Misofonie in Thailand?
Je zit in een zaal met mensen. Links haalt iemand z’n neus op. Degene voor je eet een appel. Achter je niest iemand. Degene links haalt zijn neus nog eens op. Rechts slurpt iemand thee naar binnen en die verkouden jongen van links heeft zijn neus toch maar gesnoten. Kan er dan níemand normaal doen? Welkom in de wereld van een misofoon.
Misofonie
Mensen, die bovenstaande scène als hel op aarde ervaren, zouden aan misofonie kunnen lijden. Oh, is dat niet wat je hebt als je je ergert aan etende mensen? Nee, dat is het niet! Misofonie gaat over meer dan ‘je ergeren aan’. Het is een neurologische aandoening waarbij specifieke geluiden extreme gevoelens van woede, walging of haat opwekken.
Ik kende die aandoening niet, hoewel ik mij in het verleden wel eens ergerde aan mensen, die smakkend eten, slurpen, neuspeuteren, enz. Ik heb mij er nu in Thailand bij neergelegd. Die onsmakelijke eetgewoonten zien je nu zo vaak en ik kan mijn ogen niet afhouden van iemand, die met open mond eet, waardoor je het hele maalproces in de mond kunt volgen. Chinezen kunnen er wat er van, Thais ook, maar als een westerling onfatsoenlijk eet, vind ik het onbeschoft.
Betekenis
Letterlijk betekent misofonie ‘haat van geluid’. De naam misofonie is 2001 vastgelegd door de Amerikaanse wetenschappers Margaret en Pawel Jastreboff. In Nederland werd de aandoening in 2009 ontdekt door psychiater Damiaan Denys. Misofonie wordt ook wel aangeduid als een vorm van geluidsintolerantie of een stoornis in de impulscontrole. De term Selective Sound Sensitivity Syndrome (4S) wordt soms ook gebruikt. Eigenlijk is de term misofonie niet meer helemaal juist omdat de meeste mensen met misofonie ook last hebben van bewegingen. Deze ‘haat voor bewegingen’ wordt ook wel misokinesia genoemd.
Misofonen
Bij misofonen wordt al hun aandacht gezogen naar allerlei nare geluiden en er ontstaan direct – en zonder dat ze het willen – hevige gevoelens van woede, haat of walging. Ze kunnen zich niet meer concentreren op wat ze aan het doen waren en willen het liefst wegvluchten of juist de strijd aangaan met diegene of datgene dat het geluid maakt.. Iemand die dat overkomt kan op dat moment niet helder nadenken en zichzelf kalmeren.
Omdat de opgewekte gevoelens zo hevig en naar zijn, doen misofonen veel moeite om die situaties te vermijden. Dat betekent gewoon weggaan of bepaalde personen ontwijken en dat kan weer leiden tot zich helemaal terugtrekken uit het sociale leven.
Misofonie raakt vele aspecten van het leven. Afhankelijk van de ernst geldt voor de meeste misofonen dat ze problemen ondervinden op het gebied van relaties, school of studie, werk, ouderschap en algemene gezondheid.
AMC
Denk nu niet, dat het aanstellerij is, de aandoening wordt medisch erkend en het AMC in Amsterdam heeft een therapie ontwikkeld om met die misofonie om te gaan. Vele honderden mensen zijn al in behandeling geweest of staan nog op een wachtlijst. Er is inmiddels zelfs een Vereniging Misofonie NL.
Misofonie in Thailand
Naar wat ik eerder schreef over in onze ogen onfatsoenlijke eetgewoonten, die je hier soms ziet, zou je een misfoon niet aanraden met vakantie naar Thailand te gaan. Of misofonie echt hier voorkomt weet ik niet, ik heb er weinig over kunnen vinden. Het enige, dat ik vond was op een forum, waar over een hondenmisofonie werd gesproken. Mensen, die zich groen en geel ergerden aan het blaffen van honden in welke vorm dan ook. Zelfs een blaffende hond op TV kan bij die mensen al ernstige medische klachten opleveren.
Tenslotte
Toegegeven, het onderwerp heeft misschien (nog) niets met Thailand te maken, maar ik vond het bijzonder genoeg om er iets over te zeggen. Ben benieuwd of u als bloglezer ervaring hebt met deze aandoening, hetzij in uw eigen land, hetzij in Thailand.
Lees alles op de uitgebreide website van de eerdergenoemde vereniging: verenigingmisofonie.nl/misofonie-op-internet Op die site staan ook links met vele krantenartikelen en video’s over misofonie
In Nederland is een overdaad aan promovenda en men zoekt of vindt vanzelf wel een nieuw aandoening, ziekte of meer waar kan worden afgestudeert. Gemiddeld lijden de Nederlands per persoon aan 10 ziektes, aandoeningen en meer als alles wordt opgeteld en gedeeld door 17 miljoen inwoners.
Een voorbeeld van vervelend geluid in Thailand : deuntje van de ijscokar
, deuntje bij opengaan van de deur in 7-eleven, het continu kwaken van sawasdee kaa in koor en continu bij de Familymart op Suwarnabhumi airport 2e verdieping
( allemaal niet serieus )
Ik kan niet met zekerheid zeggen of het om misofonie gaat, maar op mijn werk zijn er mensen die spontaan opstaan en even weglopen van hun plek als er bijvoorbeeld in een appel gebeten wordt. De rillingen lopen zichtbaar bij diegenen over het lijf. Verschillende soorten voedsel zijn dan ook verbannen uit de werkplek.
Degenen die er last van hebben weten zelf ook dat deze aversie abnormaal is, maar ze kunnen er niets aan doen. Gelukkig heeft niemand er een probleem mee om het appeltje o.i.d. Even tijdens de pauze buiten te eten ofzo.
In Thailand heb ik er misschien een beetje last van iedere keer als ik weer iemand hoor klagen over hoe ‘slecht hij/zij het wel niet heeft’ of over hoe de ‘Thaise samenleving zo veel minder is dan de westerse samenleving’. Ok, miwschien geen misofonie, maar het kan er wel voor zorgen dat ik mijn biertje afreken en ergens anders ga zitten. Haha.
Al jaren ga ik ieder jaar naar Thailand/Cambodia om vakantie te vieren. Nu ben ik eindelijk gepensioneerd en van plan 8 maanden per jaar in Zuidoost Azië (voornamelijk Thailand en Cambodia) door te brengen. Ik zal Holland (zoals de meesten van jullie, denk ik) nauwelijks of niet missen.
Een ding echter wel: de relatieve rust, en hiermee bedoel ik de afwezigheid van lawaai. Op z’n ergst heb ik ‘t pas geleden op ‘t Cambodiaanse platteland meegemaakt. Ik logeerde tijdelijk in ‘n traditioneel huis in ‘n gehucht. Stel je voor om alles gelijktijdig te horen: aan de overkant ‘n soort karaokebar met uren per dag op popconcersterkte mensen die, vaak halfzat, wat kwamen meeschreeuwen. De buurman had ‘n grote televisie en liefhebber van decibiele techno. De Wat in de buurt deed ook mee: tot ver in de buurt was te horen wie geld voor de nieuwe tempel had gedoneerd plus de dagelijkse gebeden natuurlijk. Die oranje paterkes trokken flink van leer!
De karaokebar had ook nog zes honden, die onder elkaar flink oorlog maakten, en ook nog in onmin waren met de drie honden van de buren…. Daarbij opgeteld ‘t dagelijks defilee van de landbouwvoertuigen. Werklieden die de woning kwamen opknappen hadden natuurlijk ook geen handdoek over hun hamer.
Oordopjes hielpen natuurlijk niet. Wel twee theekopjes die ik nog eens over mijn oren deed en met ‘n sjaal op z’n plaats hield, maar ja, ga zo maar eens de straat op!
Wie weet ‘n oplossing, behalve mijn oren volstorten met cement of m’n gehoorzenuwen gedeeltelijk te laten doorsnijden?
Er worden de laatste tijd proeven genomen met anti-geluid maar heb nog niets op de markt kunnen vinden.
Groeten,
Maurice
P.s. Over hanengekraai en elektriciteit-generators hebben we ‘t maar niet….
————
Bovenstaand heb ik ’n halfjaartje geleden al ‘ns geschreven op dit forum.
De reacties waren in ’t algemeen: je moet er maar tegen kunnen, dit is nou eenmaal Azie.
Iemand adviseerde mij om op maat gemaakte oordopjes aan te schaffen. Ga ik ook doen, voordat ik weer vertrek. Een aardige oplossing volgens iemand was om me regelmatig door ’n Thaise schone te laten hypnotiseren. Moet ik ook nog doen.
Mijn gehoorbescherming, die uitziet als ’n wat forsere koptelefoon, heb ik al ingepakt…..
Laat iedereen maar denken dat ik DJ of zo ben, in mijn oren is ’t dan rustig!
Heb jaren gedacht dat ik de enige was, die last had van geluid/kabaal. Kan nu tenminste zeggen dat ik aan ’n interessante, erkende afwijking lijd, die ook nog ’n naam heeft.
Gegroet allen
Proeven met antigeluid zijn volgens mij eerder bedoeld voor tinnitus lijders. Om de continu hinderlijke fluittoon te overbulderen zet men een koptelefoon met muziek op, dan hoort men het niet langer. Klachten zoals de uwe over lawaai overlast vallen volgens mij niet onder de definitie misofonie. Ieder normaal sociaal bewust mens stoort zich aan de door u als voorbeeld gegeven herrie. Goed, u zou natuurlijk als antigeluid een grote gettoblaster kunnen meenemen. Misofonie heeft eerder betrekking op geringe decibellen die eigenlijk niet hoeven storen maar toch storen, zoal smakken bv.
Wat mij in flats in Bangkok opvalt is dat de Thais daar juist opvallend stil zijn. Heb zelf in Nederland op diverse locaties vaak buren boven me gehad. Altijd overlast. Al is het maar omdat men zijn en vooral haar schoenen niet uitrekt. Tok tok tok tok. Thais zijn ook niet continu aan het boren en hameren in die flats. De Gamma terreur. Heb in Thailand diverse Thais in hun flat bezocht en er ook vaak geslapen. Vrijwel nooit iets te horen behalve het eeuwige verkeer natuurlijk. De toeristische gebieden bulderen je natuurlijk wel weer uitnodigend tegemoet. Schijnt bij toerisme te horen. Bovendien trekt toerisme veel laagopgeleiden aan uit de Isaan waar men anders over geluid denkt.
Wat mij het meest ergert is dat mensen die veel lawaai maken zich niet (willen) realizeren dat ze anderen storen, alsof ze alleen op de wereld zijn. Het idee dat je in je gedrag ook denkt aan de impact dat dat kan hebben op de ander (een belangrijk boedhistische regel, maar ook in andere geloven) is bij velen helaas totaal onbekend.
Goed artikel tis idd een lastig iets b.v. gezellig samen eten en je dan ergeren aan het getik van een lepel of iemand die z’n lepeltje roert in een thee kopje of het slik geluid v/h doorslikken van vloeistoffen een hel off a job mooi dat het AMC hier aandacht aan schenkt weer jammer v/d wachtlijsten hopelijk springen er meer AMC’s in?
Blijkbaar heb ik last van deze aandoening, want het geluid van iemand die een stuk uit een appel bijt , daar kan ik idd absoluut niet tegen. Ook het geluid van het knabbelen van chips of nootjes (binnensmonds) kan ik niet uitstaan. Over het algemeen vermijd ik etende mensen, niet alleen vanwege de geluiden die ze voortbrengen, maar soms ook vanwege de attitude. In Gent, Vlaanderen bv, stak ik de straat over als ik een student zag aankomen die al wandelend een zak chips at. Een belegd broodje, tot daar aan toe, maar chips op straat? Chips is geen lunch, he, dat is een snack die je eet bij tv.
Van zodra er achtergrondgeluiden zijn, zoals muziek of verkeer of een geroezemoes, ‘hoor’ ik het echter niet meer. Alleen als het verder stil is kan ik die geluiden niet aan, ik word er wel degelijk compleet door overweldigd en voel een woede opkomen. Ik besef dat het niet normaal is, maar kan er niets aan doen, behalve letterlijk afstand nemen tot ik het niet meer kan horen. Of er iets over zeggen. Niets doen en het verkroppen is echt niet mogelijk. het is gewoon ondraaglijk.
Ik herinner me dat ik het als kind al had en ook dat mijn moeder het had met mij, als ik sappige sinaasappelen verorberde en de bijhorende eet/drink/slik geluiden maakte. Al denk ik niet dat ze het ondraaglijk vond, want ze moest niet weggaan en werd niet boos of zo.
Ook vreemd: het ergert me meer als het van bekenden komt dan van vreemden. Een gezelschap van smakkende Thai zal het gevoel niet opwekken. En degoutante Chinezen, ja dat is nog iets anders vind ik. Ligt niet aan mij, maar aan de Chinezen.
Mijn vriendin die een stuk fruit eet terwijl ze naast me staat als ik aan de computer zit , daar kan ik in 1 ogenblik een zenuwtoeval van krijgen (bij manier van spreken uiteraard). Een vriend die smakt terwijl hij zijn ijsje eet brengt ‘moorddadige’ gedachten in me op. Maar ik vraag het altijd vriendelijk of ze iets minder luidruchtig of beter: op iets verdere afstand kunnen eten. Of als de radio aanmag.
In algemene zin haat ik zeker geen geluid: muziek van feestende buren heeft me nooit gestoord, blaffende honden doorgaans niet, al is er wel eentje die op zijn eentje doorgaat als de andere al lang liggen te maffen. De hanen , die hier om de zoveel uren het ganse etmaal doorkraaien, ben ik al gewoon, word er zelfs niet meer wakker van.
Veel is psychologisch op te lossen, daar ben ik zeker van. Mocht iemand behoefte voelen erover te praten [email protected] (no pun intended)