Ouderloze kinderen in spookdorpen zijn ’t kind van de rekening
Meer dan 3 miljoen kinderen (21 pct) groeien in Thailand zonder ouders op; in het Noordoosten is zelfs één op de drie kinderen ouderloos, omdat de ouders ver weg in de grote stad werken. Ze worden verzorgd door hun grootouders, een situatie die ertoe leidt dat één op de vier kinderen ontwikkelingsachterstanden oploopt, met name op taalgebied.
Vorig jaar maakten Unicef en het Institute for Population and Social Research van de Mahidol universiteit de weinig hoopvolle resultaten bekend van een studie onder duizend kinderen, die met en zonder ouders opgroeien.
Het rapport beschrijft hoe de ouderloze kinderen in ‘spookdorpen’ bij hun grootouders wonen. Die hebben weliswaar het beste met hun kleinkinderen voor, maar zelf hebben ze hooguit lagere school gevolgd. En hun traditionele kennis, ooit een bron van respect, heeft zijn waarde verloren in de huidige onderwijspraktijk.
Hun opvoeding sluit ook niet meer aan bij de snelle sociale veranderingen die plaatsvinden, met name wanneer kinderen in de puberteit komen. Verhalen over felle conflicten, zelfs gewelddadige, zijn niet ongebruikelijk. Bovendien loopt 36 procent van de grootouders een kans op mentale gezondheidsproblemen.
Uit het rapport blijkt dat de vaders het laten afweten. Veertig procent van de vaders stuurde de afgelopen zes maanden geen geld naar huis, en dertig procent van de vaders had nooit contact met de kinderen.
‘De emotionele aanslag die dit op kinderen doet, is gemakkelijk voor te stellen’, schrijft Sanitsuda Ekachai (Bangkok Post). Hoe complex de situatie kan zijn, hoorde ze van haar huishoudster.
‘In mijn dorp is de generatie die bij de grootouders opgroeide, al het huis uit’, vertelde ze. ‘Ze sturen hun kinderen niet meer, zoals hun ouders deden, terug naar het dorp, omdat de meesten geen zin hebben kinderen te krijgen. Scholen dreigen nu gesloten te worden omdat er niet voldoende leerlingen zijn.’
Drugsgebruik en tienerzwangerschappen vormen een ernstig probleem, evenals verslaving aan online gamen. ‘Deze problemen zijn zelfs ernstiger dan in Bangkok.’ De scholen kunnen geen kwaliteitsonderwijs bieden om de kinderen te helpen hun weg te vinden in de moderne samenleving. En de kinderen hebben geen belangstelling voor het boerenbedrijf van de familie of ze kijken op het werk neer.
‘Scholen kweken een generatie kinderen die een hekel aan hard werken heeft. Velen vallen uit de boot en worden weerspannig. Het is daar een gevaarlijke wereld met foute leeftijdsgenootjes en negatieve invloeden van de media. We hebben er geen controle over.’
Naar mijn mening is dit een onzinverhaal. Het strookt geheel niet met mijn eigen ervaringen in Isan.
Als er al een probleem zou zijn, dan is dat zeker niet groter dan bijv. in Nederland. In Nederland zou volgens deskundigen ruim 40% van de kinderen game- of faceboofverslaafd zijn.
Met alle respect voor de schrijver, maar volgens mij is het dus een broodje-aapverhaal.
Helaas ik woon nu ongeveer 6 jaar in Udon Thani en al wat de schrijver aanhaald is geen onzinverhaal
maar harde realiteit . Kinderen die hun grootouders als ze hun goesting niet krijgen ze gewoon in elkaar
slaan ? Groepjes die ipv naar school te gaan samentroepen in internet cafe met de nodige drugs kun je
alle dagen vinden als je uw ogen eens opentrekt .
helemaal mee eens ze kunnen ze niet opvoeden.
ik woon ook in de isaan in een thaisdorp bij mijn schoondochter en kleinzoon.
mijn zoon is 4 jaar geleden overleden mijn kleinzoon word nu 7 jaar. ben hierheen verhuist om hem mee groot te brengen.moet hem veel normen en waarden leren die wij geleert hebben.
want dat kennen ze niet hier woont een dochter van 24 met een kind van 3 jaar.
het kind is de baas de dochter werkt niet is lui toont geen enkel respect voor mij haar moeder of opa ze ligt de hele dag plat en geeft haar kind niet eens aandacht.vader werkt in thaiwan
ze leren kinderen hier niks ze laten ze de baas spelen wat bij mij niet gebeurt.
gelukkig staat mijn schoondochter achter me hoe ik mijn kleinzoon mee groot breng .
de grootouders worden er mee opgezadelt vaak maar kunnen hun kleinkinderen niks leren.
niet helpen met huiswerk etc etc spreken ook geen woord engels wat heel belangrijk is.
vaak worden kinderen hier aan hun lot overgelaten.
Helemaal geen broodje aap verhaal! Zie het met mijn ogen ogen, wij voeden ons kind op, tweetalig, hij is 2 jaar en 4 maanden, weet alles te vinden op de Ipad, gaat naar de creche, en ligt 100 straatlengtes voor op de dorpskinderen, die meestal door oma opgevoed worden. Mijn schoonmoeder heeft al de kinderen van haar beide dochters opgevoed. Hier op het dorp, twee jongens, een van mijn vrouw en de ander van haar zus. Werkelijk genant te zien wat daarvan terechtgekomen is. Te lui om iets te doen, en op school een drama. Niet om mijn schoonmoeder af te vallen, want ze is vreselijk (te) lief voor ze, maar ik hou mijn hart vast voor hun toekomst.
Een ernstige zaak en al erg lang aan de gang.
Zo komt er weinig terecht van de opvoeding van kinderen en wat erna komt. Kinderen moeten enthousiast worden gemaakt maar worden aan hun lot overgelaten en houden zich met de verkeerde zaken bezig.
Maar in Nederland zie ik eenzelfde trend en dat baart me (daarom) ook veel zorgen.
in nederland worden kinderen beter opgevoed dan hier uitzonderingen daar gelaten
Ik lees een diametrale tegenstrijdigheid in het -voor de rest prima- artikel.
Punt een: “omdat de meesten geen zin hebben kinderen te krijgen”, is moeilijk verenigbaar met punt twee; “tienerzwangerschappen vormen een ernstig probleem”.
Het zal dan wel meevallen met de scholen?
Trieste ontwikkeling voor het platteland dat hierdoor alleen maar verder achterop zal geraken. En de meeste vaders zullen wel geld willen sturen, maar ‘eerst een paar biertjes zuipen’….en toen was het geld alweer op?
Het verleden is belangrijk en vormt een mens, maar nog belangrijker zijn de toekomstverwachtingen. Wat dat betreft benijd ik de jeugd in geen enkel land ter wereld.
Degenen die verwachten dat het ze gaat lukken om een leuk bestaan op te bouwen, trekken er wel aan om dat ook te realiseren. Het lukt ze niet altijd, maar ze komen in ieder geval de moeilijke jaren goed door.
Degenen die het van meet af aan niet zien zitten en eigenlijk ook weinig kans hebben, zijn gedoemd te mislukken. Dat beseffen ze zelf maar al te goed en vandaar al die verslavingen (drugs, games etc.) en het onaanvaardbare gedrag dat ze nogal eens etaleren.
Er zal iets moeten gebeuren om ieder kind het gevoel te geven toekomst te hebben. Dat vereist echter begrijpende, aanwezige en betrokken ouders, professionele pedagogen als leerkracht en een politiek die er keihard aan trekt om eerlijk werk mogelijk te maken voor iedereen. Het is te eenvoudig om Thailand iets te verwijten. Nederland laat ondanks zijn rijkdom ook veel jongeren volkomen in de steek. De ouders mogen dan veelal in de buurt zijn, maar ze zijn niet altijd begrijpend en betrokken. Er staan leerkrachten voor de klas die niet zouden weten wat het woord pedagogiek betekent. En de politiek die belangrijk is om eerlijk werk mogelijk te maken ….. laat ik er maar niet eens over beginnen.
De Bangkok Post wordt geciteerd in dit artikel.
‘De emotionele aanslag die dit op kinderen doet, is gemakkelijk voor te stellen’, schrijft Sanitsuda Ekachai (Bangkok Post).
Is het mogelijk, geachte redactie, de link naar het artikel waaruit geciteerd wordt in de BP te delen met ons of met mij? Ik heb het niet kunnen terugvinden..
Hartelijk dank
Dat de kinderen achterstand hebben met leren heeft met het onderwijs te maken, niet met het feit dat de kinderen in een dorp wonen.
Als de overheid zou zorgen, dat er onderwijzers genoeg waren die kinderen wat bij zouden kunnen brengen, zou er geen probleem zijn in de dorpen.Jammer genoeg beheersen de onderwijzers vaak zelf de stof niet, die ze zouden onderewijzen.
Maar ja, wie gaat er dan in de toekomst de rijst voor Thailand verbouwen?
Daar heb je ongeschoolde mensen voor nodig.
En ouders of grootouders slaan?
Ik heb het 1 keer meegemaakt dat een jongen in het dorp (+/-18 jaar)met zijn dronken kop zijn vader sloeg.
Die werd door een paar mensen van het dorp met een enkeltje en een paar honderd Baht zakgeld op de bus naar Bangkok gezet met de mededeling dat hij niet terug hoefde te komen.
En drugsproblemen?
Die zijn er in de grote stad ook.
En nee, dorpen zijn de hemel niet, maar dat is de grote stad ook niet.
Over het algemeen hebben de kinderen in de dorpen best eerbied voor de grootouders die ze opvoeden.
Maar het blijven kinderen, die vanaf een jaar of 13 tot een jaar of 18 moeilijk te hanteren zijn, net als overal op de wereld.
Herkenbaar, lijkt wel op ons lijf geschreven.
Mijn huidige partner heeft 1 dochter, die nu 12 jaar is.
De eerste 10 jaar grootgebracht door de grootmoeder, omdat de moeder aan het werk was in Bangkok.
Slechts 2 a 3 maal per jaar kon ze haar dochter bezoeken, gedurende enkele dagen, geen weken.
Grootmoeder erg conservatief-Isaans, zelf niet de meest energieke dame, wou zou min mogelijk last al die jaren. Kleindochter thuis houden, niet in velden of bossen spelen, geen risico’s. Geen vriendinnetjes thuis, niet naar vriendinnetjes gaan – te veel moeite en last. Niet stimuleren om wat dan ook te ontwikkelen, geen deelname aan buitenschoolse activiteiten.
Maar je kan het mens dat niet kwalijk nemen. Gezin met 4 kinderen, rijstboeren en wat buffels.
Vader op vroege leeftijd ziek geworden en overleden.
De oudste dochters werden van school gehaald om in de rijst te gaan werken, wat onvoldoende was.
Dus richting vetpot Bangkok, in de bouw, in een fabriek. En elders maar dat is een ander verhaal.
Nu wonen wij samen als een normaal gezin in het dorp hier in Isaan en eindelijk is er stabiliteit in het leven gekomen. Proberen het leven voor de dochter interessant te maken, stimuleren.
Maar het is een beetje te laat.
De dochter heeft achterstand. Passief, enkel televisie kijken en spelletjes spelen, weigeren om wat leerzame karweitjes mee te doen zoals afwassen, eten bereiden en andere.
Geen ondernemingslust, geen hobby’s, wil enkel doen wat ze graag doet.
Ook de dorpsschool was/is eigenlijk nutteloos : rekenen is abnormaal slecht (en ik heb gemerkt bij zowat alle kinderen in het dorp), haar Engels is onbestaande (ondanks 6 lesuren per week de laatste 3 jaar).
Volgend schooljaar brengen we haar naar een nieuwe en hopelijk betere school.
O ja, de natuurlijke vader : die is weggegaan bij de geboorte en liet nauwelijks van zich horen, hij verhuisde naar Chonburi. Geen enkele bijdrage in de opvoeding al die jaren, ook niet financieel.
Van zodra wij hier kwamen samen wonen kwam hij terug op de proppen : wekelijks telefoneren met de dochter, insinueren dat hij haar bij hem wil … .
Vreemde mannen sommige Thai. Maar waarschijnlijk als kind zelfde ervaring gehad … .
Het is makkelijk om af te geven op zulke toestanden. Dat doen we graag, we zijn immers toch zoveel beter en slimmer, hebben toch veel meer ervaring. Dat was bij ons ook allemaal zo, honderd jaar geleden en zie, wij hebben er ons toch uitgewerkt?
Ja, maar dan moet je wel een overheid hebben die mee investeert. Onderwijs. Werkgelegenheid. (financiële) Opvang bij ziekte of ongeval. Opvang ouderlingen.
De mensen hier zijn inventief genoeg maar ze krijgen geen kansen. Zoals in een eerdere reactie – een staat moet goedkope arbeidskrachten hebben voor de landbouw, fabrieken.
In Europa werd dat opgevangen door immigratie, hier houden ze het bij de eigen bevolking.
Maar daar komt stilaan toch wel verandering in, de mensen worden hier ook slimmer, door televisie, sociale media, … .
ik heb in de zes jaar die ik in Hua Hin woon, schat ik, een stuk of 25 dames ontmoet. Allen kwamen uit de Isaan en hadden één of meerdere kinderen. Geen enkele wist waar de vader was, vertelde uitsluitend slechte (drankmisbruik, gewelddadig en vreemdgaan) verhalen over hem, laat staan dat er sprake was van een vorm van alimentatie. In vrijwel alle gevallen werden de kinderen opgevoed door een of twee grootouders. Vrijwel alle kinderen kregen buitengewoon slecht onderwijs, maar dat had niets met deze omstandigheden te maken, want het onderwijs in Thailand is gewoon van een beroerd level. De kinderen die ik soms ontmoette waren zonder uitzondering extreem verlegen, verwend en, voorzichtig gezegd, ogenschijnlijk erg dom. Ik begrijp dat er wel goed scholen bestaan, maar die zijn privé en duur, dus voor de meeste Thai niet bereikbaar. Onlangs werd bekend dat het Nederlandse onderwijslevel tot het hoogste ter wereld behoort. Kunnen we trots op zijn.