te kijken om kennis op te doen?
Maar het gaat wat ‘landbouw’ betreft om meer dan alleen rijstbouw. Mijn Thaise schoonzoon wordt door zijn moeder naar huis geroepen terwijl hij nu in Bangkok genoeg verdiend om zijn moeder maandelijks genoeg geld te sturen om in leven te blijven maar ze hebben 10 jaar geleden een paar duizend rubber bomen op hun land geplant want ze werden door de regering gestimuleerd dat te doen i.v.m. een long term business, vooruit kijken. Eerst land geschikt maken, dan 6 jaar lang de bomen verzorgen alvorens men inkomsten kon genereren, dat kost veel geld en geduld, men moet die tijd toch ook kunnen overleven. Toen had bij de Thaise overheid al bekend kunnen zijn dat de Chinezen die de rubber opkochten, hun eigen plantages in andere landen aan het aanplanten waren! Dat ze 6 jaar later niet meer alleen afhankelijk zouden zijn van Thailand alleen en met de jaren het opkopen zou verminderen dus Thailand geen afzetgebied meer zou hebben voor hun rubber. Men had dit kunnen weten! Als de boeren geld beginnen te verliezen i.p.v. verdienen, gaat de overheid bedenken om een minimum prijs gaan te betalen om de boel in leven te houden. Dat slaat nergens op. Mijn schoonzoon verteld me dat hij niet terug kan naar het dorp voordat hij genoeg heeft gespaard om de bomen te gaan kappen en de farm over een andere boeg te gooien. Hij wil niet gaan lenen. Hij is verstandig en mag blij zijn dat hij een baan heeft. IK heb mijn dochter geadviseert om financieel onafhankelijk te blijven en ‘buitenshuis’ te werken zodat ze altijd geld hebben om van te leven als ze terug gaan om van de farm te leven.
Ik heb eens een kruidenfarm in Thailand opgezet voor mijn voormalige schoonfamilie. Ik vond een afnemer voor verse kruiden in Amsterdam. Hun wilden m.n. Basilcum van mij af gaan nemen omdat het hoogseizoen lag in December en men dan de kruiden onder het glas vandaan kreeg uit Israel en Spanje b.v. en de aroma niet zo is als wanneer men het in de open lucht kweekt. Ik overtuigde ze dat ik het in Thailand het hele jaar rond kon groeien en hun voorzien. Hun stuurden me het zaad omdat Thaise Basilicum anders van smaak was dan Hollandse. De leverings conditie was ‘contant betalen na inspectie van de kwaliteit’ en de spullen moesten binnen 24 uur na het oogsten in Amsterdam kunnen worden aangeboden. Het was risicovol en niet gemakkelijk. Mijn ex-schoonfamilie pretendeerden ‘boeren’ te zijn maar ze hadden geen land. Ik huurde 30 Rai met een meertje er bij. Mijn ex ging het vak leren bij een Noord-Limburgse kweker en zou in staat zijn om het zelfstandig te gaan doen. Ik ging me verdiepen in de Logistiek, verpakking, export e.d. Ik was de enigste investeerder en betaalde elke dag 15 mensen (inclusief 7 leden van mijn ex-schoonfamilie) en 2 pick-ups op afbetaling. Ik legde het hele Sprinkler systeem aan en experimenteerde met de beste kweekgrond. Ik deed het voor hun want ik was en zal nooit een boer of kweker zijn. Maar helaas moest ik veel in Bangkok zijn op Don Muang Airport Cargo Department met als gevolg dat men op de farm in Udorn Thani niet werkte maar gokte en dronk en ondertussen de wormen de kruiden opvraten zodat ik niet frequent aan de klant kon leveren en voor de Importeur hetzelfde naar zijn restaurants. Er was geen respect, geen verantwoordingsbesef, geen initiatief, men reed liever rond met m’n pick-up, raampje open, sigaret in de bek. Ik bleef soms noodgedwongen op de farm om ze eens te laten zien wat werken was. Mijn ex was blijkbaar te jong om de farm te managen, ze kon geen opdrachten geven aan de oudere werknemers en haar ouders die net zo oud waren als ik maar niet meer konden werken (vonden ze). Het gaat dus ook om een stuk mentaliteit wat natuurlijk niet voor alle Thaise boeren op gaat maar wel voor velen.
Ik heb wat hulp bieden betreft de moed al lang opgegeven maar misschien laat ik me later toch weer betrekken als mijn schoonzoon naar zijn boerderij terug keert? Hij moet vooral ook een gewas gaan kweken wat dagelijks verkocht kan worden zodat hij dagelijks wat cash ter beschikking heeft, dan iets voor de midden lange termijn enzovoorts… Ik ben van mening dat men zich op de Internationale markt moet gaan orienteren en zich weet te verzekeren van een afzetgebied en dan calculeren of men tenminste kostendekkend kan concureren met de reeds bestaande markten. Ik heb me eens middels ‘Trading’ bezig gehouden met producten op reeds bestaande markten te begeven. Men is altijd sceptisch als een vreemde zijn product komt aanbieden. De potentiele afnemers zijn bang om hun reeds bekende leveranciers te verliezen, ook al is het niet perfect…….het is moeilijk om er tussen te komen.
Hoe zit het met agrarische- opleidingen in Thailand? Mijn ex-Nederlandse schoonvader was Voorlichter voor landbouw- en veeteeld in de kop van Noord-Limburg toen de ruilverkaveling nog actueel was. Zijn er in Thailand zulke ‘goed geschoolde voorlichters’ die boeren begeleiden? ook helpen met bedrijfsplanning waarmee men naar de bank kan?
Maar sinds de El-Nino een grote rol speelt en mensen zich noodgedwongen gaan verplaatsen en alle omstandigheden zich onvoorspelbaar veranderen, is het heel moeilijk om in de lange termijn te denken en adviseren.
Laten we nu gewoon eerlijk zijn, Thailand zit nog steeds in de feodale tijdperk.
En de 600 families die wat in de melk te brokken hebben willen het zo houden, zij hebben er nl baat bij.
Voor hen is het na hen de zondvloed.
Doordat ze niet gekoloniseerd zijn geweest is de elite nooit werkelijk ondeworpen en zijn ze door hoofdzakelijk de Engelsen en Fransen gekoeieneerd, bijv. gedwongen stukken van hun rijk moeten afgeven wat behoorlijk kwaad bloed heeft gezet. En verder heeft Thailand niks te bieden. Dit en met het boedisme heeft ze tot navelstaarders gemaakt en veelal gericht tot innerlijke vrede en behoorlijk los van de wereld gekomen, maar ja men moet toch wat op tafel krijgen wil men overleven.